[cd, Tough Love/Konkurrent]
Bekkens die gitaren opeten, het klinkt behoorlijk agressief en we horen de trommen al brommen. Toch is het Amerikaanse Cymbals Eat Guitars vooral een uitgelaten en vriendelijk gezelschap. De groep start hun muzikale avontuur in 2005 en zit ergens in de hoek van de indierock, noise, shoegaze, prog en alternatieve rock met folkinvloeden, nogal uiteenlopend maar toch ook altijd wel samenhangend. Ze debuteren in 2009 met het fijne album Why There Are Mountains, twee jaar later gevolgd door het eveneens heerlijk verteerbare Lenses Alien. Ze laten een lekker tegendraads geluid horen, maar blijven te allen tijde goed te volgen. Diepgaand en toch luchtig, dat is niet iedere band gegeven. De huidige line-up bestaat na een aantal wisselingen uit Joseph D’Agostino (zang, gitaar), Andrew Dole (drums), Matt Whipple (bas, zang) en Brian Hamilton (keyboards, zang).
Nu presenteren ze alweer hun derde cd Lose, waarop ze meteen voortvarend uit de startblokken schieten met hun gedreven muziek. Zanger Joseph weet het fraaie midden te houden tussen Perry Farrell (Jane’s Addiction), Jamie Stewart (Xiu Xiu, XXL), Richard Butler (Psychedelic Furs) en Prince. Dat klinkt misschien wat wonderlijk, maar het is simpelweg de realiteit. De muziek daarentegen is behoorlijk anders. Deze is zeer dynamisch en laveert tussen de eerder genoemde genres, zij het op hyperactieve wijze. Daarmee bevinden ze zich op het interessante midden tussen Jane’s Addiction, Cloud Nothings, Cardiacs, Xiu Xiu, Modest Mouse, Grumbling Fur en Built To Spill. Kracht en pracht in een innige omstrengeling. Daar willen we onszelf wel in verliezen! Sterk nieuw album.
door Jan Willem Broek