[cd, Doubleplusgood/Five Roses]
Ik vraag me wel eens af waarom bands van weleer zo uniek zijn/lijken. Is het doordat ik voor het eerst met een dergelijk geluid geconfronteerd word? Is het omdat ze door de tijd heen fier overeind blijven? Of is het niveauverschil er gewoon? Waarschijnlijk een combinatie van dat alles en het feit dat sommige muziek gewoonweg ook verdwijnt en past bij een andere tijd. Fugazi is zo’n band die ik op handen draag, maar die zonder gedateerd te raken toch van een andere tijdperk is. Ik heb niet vaak een gelijke leren kennen. Een band die daar een gooi naar doet is het Amerikaanse trio Self-Evident. De band is al actief sinds 1997, maar groeit pas op hun vijfde cd Endings definitief uit tot een niet te missen act, zowel live als op cd. Op dit bewuste album zijn ze zowel qua zang als muziek en ik zou zelfs bijna zeggen qua line-up behoorlijk schatplichtig aan Fugazi, maar ze brengen ook wel meer dan dat. Ze houden iets meer van fröbelen en incorporeren ook elementen van Codeïne, Tool, Shellac, Don Caballero, Deftones en Drive Like Jehu in hun geluid, zij het allemaal wel meer passend in het hier en nu. Maar vanaf de allereerste tot de laatste noot die ze spelen voelt het als vertrouwd gebied. En daar is het prettig gedijen, zeker als het op voortreffelijke wijze gebracht wordt. Tom Berg (bas, zang), Conrad Mach (gitaar, zang) en Ben Johnston (drums) weten je 11 nummers lang moeiteloos in hun ijzersterke greep te houden. Het album is oorspronkelijk al in 2009 verschenen, maar wordt nu nieuw leven ingeblazen met oog op de tournee van komend jaar. Ik kan hier gortdroog een stukje schrijven over hoe geweldig dit album is, maar ga ze gewoon eens live bewonderen. Ook mijn liefde voor Fugazi heeft daardoor een definitief karakter gekregen. En deze band doet daar absoluut niet voor onder. The end!
MP3’s:
Everything All At Once
Apprentices
door Jan Willem Broek