[cd, Monotreme/Konkurrent]
Het Britse Monotreme label bestaat 10 jaar en heeft vooral duidelijk gemaakt dat het voor geen gat te vangen is, behalve in het uitbrengen van vernieuwende dan wel bevreemdende muziek. Dat loopt uiteen van weirde muziek van Ral Partha Vogelbacher, Jeniferever en Stinking Lizaveta tot postrock van Picastro, Barzin en Thee More Shallow, dance-rock van 65daysofstatic en elektronica van Tomat. Eigenzinnige bands op een evenzo label. Nu komen ze met Stumbleine, afkomstig uit de immer inspirerende muziekscene van Bristol. Deze artiest, die ook deel uitmaakt van het dubstep trio Swarms, opereert in het dubstep genre maar vult dit aan met vele andere stijlen en ingrediënten waardoor hij een eigen smoel krijgt. Er zijn vanaf 2011 al diverse, voornamelijk digitale releases verschenen. Spiderwebbed is in feite het werkelijke debuut. Hierop drijft de dubstep invloed al gauw naar boven met verleidelijk gebroken beats. Hij maakt echter geen onderkoelde muziek van, zoals vaak gangbaar is in het genre, maar weet er echt een sfeervol, zwoel en veelal dromerig geheel van te creëren. Stumbleine lardeert zijn muziek namelijk ook met bevreemdende, vervormde zang en elementen uit de wave, shoegaze en r&b. Tevens hoor je naast de elektronica ook gitaren en geluiden van andere akoestische instrumenten. Daarnaast zorgen gastvocalisten CoMa en Steffaloo voor extra dromerige effecten. Het allemaal heerlijk downtempo en landerig, waardoor je als vanzelf meegezogen wordt in deze verslavende, langzame draaikolk van lekkere geluiden. Per nummer brengt hij net weer andere nuances aan, waardoor elk van de genoemde genres wel eens meer naar de oppervlakte komt drijven. Dat blijkt ook wel uit de fraai en originele Mazzy Star cover “Fade Into You”. Soms dromerig en donker en op andere momenten juist spannend spookachtig. Alles bij elkaar opgeteld komt de muziek ergens uit tussen The Weeknd, Burial, Stubborn Heart, Zomby, Holy Other en zelfs de Cocteau Twins en My Bloody Valentine. Een caleidoscopisch droomdebuut vol bezwerende pracht.
door Jan Willem Broek