[cd, Joyful Noise/Konkurrent]
Hoewel ik denk dat veel van de lezers en lezerinnetjes niets van Half Japanese in de kast hebben staan of misschien zelfs nooit van gehoord hebben, is deze band rond de innemend prikkelende Jad Fair toch echt legendarisch. De groep is al in 1975 opgericht en is helemaal verantwoordelijk voor het ontstaan van de alternatieve lo-fi noise met een doe-het-zelf attitude. Ze zijn van enorme invloed geweest op onder meer Sonic Youth, Neutral Milk Hotel, Penn Jillette en Kurt Cobain, Je zou jezelf haast door het hoofd schieten dat je niets van hen kent dan wel hebt. Saillant detail is dat Kurt Cobain een Half Japanese t-shirt aan heeft als hij zich in 1994 van het leven berooft. In de band zitten door de jaren heen allemaal grote artiesten zoals zijn broer David Fair, Don Fleming (B.A.L.L., Dim Stars, The Velvet Monkeys, Gumball), Mark Kramer (Kramer, B.A.L.L., Bongwater, Shockabilly), Tim Fohjahn (Two Dollar Guitar, Mosquito) en meer. Jad Fair heeft ook al diverse soloplaten gemaakt en in vele projecten geparticipeerd (Yo La Tengo, Teenage Fanclub, Kramer, Daniel Johnston), maar Half Japanese blijft zijn liefdesbaby. Hij is inmiddels 60 jaar, maar zijn wilde haren liggen bepaald nog niet in het doucheputje en zijn gitaar hangt ook nog niet aan de wilgen. Solo en samen met Danielson, Yuri Landman Ensemble en Tenniscoats horen we nog wel van hem de laatste paar jaar, maar rond Half Japanese is het al lange tijd stil.
Dat verandert in één klap nu hij na 13 jaar met de cd Overjoyed op de proppen komt. Hierop klinkt hij weer ouderwets tegendraads. Zijn zang is stekelig en klinkt jong en bij vlagen weet hij ook een soort poëtisch spoken word neer te zetten. Hij houdt eigenlijk vast aan hetgeen waarmee hij ooit begonnen is: lekker rammelige post-punk maken, wars van elke hype. Ga je dan niet met je tijd mee of ben je gewoon een authentieke artiest die vasthoudt aan hetgeen waarom je muziek bent gaan maken? Ik geloof zelf dat laatste. Het zou me toch vies tegenvallen als er een moderne sound uit zijn handen zou komen. Dat naast het feit dat muziek als deze gewoonweg niet meer gemaakt wordt en steengoed is. Met zijn lo-fi aanpak, die door de jaren heen echt wel minder is gaan rammelen weet hij oprechte, alternatieve muziek te maken. Hij omringt zich hier veelal met klasse artiesten uit andere samenwerkingsverbanden op gitaar, drums, melodica, orgel en synthesizer, maar de output is die van een dwarse, gitaargerichte band. Daarbij moet je denken aan een wisselende hybride van Warsaw met een wel enthousiasmerende zanger, The Fall, The Stooges, King Missile, The Velvet Underground en Kramer, zij het dat hetgeen Half Japanese brengt gewoonweg uniek is. Een zeer welkome terugkeer van dit invloedrijke combo. JOY!
door Jan Willem Broek