“Wietwet Opstelten”. Soms is de kop leuker en meer pakkend dan de inhoud. Voor leuke inhoud verwijzen we zoals altijd naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sylvain Chauveau, Primus, Strand, Jean Grae (3x), Probosci, Secret Chiefs 3: Ishraqiyun. En gingen naar: Yori Swarts/ Broeder Dielemans/ Still Parade.
Sylvain Chauveau – Far From Any Road/ Ichi (personalized mcd-r, I Will Play This Song Once Again Records)
Ik zal eens niet heel de doopceel lichten van Sylvain Chauveau, want dan ben ik langer aan het tikken dan zijn nieuwe release Far From Any Road/ Ichi lang is. Het is de nieuwste release op het mede door hem opgerichte I Will Play This Song Once Again Records. Het is idee erachter is dat je op één dag de mogelijkheid krijgt om een uiterst gelimiteerde cd-r dan wel 7” of iets dergelijks te kopen. Je krijgt dan een uniek exemplaar waar je naam in het begin van de eerste track wordt genoemd. Persoonlijker kan het haast niet. In het geval van Chauveau is daar één keer een uitzondering op gemaakt. Deze release, op cd-r dan wel 7”, is voorlopig niet gelimiteerd en voor elke koper nog te krijgen. In krap 4 minuten brengt Chauveau “Far From Any Road”, een prachtig akoestische cover van het nummer van The Handsome Family, plus de korte instrumentale track “Ichi” gebracht op klokkenspel, Hapi drum en ebow gitaar. Een heel fijn kleinood, vooral voor de fans!
Primus – Primus & The Chocolate Factory With The Fungi Ensemble (cd, ATO/Love Da Records)
De sensatie die Primus begin jaren 90 is, zal het nooit meer worden. Dat neemt niet weg dat ze toch prima albums afleveren die de middenmoot ver ontstijgt. Alleen de zang en het basspel van frontman Les Claypool zijn al onovertroffen. Ik word er altijd rustig van op de één of andere manier. De band is dan ook al bijna 25 jaar een soort basis van waaruit ik veel ontdekt heb, maar vooral waarvan ik intens heb genoten en kan genieten. Live heb ik ook nog nooit iemand zo achteloos geniaal op z’n bas zien spelen. Ze presenteren nu hun (pas) achtste album Primus & The Chocolate Factory With The Fungi Ensemble, dat een eerbetoon is aan Gene Wilder en tevens een soort rockopera versie is geworden van het beroemde boek van Roald Dahl. Wilder vertolkt in 1971 dan ook op geniale wijze de rol van Willy Wonka. Nu kruipt de prettig gestoorde Claypool (zang, contrabas, strijkers, marimba, bas) in de rol van verteller en Willy Wonka. Dat doet hij samen met oudgedienden Larry Lalonde (gitaar) en Tim Alexander (percussie). Daarnaast zijn het de gasten Mike Dillon (Billy Goat, Critters Buggin, The Dead Kenny G’s, Les Claypool’s Frog Brigade) en Sam Bass (Deadweight) op marimba, vibrafoon, tabla en cello die de rest invullen. Ooit is er wel eens beweerd dat Claypool lid zou zijn van The Residents. Nu is dat denk ik niet waar, maar op dit album benaderen ze die band meer dan ooit met hun surrealistische, bevreemdende geluid. Het is een heerlijke mix van avant-garde, rock en funk metal geworden. Geen grote uitschieters, maar wel een constant hoog niveau. Spannende muziek met humor, waar je ook dikwijls aan Mike Patton, Zappa en Yello moet denken. Het is volslagen eigenzinnig en maf, maar ook zeer genietbaar. Dus ga lekker snoepen uit de chocoladefabriek; nu mag het een keer. Suck on this!
Strand – Strand (cd, Unday)
Bert Dockx geeft het Belgische muzieklandschap behoorlijk kleur met zijn muziek. Dat geldt zowel voor het innemende postrock project Flying Horseman als het meer experimentele jazzrock combo Dans Dans. Van die laatste verschijnt spoedig een nieuwe cd. Hij houdt er ook nog de band Work op na. Telkens is zijn werkwijze anders en laat hij steeds een nieuw geluid horen, maar altijd weet hij een spannende sfeer te scheppen. Hij is gezien de vele covers her en der ook fan van Nick Drake. Die laatste benadert hij nu misschien het meest met zijn (alweer) nieuwe solovehikel Strand. Op de gelijknamige cd brengt hij hoofdzakelijk akoestisch gitaarspel en Nederlandstalige zang. Intieme, sobere, poëtische liedjes die net zo nachtelijk en spannend zijn als veel van zijn andere muziek. Hier komt dat vooral door de kaalheid van de songs, die naast de zang en gitaar slechts aangekleed worden door stilte en sfeer. Hierdoor komen de fraai teksten ook extra goed uit de verf. Hij brengt veel met weinig. Een bijzonder indringend en mooi werk.
Club Gigant: Yori Swart/ Broeder Dieleman/ Still Parade @Podium Gigant, Apeldoorn 31-10-2014
Club Gigant is een leuk initiatief van Podium Gigant om kennis te maken met wat meer onbekende dan wel kleinere artiesten. Deze avond staan er 3 op het programma. Als eerste Yori Swarts, die zichzelf enkel begeleidt met een gitaar, wel verschillende. Ze brengt stemmige singer-songwritermuziek en tussendoor praat ze het aaneen met leuke anekdotes. Het wordt een prett
ige, intieme set die in de sfeervolle Gigant goed uit de verf komt. Hierna is de beurt aan Broeder Dieleman, die niet op het podium gaat staan maar blootsvoets op het tapijt voor het podium. Geheel akoestisch en zonder versterkers speelt hij een deel van repertoire. Tussendoor grapt hij veel, stelt vragen aan het publiek en geniet van zijn bier. Het heeft alles weg van een huiskamerconcert en dat smaakt net als het bier naar meer. Tot besluit krijg je de band Still Parade. Deze heeft wat mij betreft teveel naar Radiohead geluisterd. Geen onaardig optreden, maar verre van origineel. Al met al een prima avond. Jammer dat er niet meer dan 30 man op af zijn gekomen.
Jean Grae jeannie.
Jean Grae That’s Not How You Do That: An Instructional Album For Adults.
Jean Grae #5
Drie EP’s dit jaar van de bijzondere rapper Jean Grae. Deze drie werkstukjes zijn in korte tijd in elkaar gezet zijn en gelijk doorgesluist naar de luisteraar via Bandcamp, drop it like it’s hot. That’s Not How You Do That: An Instructional Album For Adults. is grappig maar ook net een beetje te gimmick-y om vaak op te zetten. jeannie. is serieuzer en het zangquotient gaat al flink omhoog voor een rapper. Geeft niks, want Jean is een prima zangeres, zelfs al is ze aangeschoten op #5, waar zelfs bijna niet gerapt wordt. De songstructuren geven het een wat minder experimenteel karakter dan haar laatste album Gotham Down Deluxe, maar het raakt allemaal een behoorlijk eind verwijderd van hip hop, maar daarmee wordt het bepaald niet minder interessant, daar is Grae te getalenteerd en eigengereid voor.
Probosci Time To Feed
Timba Harris van Secret Chiefs 3 en Gyan Riley (zoon van Terry) waren vorig jaar al in Rotterdam voor een optreden en dat materiaal staat nu fraai opgenomen op dit album. De speelse en gezellige sfeer van het optreden blijft behouden terwijl het toch echt een studio-album is. Zigeunermuziek, metal, hedendaags gecomponeerd, improvisatie, je zag ’t van mijlenver aankomen natuurlijk: een bonte verzameling van stijlen. De veelzijdigheid en skills maken Time To Feed een zeer prettige luisterervaring.
Secret Chiefs 3: Ishraqiyun Perichoresis
Welja, daar is dan eindelijk het reeds lang verbeide Ishraqiyun-album. Dat het een langlopend project is blijkt wel uit het personeel, waar mensen opstaan die al vrij lang niks meer met de band te maken hebben gehad. Het is toch een stilistisch consistent album nu de nadruk op een van de satellietbands ligt. De band die live ook veel aan bod komt, zeker een van mijn favoriete en meest eigen sound. Ondanks de vele ‚geleende’ Afghaanse thema’s is de invulling origineler dan het letterlijk bij elkaar gejatte Traditionalists-album wat meer een studie in het reproduceren van Italiaanse soundtracks is. Dit studioalbum is dan ook zeer welkom, al vraag je je af waarom Bereshith er niet opstaat, het wordt wel vermeld in de credits.