[cd, My First Sonny Weissmuller Recordings/Konkurrent]
Het Konkurrent huislabel My Fist Sonny Weissmuller label staat al jaren garant voor eigengereide indie muziek uit binnen- en buitenland; een nog avontuurlijker en gevarieerder variant op een label als Morr Music. Niet alles is per se in mijn straatje, maar het leeuwendeel wel en sowieso is alles van een hoge kwaliteit en originaliteit. Dat geldt niet in de laatste plaats voor de Nederlandse formatie Monokino. Ze weten al te overtuigen met hun debuut Human Error uit 2009. Hierop brengen ze stemmige, maar lekker uptempo synthpop met wave invloeden. De Chinese Yu Jin doet hier nog mee op keyboards. De band is wellicht dankzij haar ook doorgebroken in China.
Ruim vier jaar later komen ze met hun tweede album Fake Virtue. De groep bestaat nu nog uit schrijver en bandleider George van Wetering (zang, gitaar, synthesizer, keyboards) en drummer Wouter de Buck. De pauze heeft het geluid van de band bepaald geen schade aangedaan. Ze weten zich op nog soepeler en smaakvollere wijze door de diverse genres te manoeuvreren. De basis wordt gelegd door uptempo synthpop, maar deze is doorspekt met wave, indie en dance. Ondanks het veelal hoge tempo en de luchtige sound is het geheel toch behoorlijk droefgeestig. Een paradoxaal geluid vol opgewekte melancholie. Dit zorgt ook voor de juiste spanningsboog op het album. Pop, maar met een behoorlijk rafelige rand. Ze weten het wel zo pakkend te brengen dat het een breed, internationaal publiek kan aanspreken. De zang van George doet me dikwijls denken aan een mix van Brett Anderson (Suede) en David Gahan in zijn jonge jaren. De synthesizermuziek uit de jaren 80 wordt hier op frisse en bovenal eigenzinnige wijze nieuw leven ingeblazen. Naast het solowerk van Brett Anderson doen ze ook in wisselende mate denken aan Orchestral Manœuvres In The Dark, Human League, New Order, Placebo, Pet Shop Boys, Depeche Mode en op de meer duistere en dansbare momenten tevens aan Clan Of Xymox. Dit overigens zonder dat dit ooit helemaal past, want daarvoor is hun geluid te eigenzinnig en hedendaags. De productie is in goede handen bij de bevreemdende knuffelfolkartiest Jacco Gardner. Monokino onderstreept hier andermaal hun kwaliteit en bewijst dat melancholie ook met aanstekelijke en originele popmuziek kan samengaan. Grootse klasse!
door Jan Willem Broek