[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
De laatste cd’s die ik van de Japanse muzikant Katsuhiko Maeda ofwel World’s End Girlfriend heb gehoord, zijn de prachtige cd The Lie Lay Land uit 2005 en de split-cd met Mono Palmless Prayer / Mass Murder Refrain uit 2006. Sindsdien heeft hij zo blijkt nog wel platen uitgebracht op een hier minder vertegenwoordigd label, maar nu hoor ik voor het eerst weer van hem middels zijn negende cd Seven Idiots. De cd is uitgebracht op het prestigieuze label Erased Tapes, waar ook artiesten als Ólafur Arnalds, 65daysofstatic, Peter Broderick, Codes In The Clouds en Nils Frahm werken hebben uitgebracht. En er is nogal wat veranderd aan het rustieke, neoklasieke ambient geluid van weleer. Katsuhiko is zich meer en meer gaan verdiepen in klassieke muziek, mede door de collectie van zijn vader. Deze invloed koppelt hij op haast maniakale wijze aan hectische rock, post-rock, krautrock en elektronische muziek met vaak industriële ritmes. Hij heeft ongelooflijk veel composities gemaakt, meer dan 600 naar het schijnt, waarvan er nu 13 op zijn nieuwe schijf zijn beland. Je hoort modern klassiek met stuiterende beats, gierende gitaren, strijkers en atonale saxofoonpartijen. Hij speelt zelf gitaar, keyboards, tape recorders en computers en wordt bijgestaan door Takuto Uzuno (gitaar), Mio Okamura (viool), Seigen Tokuzawa (cello) en Ken-Ichi Matsumoto (saxofoon). Het geheel is net zo overweldigend als complex. Je krijgt namelijk de militante elektronica en drum’n’bass van Venetian Snares, de post-rock met beats van 65daysofstatic, baspartijen die zo uit Seinfeld lijken te komen, de bevreemdendheid van The Residents, de speelse stuiterende elektronica van Cornelius, de complexe klassieke muziek van Nico Muhly, de hardcore van Naked City, de psych-core van de Boredoms, de avant-garde van God, de lekker raggende gitaren van The Wedding Present en de klassiek van Kronos Quartet en Ólafur Arnalds. Voeg daar nog IDM, EBM, glitch en drones aan toe en de chaos is compleet. Het is een ware achtbaan aan geluid geworden en eenmaal ingestapt is er geen houden meer aan. Slechts af en toe krijg je zinnenstrelende muziek om even op adem te komen, om vervolgens weer keihard vooruit te spuiten. Na bijna 80 minuten stap je beduusd maar op één of andere manier ook voldaan uit. En als een volslagen idioot, maak daar gerust zeven idioten van, stap je gewoon weer in. Krankzinnig goed!
Luister Online:
Les Enfants Du Paradis / Teen Age Ziggy
door Jan Willem Broek