[cd/lp, Miasmah/Konkurrent]
De Canadese muzikant Gabriel Mindel Saloman, kortweg Gabriel Saloman, is denk ik het meest bekend van zijn werk met de Yellow Swans dat hij er met Pete Swanson op na houdt. Maar ook brengt hij solo als GMS en Sade Sade en in samenwerkingsverband als Diadem (met Aja Rose Bond), Chambers (met MRed) en Mudsuckers (met Pete Swanson, Tom Carter en Robert Horton) releases uit. De afgelopen 15 jaar laat hij zien dat hij een onderzoekende muzikant is, die op experimentele, improvisatorische dan wel conceptuele wijze uit de hoek komt. Niet voor één gat te vangen, maar daardoor ook zo interessant.
Zijn nieuwste werk Soldier’s Requiem brengt hij onder zijn eigen naam uit op het prestigieuze en bovenal geweldige Miasmah label van Erik K Skodvin (Deaf Center, Svarte Greiner), dat zich veelal toespitst op toonaangevende, hedendaagse kwaliteitsmuziek in het duistere en veelal neoklassieke spectrum. De vier tracks, van bij elkaar bijna 3 kwartier lang, die hij hier presenteert sluiten daar deels bij aan. Daar waar hij met Yellow Swans noise produceert, opgebouwd uit drones, industrial, experimenten, ambient en krachtige elektronica, duikt hij hier in eerste instantie in de noise zelf. Ter vergelijking moet je de noise zien als het harde stenen omhulsel van een grot. Saloman zit nu echter in de grot zelf, waar hij omgeven wordt door duisternis, vocht en lucht. Van hieruit start zijn album met de ruim 18 minuten durende opener “Mine Field”. Je hoort stemmige pianoklanken, ambientachtige elektronica en neoklassieke strijkpartijen, die de stilte van de grot fraai weergeven. Desolate klanken die langzaam weg echoën in de duisternis. Hij komt hier nog het dichtst in de buurt van zijn labelgenoten en roept associaties op met Kreng, Richard Skelton, Juv, Deaf Center en Celer. Maar naarmate de track vordert kan hij het toch niet laten om de harde bovenkant van de grot ook aan te raken en gaat het geheel langzaam over in totaal overrompelende mix van noise, ambient en drones. Hier benadert hij de Yellow Swans weer het meest. Het eindigt vervolgens in eenzame pianoklanken, die lijken te zeggen dat er niet veel het mijnenveld hebben overleefd. Saloman weet een haast surreëel geheel neer te zetten. Veel tijd voor bezinning is er niet, want in 3,5 minuut durende “Marching Time” krijg je militante drums, die soms klinken als schoten uit een geweer. Woeste, dreigende klanken die de hardheid van de grot en de buitenwereld duidelijk maken. Of zoals in de grot van Plato beelden van de buitenwereld tot realiteit projecteren in die grot. Dan volgt het meer dan 15 minuten durende “Boots On The Ground”. Het regent dat het giet en het rommelt in de lucht van een mogelijke onweersbui of oorlogsgeweld in de verte. De langzaam kabbelende gitaarklanken, die wel wat weg hebben van Labradford nemen hem verder mee de grot in, op zijn hielen gevolgd door het strijdvaardige tromgeroffel, dat al niet meer zo strak klinkt als in het begin. Ineens lijkt de boel in te storten en volgt er op epische en onheilspellende wijze een noisestuk dat wel aan Godspeed You! Black Emperor verwant lijkt, zij het met elektronische interventies van Tim Hecker. Bij de keel grijpende en uiterst biologerende geluidsmassa’s. Tot besluit krijg je “Cold Haunt”, van zes minuten lang, waarin hij op postapocalyptische wijze een desolate mix van neoklassiek, drones en noise laat horen, waarin je ook The Caretaker naast de eerdere associaties herkent. Verval, verwoesting en berusting in dat alles worden op magistrale en melancholische wijze aan je geopenbaard. Saloman brengt een diepgravende weerspiegeling op de hedendaagse werkelijkheid, waar schoonheid en lelijkheid elkaar naar de kroon steken, die je niet in de koude kleren gaat zitten. Een overrompelend, meesterlijk werk.
door Jan Willem Broek