[digitale ep/serie, Lost Tribe Sound]
De autodidactische Amerikaanse componist William Ryan Fritch is bezig met een monsterproductie getiteld “The Leave Me Sessions”, dat in totaal ongeveer 9 albums en meer dan 65 nummers zal omvatten. Deze komen uit op cd, lp dan wel in digitale vorm; ik dacht eerst in drie worpen, maar er gaan er nog vele volgen. De man heeft voor jaren aan muziek op de plank liggen. Je kunt jezelf hierop nog altijd abonneren, zodat geen release aan je neus voorbij gaat. Hij heeft hiervoor ook al diverse sterke soloreleases uitgebracht. Hiernaast is hij ook actief met zijn verbluffende project Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworm (samen met labelbaas Ryan Keane) en de hip hop getinte band Sole & The Skyrider Band. Dit jaar voegt hij er ook nog eens Death Blues aan toe, dat hij er samen met Jon Mueller van Volcano The Bear op nahoudt. Een hyperactieve artiest, die kwantiteit ook nog eens weet te koppelen aan kwaliteit, gevarieerdheid en een wereldse sound.
De nieuwste in de “Leave Me Sessions”-serie is de Heavy EP, waarop hij 7 nummers presenteert met een totale lengte van net over een half uur. Hierop legt hij voor zijn doen een redelijk bombastisch geluid aan de dag, zonder dat het ook maar ergens over de top gaat. Zijn typische mix van elektronica en akoestische instrumenten met een wereldse twist zijn ook hier goed terug te horen. Hij creëert bouwstenen met onder meer gitaren, cello, (alt)viool, mandoline, banjo, klarinet, fluit, trompet, piano, orgel, drums, marimba, sax en spaarzame zang en zet die steeds weer op andere wijzen op en in elkaar. Omdat hij dat hier op luide en behoorlijk gedetailleerde wijze doet, wegen de bouwstenen zwaar en verklaart dat wellicht ook de titel van dit werk. Hij gaat van avant-garde, minimal, experimentele muziek en kamermuziek naar woeste orkestraties, garagerock, acidfolk en epische filmmuziek. Het is niet eenvoudigweg achterover leunen, maar op intrigerende wijze verwonderd raken door het veelzijdige hoorspel dat hij hier tentoonspreidt. De rode draad in dit alles wordt gevormd door de melancholische ondertoon van het geheel. Op een bizarre manier komt hij ergens uit tussen Origamibiro, Clint Mansell, Steve Reich, Badawi, Matt Elliott, Secret Chiefs 3 en zijn eigen Vieo Abiungo. Muziek met heel veel franje, maar op een gedragen, tijdloze en genreloze wijze gebracht. Horen is geloven. Wordt vervolgd!
door Jan Willem Broek