[cd, Monotreme/Konkurrent]
Van het smaakmakende Britse label Monotreme kan je werkelijk van alles verwachten, behalve voorspelbare muziek. Maar voor de rest kan de muziek op het inmiddels 10-jarige label uiteenlopen van postrock, metal en weirde avant-garde tot altcountry, Americana en zelfs dance en techno. Een nieuwe naam op het label is altijd een verrassing, waar je gezien de geschiedenis van Monotreme elke keer op voorhand licht opgewonden van raakt. Bij de nieuwste aanwinst Sorrow is dat ook meer dan terecht. Het is de nom de plume van ene J. Healing uit Bristol, van origine uit Birmingham afkomstig. Deze producer/DJ brengt sinds 2011 met enige regelmaat digitale mini’s/epees/12”-es uit die ergens tussen garage, grime, dubstep, R&B en ambient uitkomen. Nu is dubstep -in meerdere gedaantes- misschien wel het genre van deze tijd geworden en duiken de bands als paddenstoelen uit de grond, waardoor het best lastig is daarin op te vallen. Toch lukt het Healing met zijn Sorrow om ver boven het maaiveld uit te steken, wat vooral te danken is aan zijn bijzondere mix en gevoel voor sfeer en compositie.
Na een lange reeks van mini’s en compilatiebijdragen volgt nu dan eindelijk zijn volwaardige debuut Dreamstone. De bovenliggende genres zijn hierop dubstep en ambient. Hij lardeert dit met garage, grime, subtiele breakbeats, hip hop elementen en bovenal spookachtige stemmen. Die stemmen zijn zowel afkomstig van samples als van gastzangeres CoMa, die in de nummers “Dreamstone” en “Dalliance” met haar zoetgevooisde stem een mysterieus This Mortal Coil-achtige sfeer weet neer te zetten. Daarnaast is in “Embrace” nog gastviolist A. Kiah te horen. De rest is allemaal van de (supergetalenteerde) hand van J. Healing. Hij begeeft zich met zijn wulpse beats in bekende dubstep vaarwateren, maar neemt steeds onbekende zijwegen en dat ook nog eens met onverwachte wendingen. Wat hem nog het meest onderscheidt van de rest, is de dromerige, mysterieuze atmosfeer die hij weet neer te zetten. Je hoort zeker associaties met Stubborn Heart, Stumbleine, Burial, The Weeknd, Holy Other, Zomby en Boymerang, maar het is door zijn surrealistische en meer duistere benadering toch volkomen anders. Een heerlijk, pakkend en dromerig geheel vol ongekende schoonheid.
door Jan Willem Broek