[cd/lp/digitaal, Sonic Pieces]
In 2009 maak ik voor de eerste keer kennis met de Spaanse muzikant Raúl Pastor Medall alias Rauelsson op de verzamelaar Portland Stories. Dit is een compilatie op het kwaliteitslabel Sonic Pieces waar Peter Broderick’s zus en muzikante Heather Woods Broderick artiesten uit haar woonplaats Portland vastlegt op de harde schijf. Rauelsson komt overigens oorspronkelijk uit Spanje, waar hij inmiddels ook weer woont. Na deze verzamelaar verschijnt er van zijn hand in 2011 de cd Réplica, die hij samen met Peter Broderick maakt. De cd bevat de twee lange stukken, die op collageachtige wijze een fraai geheel vormen. De composities bestaan uit intieme singer-songwritermuziek waarbij de piano, akoestische gitaar en de Spaanstalige zang de basis vormen. Deze worden afgewisseld met onder meer cello interludes, improvisaties en zang van Broderick. Stemmige, breekbare en bovenal wonderschone muziek, die ergens tussen Dakota Suite en Peter Broderick uitkomt.
Rauelsson keert nu terug met zijn nieuwste cd Vora, waarop voor de piano een prominente rol is weggelegd. Hoewel het een trend lijkt om contemplatieve pianowerken te maken tegenwoordig, schept Rauelsson er toch iets heel anders mee. Hij brengt namelijk ook veldopnames, dulcimer, celesta, klokkenspel, pomporgel, zang en synthesizers. Met name met de synthesizer weet hij met enige regelmaat van uiterst ingetogen om te schakelen naar meer bombastische stukken, zij het dat de algehele sfeer wel intiem en droefgeestig blijft. Daarnaast wordt zijn muziek ingekleurd door Chad Crouch (drones, soundscapes) van Blanket Music, Nils Frahm (marimba, synthesizer), altvioliste Amanda Lawrence (Norfolk & Western, Loch Lomond, Sabertooth, Peter Broderick), harpiste Isobel Hildebrandt, violiste Anna Schott (Trance To The Sun), zangeres Laurel Simmons (Loch Lomond, Maymay) en cellist Skip vonKuske (Vagabond Opera), die allen zorgen voor een enorme emotionele diepgang en variatie. Rauelsson laveert met hen op betoverende wijze tussen genres als ambient, neoklassiek, folk, etherische avant-garde, drones en singer-songwritermuziek. Hij brengt in feite de pianogestuurde pracht van Nils Frahm, minimalisme volgens de Philip Glass-school, filmisch klassiek à la Clint Mansell, de experimentele dan wel toegepaste neoklassiek van Ólafur Arnalds, Deaf Center, Stars Of The Lid en Max Richter, ruimtelijke spacepop zoals Windy & Carl dat altijd zo mooi kunnen brengen, Dakota Suite’s klassiek getinte singer-songwritermuziek en de mysterieuze wave met klassiek van This Mortal Coil. Continu weet hij je te verrassen, overmeesteren en mee te slepen met waanzinnig mooie vondsten en wendingen, waarbij het kippenvel dikwijls torenhoog op de armen staat. Een overrompelende schoonheid!
door Jan Willem Broek