[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
De Amerikaanse componist Peter Broderick debuteert in 2007 op 20-jarige leeftijd met een 7” en de mini cd Docile. Een jaar later volgt het prachtig neoklassieke album Float, uitgebracht op het voortreffelijke Type Records, dat hoog in mijn jaarlijst eindigt. In datzelfde jaar verschijnt overigens ook de meer songgerichte cd Home, later als dubbel cd uitgegeven, die er ook mag wezen.
Broderick woont officieel in Portland (Oregon), maar vertoeft veel vaker in Europa. De start van zijn muzikale carrière is in 2006 als bandlid van Norfolk & Western en Horse Feathers. Hierna maakt hij deel uit van groepen als Loch Lomond, She & Him, Flash Hawk Parlor Ensemble, Oliveray (samen met Nils Frahm) en niet in de laatste plaats wat vaker (live) bij het Deense Efterklang, maar hij vervult ook gastrollen bij zuslief Heather Woods Broderick, A Winged Victory For The Sullen, Laura Gibson, Dustin O’Halloran, Jasper TX, Library Tapes, Yann Tiersen, Canon Blue, P. Jørgensen, Our Broken Garden, Dolorean, Blitzen Trapper, Caitlin Park en Dakota Suite. Verder vind je hem terug op menig ertoe doende compilatie. Buiten dat maakt hij ook nog albums met Machinefabriek, Rauelsson, Laura Arkana, Matthew Robert Cooper, Penelope Joy en Takumi Uesaka.
Er volgen naast de genoemde projecten ook meerdere solo albums, waar de hoofdmoot gevormd wordt door een soort folkachtige, neoklassiek getinte singer-songwritermuziek en de laatste tijd ook meer pop. Ook maakt hij diverse scores voor film, theater en ballet. Ik heb zelf de voorkeur voor zijn meer neoklassieke en experimentele werken, vandaar dat ook de samenwerking met Machinefabriek, het fantastische Blank Grey Canvas Sky (2009), plus zijn cd Music For Confluence (2011) nog wel mijn jaarlijsten halen en de rest niet. Het is al met al een indrukwekkende lijst voor de jonge en eigenzinnige muzikant. In zijn beginjaren, met name rond Float, toont hij zich overigens van zijn meest gewaagde en creatieve kant. Of dat nu jonge onbevangenheid is of dat het succes hem op andere gedachten brengt is de vraag. Hij is misschien wel het grootse talent dat er rondloopt, al komt dat er op latere albums ondanks de goede ideeën misschien soms wat minder uit. Ik vind hem nu nog te interessant om niet te willen volgen, maar er is zeker verdeeldheid in de fanbasis ontstaan.
Het topalbum Float is via de reguliere wegen niet meer verkrijgbaar en dat in 5 jaar tijd. Gelukkig brengt het klasse label Erased Tapes deze nu opnieuw in geremasterde versie uit als Float 2013. De muziek is opnieuw gestoffeerd door Nils Frahm. Het resultaat klinkt voor mij trouwens hetzelfde als de oorspronkelijke versie; misschien dat je er met de loep erop verschillen hoort. Voor een ieder die deze cd nog niet kent, zal ik een korte omschrijving geven. De nummers zijn eerst gemaakt op de piano. Daarna zijn de strijkers, gitaar, spaarzame zang en elektronica toegevoegd. Dat levert een album vol prachtig klassieke stukken op, afgewisseld met een aantal songs waarin zijn breekbare zang te horen is. De muziek is buitengewoon filmisch en weet dikwijls te ontroeren. Uit dezelfde hoek als Max Richter, Sylvain Chauveau en Jóhann Jóhannsson. Gewoonweg een bloedmooi, zinnenstrelend album, dat diepe snaren weet te raken. Ik ga deze uiteraard niet weer in mijn jaarlijst zetten, maar begrijp de euforie van destijds nog altijd. Goed om deze weer beschikbaar te hebben!
door Jan Willem Broek