[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Behalve dat hun muziek sterke wortels heeft in de jaren 80, heeft de groepsnaam van de Califonische band Dum Dum Girls helemaal niet met Talk Talk van doen. Het is een knipoog naar zowel The Vaselines’ “Dum-Dum” als naar Iggy Pop’s “Dum Dum Boys”. Voor de muziek kan je dit gevoeglijk weer vergeten. De dames van Dum Dum Girls hebben inmiddels sinds hun oprichting in 2008 de twee cd’s I Will Be (2010) en Only In Dreams (2011) vol met de betere puntige en pakkende songs, die een kruisbestuiving zijn van rock, punk, shoegazermuziek, pop, wave en een gezonde dosis humor. Dat is niet anders op hun singles en mini’s die tussendoor verschijnen. Korte, maar uiterst effectieve nummers die voor een hoop plezier zorgen.
Nu is frontvrouw en tevens zangeres, gitarist en bassiste Dee Dee ook wel Dee Dee Penny en in het echt Kirstin Gundred geheten terug met haar derdee album Too True. Opvallend genoeg zijn de overige dames hier niet van de partij. Dee Dee heeft lang stemproblemen gehad, hetgeen dit hiaat met de vorige releases ook verklaart, en sluit zich op om veel te lezen en muziek te luisteren. Wat eerst een straf lijkt, blijkt een soort nieuw ontwaken. Ze verslindt werken van Rainer Maria Rilke, Anais Nin, Arthur Rimbaud, Paul Verlaine, Charles Baudelaire en Sylvia Plath. Daarnaast verdiept ze zich in punk dichterij van Patti Smith en Lou Reed, die ze als haar spirituele ouders beschouwt. Qua muziek neemt ze naast hen ook The Cure, Suede, The Stone Rosess, The Velvet Underground, Siouxsie & The Banshees en zelfs Madonna tot zich als dagelijks voer. Retro in alle opzichten, maar om verder mee te komen in de toekomst. Ze versterkt zich op dit nieuwe album met de Deense gitarist, bassist, drummer, synthesizerspeler en producer Sune Rose Wagner, die zelf ook niet onaardig aan de weg timmert met The Raveonettes. Deze laatst genoemde band heb ik op het mini debuut na niet heel veel mee, omdat de vernieuwing wat mij betreft ver te zoeken is. Maar net als min en min plus is, is retro en retro modern. De combinatie van deze twee pakt dan ook geweldig uit. De nummers klokken nog altijd ergens tussen de 2 en 4 minuten, maar het geluid is dieper, breder en vrijer. Maar er gaat van alles, zeker qua zang, meer bezieling van alles uit. Niet dat de eerdere Dum Dum Girls minder goed waren, maar hier zit net iets meer passie achter. En ook iets meer speelsheid en schaamteloosheid, want ze laveren met gemak door de muzikale geschiedenis waarbij ze allerlei elementen van weleer gewoon hergebruiken in het hier en nu. The Breeders, Lush, Magnapop, The Cult, The Cure, Madonna, The Jesus & Mary Chain, Joy Division, Siouxsie & The Banshees, Cocteau Twins en Fleetwood Mac lijken allen de revue te passeren en daarmee is het Ramones en Chicks On Speeds deel verleden tijd geworden. Wellicht vinden sommige luisteraars dit een stap terug, maar ik vind het luistergenot hier behoorlijk toegenomen. Een compromisloze en bovenal ongecompliceerde lekkernij die zeer nieuwsgierig maakt naar de volgende stap!
door Jan Willem Broek