Tijdens het gezoek naar Rodríguezen afgelopen zaterdag stuitte Clismo zomaar plotseling op Cold Fact van eh… Rodríguez. Een album uit topjaar 1970. Dat album gaat briljant van start met het instant-huilbuien-op-een-goede-manier oproepende Sugar Man. Een liedje dat Clismo nog nooit gehoord had – al heeft-ie dat wel met meer artiesten – terwijl het toch 51 miljoen keer gestreamd is op Spotify. Een nummer uit 1970 hè! Daar luistert normaal geen hond meer naar. Even opzoeken tot hoeveel keer Spirit in the Sky van Norman Greenbaum – waar Sixto Rodríguez me enigszins aan doet denken – komt. Okee, die haalt iets meer: 342 miljoen. Er wordt blijkbaar enorm veel ouwe meuk via Spotify beluisterd. Maar daar hadden we het niet over.
Het eerste nummer van dit album begint al heel goed en als na twee minuten de studio engineer alle mogelijke psychedelische foefjes mag uitproberen blijft het ook een goed nummer. Da’s knap. Het tweede liedje is ook helemaal okee. Daarna wordt wel duidelijk gemaakt dat 1970 toch echt aan de jaren zestig grenst, maar we zitten toch in die 1968-vibe dus daar doen we niet moeilijk over. Zelfs niet over de Bacharach meets Donovan-deuntjes. Nou ja. Eerlijk gezegd begint het na een paar liedjes wel een beetje te irriteren. Dus:1+2+5+7+12= een kwartier meer dan okeeë muziek. Maar misschien houdt u het wel de volle 32 minuten vol. Dan is het na zo’n luisterinspanning extra schattig als je op het eind bedankt wordt voor je aandacht. Graag gedaan, Sixto.
Eerst totaal vergeten en toen overschat, een unieke combinatie van onze Rodriguez, wel.