[cd, Silber Records]
Brian Lea McKenzie laat voor het eerst van zich horen in 2008 met zijn drone en ambient project Electric Bird Noise, waar ook dit jaar weer een cd van zal verschijnen. Vanaf 2009 start hij Feel No Other. Hij schrijft meer songgerichte instrumentale songs en vindt dat er een krachtige vrouwelijke stem bij moet. Deze vindt hij in Claudia Gregory (Exhaust The Fox, Claudia Versus The Queen Of Hearts), die zelf meer een Americana achtergrond heeft. Pas in 2011 vallen alle zaken pas op hun plek voor beide, hetgeen tot een drie nummers tellend digitale epee leidt, waarbij elk nummer slechts een minuut lang is. Hierop is toch goed te horen dat ze beide werelden samen hebben gebracht, zowel de cineastische soundscapes als de Americana en pop. Dat laten ze vorig jaar andermaal horen op een volgende digitale release, wat in feite de eerste epee is aangevuld met 2 extra tracks van ook elk een minuut lang.
Het duurt dan maar nog een jaar eer hun gelijknamige debuut eindelijk het licht ziet op het geweldige, onafhankelijke label Silber Records. Hierop staan ook de 5 tracks van hun digitale releases, aangevuld met 7 songs die wel tussen de 3 en 4,5 minuut klokken. Gregory beschikt over een krachtige, maar engelachtige stem die associaties oproept met Bel Canto, Cocteau Twins en The Gathering, die zo in de “heavenly voices”-serie van het voormalige Hyperium label zou passen. De muziek sluit hier ook deels op aan, maar put naast de nostalgische wave ook uit Americana, folk, pop, gothic, dark wave en soundscapes. Met die diverse genres weten ze knap te variëren, waar ze heerlijk indringende, melancholische songs weten te produceren die goed toegankelijk zijn. Hierbij draagt McKenzie zorg voor uiteenlopende instrumenten, van de diverse elektronica en beats tot akoestische instrumenten. Het doet zowel nostalgisch terugdenken aan vervlogen tijden als vooruitkijken naar een kale toekomst. Vrolijk is het inderdaad niet, maar het weet je wel bij de keel te grijpen. Ze houden daarbij naast de eerder genoemde artiesten het fraaie midden tussen Opium Den, Julee Cruise, Black Rose, Black Tape For A Blue Girl, Dead Can Dance, SubtractiveLAD, Nine Inch Nails en R.E.M., gestoken in een productie van David Lynch. Toch moet je de muziek zelf horen om de elementen eruit te filteren, want ze verpakken alles op eigenzinnige wijze. In de ruim 32 minuten muziek die ze hier presenteren weten ze een diepe indruk te maken. Hemels en hartverwarmend met een frisse, droeve ondertoon.
door Jan Willem Broek