[cd, Second Language Music]
Het Second Language label is uitgegroeid tot een prestigieus label dat de ene na andere toonaangevende release uitbrengt. Dat altijd in gelimiteerde oplages met dikwijls vele extra’s. Echt een label met muziek voor de fans, die zich ook nog eens kunnen abonneren en verzekeren van elke nieuwe uitgave. Er zit simpelweg geen zwakke release tussen en daarmee groeit dit eigen beheer initiatief uit tot een bijzonderheid in het platgetreden platenlabelland. Het zijn ook regelmatig meer onbekende artiesten, die via de gangbare wegen hun materiaal niet zouden kunnen uitbrengen. Second Language koppelt eigenzinnigheid aan kwaliteit en kunstzinnigheid. Het laatste album van Directorsound komt als eerste uit in de zogeheten “library series”. Dat wil zeggen dat je een prachtig vormgegeven A5 hardcover hoes krijgt die ook zo in je boekenkast zou passen. De Française Cécile Schott verschijnt met haar welbekende en alom geprezen project Colleen als tweede in die serie en doorbreekt daarmee haar 6 jaren van stilte.
Ze debuteert in 2003 met het aangrijpende en intieme elektronica album Everyone Alive Wants Answers. Het is dan ook een eerbetoon aan haar overleden broertje. Tussen de elektronica hoor je allerlei akoestische instrumenten. Live laat ze haar werkwijze pas echt goed zien, want daar speelt ze steeds een kort stukje op cello, klokkenspel, gamelan, muziekdoos, piano of gitaar en neemt dat op. Daarmee creëert ze diverse loops die ze vervolgens weer samplet in de lieflijke muziek die ze erna speelt. Op haar tweede cd The Golden Morning Breaks uit 2005 sluit ze daar ook meer op aan en de elektronica verdwijnen meer naar de achtergrond. Hierna volgen in 2006 nog de prachtige Mort Aux Vaches cd en de mini Et Les Boîtes A Musique, waarop ze experimenteert met muziekdozen. Les Ondes Silencieuses is haar derde langspeler en hierop is haar benadering voor de vierde keer weer iets gewijzigd. Dit met name omdat ze meer is gaan componeren. De muziek komt tot stand met viola da gamba, klassieke gitaar, klarinet, spinet en kristalglas. Op een bed van Barok getokkel spreidt ze haar prachtige gestreken muziek uit. Deze is van een sereniteit die zijn weerga niet kent. Breekbare schoonheid, die op innovatieve wijze aan de man gebracht wordt.
Na 6 jaar is er dan eindelijk weer een teken van leven met haar vierde cd The Weighing Of The Heart, zoals gezegd gestoken in A5 formaat. De inmiddels in Spanje wonende Cécile Schott heeft de tijd en broodnodige rust genomen om haar passie voor de muziek te hervinden en aan deze nieuwe cd te werken. Wat ze als enige zeker weet bij haar hervonden muzikale pad in 2010, is dat ze wil gaan zingen. Dit doet ze hier dan ook veelvuldig met haar prachtig fluweelzachte stem, echter zonder er singer-songwritermuziek van te maken. Ze zet het meer in als extra instrument, hoewel haar teksten wel inhoud hebben. En of het nu a capella zang, geneurie, haiku’s of gemixte harmonieën zijn, nergens krijgt het een echt traditionele vorm. Naar eigen zeggen is ze wat dit aangaat hevig geïnspireerd door Arthur Russell en Moondog. De zang laveert door een rijk palet aan muziekstijlen. Net als op haar laatste album Les Ondes Silencieuses brengt ze geen aaneenschakeling van zelfgefabriceerde loops, maar achter elkaar gespeelde stukken. Het grote verschil hier is dat alles niet zoals op de voorganger gecomponeerd is, maar meer is ontstaan. Alsof de niet samenhangende instrumenten als vanzelf toch een natuurlijke symbiose vormen. Zoals altijd put multi-instrumentaliste Cécile weer uit een breed arsenaal instrumenten; gitaar, (alt-, bas-)viola da gamba, piano, speelgoedgamelan, Indiase enkelbelletjes, Birmese bel, klarinet, tar, maracas, orgel, omgedraaide cimbaal, vloertrom en snare drum worden allemaal ingezet. Met name de categorie percussie-instrumenten is nieuw voor haar, maar daar draait ze haar hand niet voor om. Er is niet echt een vinger op de muziek te leggen, want het is helemaal afhankelijk van het instrument of combinatie van instrumenten die ze inzet en ook hoe ze die gebruikt (haar altviool bespeelt ze soms als gitaar, om maar een voorbeeld te noemen). Misschien moet je dit wel duiden als pure muziekstromen, die samen al kabbelend en om elkaar heen kringelend een eigen universum neerzetten. De muziek heeft net zoveel verwantschap met Britse folk als West Afrikaanse, Centraal Aziatische, Indonesische en Zuid-Amerikaanse muziek, zij het dat de manier van spelen wel een Westerse hand doet vermoeden. Daarnaast hoor je ook Barokke en jazzy invloeden. Het gaat vele kanten op. Ze hult alles wel in een intieme, bevreemdende en licht droefgeestige atmosfeer. Maar je bent je vooral steeds aan het verbazen over en verlekkeren aan de wonderlijke klanken, die ze hier als kostbare juwelen vol tederheid aan één ketting rijgt. In de muziek zou je His Name Is Alive, Toumani Diabaté, Stranded Horse, Arthur Russell, Moondog, Tujiko Noriko, Vashti Bunyan, Brigitte Fontaine, Soap&Skin, Nancy Elizabeth, Matt Elliott, Sun Kil Moon en Arto Lindsay allemaal als referentiepunt kunnen duiden, maar de variatie geeft al aan dat dit de muziek nooit helemaal recht zal doen. Colleen brengt een magisch wereldalbum vol ontwapende muziek van een ongelooflijk breekbare pracht. Het wachten meer dan waard!
door Jan Willem Broek