De zondag, een dag om bij te komen van een drukke week en daar helpen wij natuurlijk graag bij mee. Deze week in “Voor de zondagse rust” aandacht voor het niet album van Jessica Pratt.
Jessica Pratt – Quiet Signs (Mexican Summer / City Slang)
Een vriendin van me zat heel erg te twijfelen om afgelopen Le Guess Who de vrijdagavond te gaan, speciaal omdat ze heel erg graag Jessica Pratt wilde zien. Ik had tijdens het festival al anderen plannen voor dat moment, maar toch die dag nog even snel Jessica Pratt haar muziek geluisterd. Het nieuwe nummer This Time Around was net gepubliceerd met video als teaser voor het nieuwe album Quiet Signs.
Ik was op een slag verliefd.
Het concert ben ik niet naar toe gegaan, vanwege de andere plannen (Jessica Sligter en Sarah Hennies), maar wel heb ik de plaat On Your Own Love Again meegenomen bij een van de vele kraampjes. Ondertussen al vrij vaak die plaat gedraaid, maar This Time Around is vaker voor bij gekomen.
Nog dit jaar kwamen er nog twee teasers bij met de nummers Poly Blue en Aeroplane en daarmee is de afgelopen weken mijn enthousiasme om dit nieuwe album te kopen alleen maar toegenomen.
Nu bij het beluisteren van het volledige album Quiet Signs krijg ik weer dezelfde gevoelens als bij de vroege jaren van Joanna Newsom en ook als bij de debuut EP van Angel Olsen. Als of er nieuwe magie mijn leven is binnen gekomen. Net zoals met de albums van die twee dames krijgen we nu ook niet per se wat nieuws voorgeschoteld, maar het is gewoon zijn fijn geluid.
Als een warme deken lijkt het dat je de muziek kunt omslaan, maar tegelijk is het een melancholische ervaring die een gevoelige snaar weet te raken, nog meer dan op de voorganger.
Muzikaal sluit het zeer aan bij de zogenaamde freak folk zoals we van de eerdergenoemde Newsom, maar bijvoorbeeld ook Devendra Banhart. Maar wellicht nog meer dan bij hen zit hier een nog meer nostalgisch gevoel in de muziek die zowel doet denken aan zwoele pop muziek van The Carpenters als aan folk van Pentangle, Sandy Denny (Fairport Convention) maar wellicht nog het meeste aan Linda Perhacs.
Deze laatste referentie komt vooral omdat de nummers vaak eenvoudig lijken opgebouwd, maar subtiel worden aangevuld met gedetailleerde orkestraties die als aanvulling dienen. Denk aan de syntesizers in This Time Around, of de fluit in Fare Thee Well en fluit en percusieve geluiden in Poly Blue. Ze brengen net de extra beetje wat de muziek dat extra gevoel mee geeft.
De verwachtingen worden voor mij echt helemaal waar gemaakt en dat ondanks de vrij korte duur van het album. Maar aan de korte duur is natuurlijk eenvoudig wat te doen door het album gewoon een aantal keer achter elkaar te beluisteren. Dat is zeker geen straf.
In maart komt Jessica Pratt naar Amsterdam voor een optreden in de Tolhuistuin en dat is duidelijk iets waar ik naar uit kijk. En tot die tijd zwelg ik nog even voort op de klanken van deze plaat.
Nu al zeker een voor de eind lijstjes van het jaar.