[cd, Snowstar]
Het Utrechtse prachtlabel Snowstar zal na het succesvolle 10de nu wel een te gek 11de jaar krijgen. Dat jaar opent meteen al goed met de nieuwe I Am Oak, terwijl de geweldige nieuwe worpen van Herrek en The World Of Dust nog natrillen in mijn oor. I Am Oak is het project van de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken, die zich meestal omringd met bevriende muzikanten. Met zijn geluid is hij iemand die Snowstar in de kern van hun hedendaagse output raakt. Maar ook met een geluid in huis dat het tot ver over de landgrenzen goed doet. Hij is tevens verantwoordelijk voor veel artwork op het label. Doorgaans brengt Kuijken singer-songwritermuziek met folk, Americana, altcountry en indierock invloeden. Dat levert telkens prachtig tijdloze muziek op. Hij debuteert namelijk op ijzersterk wijze in 2010 met On Claws, gevolgd door de eveneens wonderschone albums Oasem (2011) en Nowhere Or Tammensaari (2012). Het debuut is vorig jaar heruitgegeven met twee extra tracks.
Nu is er dan eindelijk weer een nieuw album. Het vierde werk krijgt de vreemde titel Ols Songd mee, een verdraaiing van “old songs”. Thijs Kuijken zegt, vrij door mij vertaald uit de Engelse uitleg, hierover:
“Dit zijn oude nummers. Terwijl ze waren geschreven, waren ze al oude nummers. Hoewel de inhoud van de songs actueel was toen ze geschreven werden, waren de gevoelens verpakt in deze songs al eerder over me heengekomen, waardoor ze tegelijkertijd oud en nieuw werden. Enige tijd geleden is er een nieuwe golf van soortgelijke gevoelens over me heen gespoeld, die me doet terugdenken aan oude nummers en de mogelijkheid heeft verduisterd om onderscheid te maken tussen verleden en heden – en het onvermijdelijke dat de twee vervlochten raken.”
Ter onderstreping van deze filosofische insteek ook nog een fraai bijpassende tekst van een oud nummer met dezelfde titel:
Ols Songd
I imagine a wave swelling,
rolling onto shore
and retreating back into the sea
to start swelling again.
Each time the wave hits it is renewed,
the same wave in a different shape.
I imagine the moon lifting up those waves.
The same moon each night,
but seen with new eyes every time.
Oude songs, maar dan anders. Nummers als “Yojihito”, “Honeycomb” en “Birches” bijvoorbeeld bestaan dan ook al langer, maar zien hier voor het eerst het licht. Thijs Kuijken doet weer het meest zelf, maar wordt hier begeleid door drummer/mixer Tammo Kersbergen (Lost Bear, AC Berkheimer, Bart van der Lee), bassist/achtergrondzanger Stefan Breuer (Lost Bear, The Subhuman, Howart, Grapes Of Grain, The World Of Dust), elektrisch gitarist/achtergrondzanger Robby Wouters en andere achtergrondzagers Aino Vehmasto (The Secret Love Parade) en Dave Mollen. Een groot deel van dit sterrenteam heeft ook al eerder acte de présence gegeven bij I Am Oak. Muzikaal gezien pakt Kuijken hier soberder en intiemer uit, behalve waar de elektrische gitaar soms even luider de kop opsteekt. Deze zorgt voor de prettige afwisseling in de breekbare pracht. Maar Kuijken doet onder meer met zijn stemmige blaaspartijen ook zelf een sfeervolle duit in het zakje. Zijn rustieke herfstige zang siert de nummers daarbij prachtig op en hij krijgt hier in een aantal tracks sterke rugdekking van de gasten, wat soms voor zinnenstrelende koorzang zorgt. Zo weet hij op uitgebalanceerde en afwisselende wijze zijn diepe teksten over alledaagse dingen dan wel zielenroerselen schitterend in te lijsten. Alles klopt hier, zonder opsmuk en zonder enkel zwak moment. Hij komt met zijn muziek ergens uit tussen die van Sun Kil Moon, Herrek, Kim Janssen, Dakota Suite, Brown Feather Sparrow, Sodastream en Adrian Crowley uit. Dat zijn inderdaad bepaald niet de minste namen, maar deze troostvolle, tijdloze muziek is dan ook van een ontegenzeggelijke schoonheid en hoog niveau. Steengoed of moet ik zeggen steedgoen?
door Jan Willem Broek