[cd/lp/digitaal, Pulver Und Asche/Five Roses]
Kan muziek nog verder gaan dan de buitencategorie? Een soort buitencategorie van de buitencategorie? Ik ben geneigd te zeggen van wel naar het horen van het gelijknamige album van het Italiaanse trio Niton. De heren presenteren zich met de namen El Toxyque (strijk- en blaasinstrumenten, objecten, elektronica). Luca Xelius Martegani (elektronica, geluidsontwerp) en Zeno Gabaglio (elektrische cello, elektronica). Ze houden ervan te spelen met geluid, ruimte en tijd. Dat weten ze ook optimaal te benutten. Het liefst brengen ze live hun improvisatorische kunsten ten gehore, om hierbij hun publiek in trance te brengen en mee te voeren op een unieke trip. En dat is ook precies wat ze in de vier composities op dit album doen. Het houdt het midden tussen muziek en non-muziek, tussen kakofonie en eufonie en tussen kop en staart en stuurloos. Je hoort aan alles dat het niet zo maar wat aanklooien is en dat de drie hun instrumenten op virtuoze wijze beheersen. Hiermee weten ze op betoverende wijze richting te geven aan de muziek, die verre van gangbaar is. Je hoort de minimal music à la Philip Glass, de bezwerende avant-garde van Philippe Petit, de Faust-achtige experimenten, de musique concrète zoals Francis Dhomont die zo spannend kan maken, de verstrooiende elektonica van Kraftwerk en de industriële maar wereldse aanpak van Towering Inferno. Het is iedere seconde een verrassing wat er gebeuren gaat en zorgt dat het hierdoor tot het einde toe bloedstollend blijft. Ultradynamische muziek, die elke categorie te buiten gaat. Heerlijk!
door Jan Willem Broek