[2 x cd, Gigors Electric/Five Roses]
In 2007 wordt de groep The Rippers opgericht uit de resten van de Franse band DDK. Deze laatste heeft zich toegelegd op covers van de Dead Kennedys. Maar dan is het tijd voor wat anders. Gitarist Ivan Tziboulsky, drummer Franck Metzler en bassist Olivier Lantheaume gaan samenwerken met de Britse zangeres Jill Strong. Er volgt een epee in 2008 en een single in 2009. Daarna lijkt de groep een vroeg einde beschoren. Maar na het rekruteren van toetsenist Raphael Carrara en de nieuwe drummer Lol N’Bongo, kunnen Jill, Ivan en Olivier een doorstart maken. Ze gaan werken aan hun debuut.
Hun eerste, volwaardige album Stiff is nu een feit. De punkscene mag dan niet meer bestaan, maar de muziek leeft voort. Ze brengen 9 nummers die net meer dan 31 minuten duren, zoals het hoort in het genre. Maar naast punkmuziek brengen ze ook een allegaartje van stoner, surf, hardcore, noise, wave en garagerock ten gehore. Het lijkt alsof ze nog niet echt een duidelijke focus hebben, maar dat komt de spontaniteit van hun muziek hier enkel ten goede. Jill heeft een krachtige, energieke stem met de power van een Julie Christmas (Made Out Of Babies, Spylocopa, Battle Of Mice) en Jello Biafra (Dead Kennedys) en weet je daarmee volledig in te pakken. Maar ook de rest van de formatie kan uitstekend uit de voeten met adrenaline opwekkende muziek. Ze komen op een fijne kruisbestuiving uit van Made Out Of Babies, Dead Kennedys, The Cramps, Queens Of The Stoneage en de Subsonics. Ongecompliceerd, maar verrekte lekker! Naast 8 eigen songs brengen ze ook een heerlijke cover van “Not To Touch The Earth” van The Doors. Alles behalve stijf of doods, enkel stijf van de adrenaline. Keihard aanbevolen!
Toetsenist Raphael “Raph” Carrara geeft ook acte de présence in het trio No Shangsa. Naast hem zijn het Cyril Gilbert (drums) en Yann Debailleux (gitaar) die het drietal completeren. Na hun epee Mortelle California uit 2010 komen ze nu met hun debuut Blind-Driving. Hierop serveren ze 10 dynamische, instrumentale tracks van bij elkaar bijna 40 minuten, die ergens tussen math rock, post-rock, prog rock, punk, trash en dance uitkomen. Vanaf de eerste klanken heb je al de neiging om heftig mee te gaan bewegen. Het is zo ontzettend energiek en overdonderend, dat je het enkel maar over je heen kunt laten komen. De heftige gitaar- en drumpartijen worden fraai opgeleukt door de toetsen, waarbij de ene keer het rockgedeelte overheerst en op andere momenten de elektronica een hoofdrol spelen. Daarmee komen ze ergens uit tussen 65daysofstatic, Don Cabellero, Chevreuil, Godheadsilo, Unsane, Unwound en Bloc Party. Beklijvende, dansbare rock voor de doorgewinterde luisteraars. Ze leveren zowel korte puntige nummers als langgerekte, langzaam maar hard evoluerende tracks. IJzersterk, meeslepend album!
door Jan Willem Broek