[cd, Front & Follow]
Het indrukwekkende darkfolk ensemble The Doomed Bird Of Providence wordt in 2009 te Londen opgericht door zanger en multi-instrumentalist Mark Kluzek. Hij zoekt in eerste instantie een podium om liedjes te schrijven over vroege, duistere koloniale tijden in Australië, het land waar hij vandaan komt en heeft achtergelaten. Hij laat zich hierbij inspireren door het boek The Fatal Shore van de Australische schrijver Robert Hughes, in het Nederlands vertaald als De Fatale Kust, die later naar Amerika is uitgeweken en in 2012 is overleden. Hij beschrijft op indringende wijze de geboorte van het land, dat van een strafkolonie in de 18e en 19e eeuw vol bloedige en gewelddadige taferelen uitgroeit tot het welvarende continent van nu. Kluzek formeert al snel een voltallige band en na diverse mini’s komen hij en de zijnen in 2011 op geweldige Front & Follow label met het volwaardige debuut Will Ever Pray. Samen creëren ze een obscuur geheel dat net zo duister als wonderschoon is. Een krachtig, oprecht, rauw en emotioneel debuut, waarop een mix te horen is van moordballades, darkfolk en post-rock gehuld in duistere en dreigende atmosferen. De vergeten verhalen uit de geschiedenis van Australië, die doordrenkt zijn van zout, bloed, dood, geweld, mysterie en misdaden komen fraai tot leven. Mark’s vervaarlijk klinkende, geknepen maar verhalende zang past hier prima bij. Het is een overrompelend visitekaartje. Hierna brengen ze nog een remixplaat, een single en eerder dit jaar een deel uit de Collision/Detection-serie uit. Releases uit die serie zijn hier regelmatig langsgekomen en de bundeling ervan valt hier terug te lezen. Een band met een verhaal, dat ze op overtuigende wijze aan de man weten te brengen.
Op hun tweede volledige wapenfeit Blind Mouths Eat gaan Kluzek en de zijnen hier gewoon mee verder, zij het dat ze nog meer de gewelddadige, dood gereden paden opzoeken van die geschiedenis en benaderen dat op meer experimentele wijze. In feite maken ze dan een soort library rock waar ook I Like Trains om bekend staat en die ook niet al te vrolijke thema’s gebruikt. The Doomed Bird Of Providence is echter minder post-rock gericht en laat de folk meer de boventoon voeren. Kluzek (zang, accordeon, percussie, overige geluiden) wordt hier bijgestaan door gitarist Richard Acton (Limn), ukelelespeler Drew Barker (Soup, Croft), fluitiste/celliste/gongspeelster Katie English (Isnaj Dui, Littlebow, The Owl Service), bassist Stafford Glover (Extreme Noise Terror, Beatglider, (((Oh Dear), violiste Angela Chan (A-Sun Amissa, Farewell Poetry, The Rustle Of The Stars) en altvioliste Rachel Laurence. De hoek is hiermee bepaald, de impact echter niet. Kluzek zorgt met zijn accordeon voor de onheilspellende en droefgeestige atmosfeer en neemt je met zijn indringende stem als gids mee naar de ondergrond. Daar aangekomen kleurt de rest de muziek op mysterieuze en folkachtige wijze in. Wiegeliederen, maar niet om veilig bij in slaap te vallen. Ballades, maar zonder de romantiek. Folk, maar dan gespekt met niet eerder getoonde geschiedenisfeiten. Ze ontvouwen veeleer een spannend en sinister verhaal, dat je bij de keel weet te grijpen. De ene keer ontroerend en kippenvel opwekkend, maar ook dikwijls vol intrigerende experimenten en felle, oprechte, overrompelende en thrillerachtige elementen. Naast I Like Trains roepen ze associaties op met artiesten als The Long Dead Sevens, Scott Walker, Nick Cave, Kiss The Anus Of A Black Cat, Ennio Morricone, Vic Chesnutt, Espers, Swans, Last Harbour, United Bible Studies en Petrels, zonder dat het ooit helemaal past. Ik zou de muziek van dit combo namelijk uit duizenden herkennen. Dat alleen is al niet veel bands gegeven. Daarnaast is de muziek van een ongekend niveau en het beste wat ze tot nu toe hebben laten horen. Een hele grote kandidaat voor de jaarlijst!
door Jan Willem Broek