[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
Twee jaar geleden laat de IJslandse componist en wonderkind Ólafur Arnalds samen met de uit de Faeröer eilanden, onderdeel van het Deense koninkrijk, afkomstige Janus Rasmussen (Bloodgroup, Byrta) een heel andere kant van zich horen. Als Kiasmos brengen ze dan namelijk op hun 12” Thrown organische techno ten gehore. Het past ook wel bij Arnalds, want op zijn eigen releases brengt hij naast neoklassiek ook met enige regelmaat elektronische muziek. Ook op zijn split met Rival Consoles uit 2009 is dat het geval. Rasmussen is zelf een doorgewinterde elektronisch muzikant. Hun eerste worp smaakt naar meer.
Dat krijgt nu dan eindelijk een vervolg met hun eerste gelijknamige en bovenal volledige debuut. En wat de naam Kiasmos betreft, daar zeggen zelf het volgende over: “For those who are wondering what Kiasmos means. Well, what it would mean if we would have bothered to spell it correctly”. Chiasmus dus. Enfin. Meer dan voorheen is het een cross-over geworden van neoklassiek en techno. Ze krijgen hierbij rugdekking van (alt)violist Viktor Orri Árnason (múm, Seabear, Hjaltalín, Grísalappalísa), celliste Unnur Jónsdóttir (Retro Stefson) en drummer Magnús Trygvason Eliassen (Amiina, Moses Hightower, Seabear, Sin Fang). Je hoort duidelijk dat de invloeden van beiden hier goed hand in hand gaan en elkaar soms ook versterken. In de ruim 50 minuten serveren ze 8 composities die het verschil weten te maken. Al het geboden materiaal is behoorlijk melancholisch en experimenteel, maar nergens wordt het ondoorwaadbaar. De twee artiesten weten je volkomen in de houdgreep te nemen, terwijl je voeten de dansvloer willen raken. En wanneer je die dansvloer lijkt te raken, brengen ze je alweer in dromenland met hun hypnotiserende pracht. De muziek gaat alle kanten op, maar weet te overtuigen door de avontuurlijke aanpak en de kunst om de emoties en gedachten te blijven prikkelen.
door Jan Willem Broek