[cd, Staubgold/Konkurrent]
Van het Duitse kwaliteitslabel Staubgold kan je uiteenlopende experimentele dan wel ongewone muziek verwachten. Dat is al jaren zo en dat zal ook altijd zo blijven. Als ze dus met een soundtrack op de proppen komen weet je al op voorhand dat het iets bijzonders zal zijn. Het is dan ook zeer prettig dat dit bij Strade Trasparenti ook het geval is. Het is de soundtrack voor de gelijknamige film van Augusto Contento. Deze film of beter gezegd documentaire is onderdeel van een vierluik over hoe je tegen de wereld aan kunt kijken. In het tweede deel Strade D’Acqua wordt de wereld bijvoorbeeld vanaf het water bekeken. Op Strade Trasparenti, de transparante weg, word je als kijker meegenomen op een zeer realistische busrit. Je ziet de wereld vanuit de bus voorbij trekken. De muziek, want daar gaat het per slot van rekening om, wordt hier verzorgd door een vijftal artiesten. Het Australische The Necks, bestaande uit Chris Abrahams (piano, Hammond orgel), Tony Buck (drums) en Lloyd Swanton (bas, contrabas) openen met een tot de verbeelding sprekende track van maar liefst 28 minuten. Op improvisatorische en spannende wijze houdt deze het midden tussen jazz, ambient en krautrock. De ruim 10 minuten erna zijn voor gitarist David Grubbs (Squirrel Bait, Bastro, Gastr Del Sol) die op landerige en toch intrigerende wijze op zijn gitaar experimenteert. Soms bijna op ambientachtige wijze soms noisy of met het nodige gepiel. Mira Calix, ofwel Chantal Passamonte, vervolgt de busrit met haar compositie van 12,5 minuut. Normaal gesproken combineert ze nerveuze, speelse beats met haar zwoele zang. Hier komt ze echter op minimalistische wijze met experimentele elektro-akoestische miniaturen uit de hoek. Flarden percussie en xylofoon met elektronica aaneengesmeed tot een biologerend geheel. Het prettig gestoorde mathrock trio Mute Socialite, met bandleider/drummer Moe! Staiano, gitarist Ava Mendoza en bassist Alee karim, pakken het in hun 5 minuten een stuk robuuster aan. Eigenlijk maken zij met hun combinatie van surf en mathrock nog het meest de muziek die je bij een “gewone” roadmovie zou verwachten. Tot besluit 23 minuten lang O-Type, een voor mij totaal onbekende groep. Maar na hun trip vol ritmische psychedelica geen onbeminde meer. Je krijgt al met al zo’n 79 minuten aan uiterst originele filmmuziek voorgeschoteld. Er is ook nog een download bonus waarbij allen op The Necks na voor bijna drie kwartier aan extra materiaal zorgen. Ook zonder beeld blijft deze muziek huizenhoog overeind.
door Jan Willem Broek