In de Filippijnen veel naar de filistijnen. Afschuwelijke taferelen, om stil van te worden. Getuige ook onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Selaxon Lutberg, This Quiet Dust, Äänipää en Secret Chiefs 3.
Selaxon Lutberg – Simboli Accidentali (cd, Denovali)
De Italiaanse muzikant Andrea Penso houdt er naast dit darkambientproject ook nog de formatie We Wait For The Snow op na, die meer in de neofolk, drone en experimentele hoek zit. De eerste twee van Selaxon Lutberg zijn ijzig, zeer duister en een tikje gothic. Dat is op zijn nieuwe cd wel anders. Niet dat het zonnetje nu schijnt, verre van dat, maar het geluid is minder gothic en meer een combinatie van ambient, post-rock, drones, veldopnames, neoklassiek en filmische loops en sferen. Het doet me met enige regelmaat denken aan Labradford ten tijde van hun gelijknamige album, maar ook aan Black Tape For A Blue Girl, Stars Of The Lid, William Basinski, Steve Roach en Dirk Serries op de set van een David Lynch film. “An album of subjective sounds” staat op de achterkant; nou, daar lusten we hier wel pap van. Meeslepende duistere pracht.
This Quiet Dust – This Quiet Dust Lp (cd, Catgang Productions)
Bij het naderen van de lijstjesperiode ga ik altijd weer strepen. “Wel mooi, maar daar zijn er meer van” of “wel mooi, maar niet vaak gedraaid”. Meestal belanden er een aantal releases in die lijst, die door anderen vaak als typische “Jan Willem-muziek” getypeerd worden. Meestal is dat emotievolle, intieme, navelstarende en vooral droefgeestige muziek, die me weet te raken, maar helemaal de vinger kan ik er niet op leggen. Een band die denk ik ook hierin past is het trio This Quiet Dust. Deze wordt gevormd door de geweldige zangeres Catherine Watine, die onder haar achternaam al 3 fijne albums heeft uitgebracht vol duistere droompop, met heerlijk droefgeestige strijkpartijen en een lichte Nico twist. Ander bandlid is multi-instrumentalist Paul Levis (gitaar, drums, ukelele, Wurlitzer, zang, effecten), die in obscure groepen als Die Also Stars en Eleanor L. Vault speelt. Tot slot is er nog Arnaud Delannoy (viool, fluit, trompet, klarinet, trombone) die het drietal completeert. Ze brengen een heerlijk herfstige mix van droompop, folk, indierock en sadcore. De fijne afwisselende zang van Watine en Levis weten met het charmante Engels met het Franse accent te vertederen en je te raken. De muzikale omlijsting is al helemaal wonderschoon. Ze houden op eigenzinnige wijze het midden tussen Faustine Seilman, Half Asleep, Matt Elliott, Misophone en Angil & The Hiddentracks. Ja, dat is toch wel echt muziek waar ik van houd.
Äänipää Through A Pre-Memory
Äänipää is Fins voor een magneetkop, het is ook een samenwerkingsverband van Stephen O’Malley (Sunn0))), ex-Khanate, etc.) en Mika Vainio (Pan Sonic, Ø, etc.). O’Malley dronet natuurlijk maar Vainio is er ook niet vies van. Maar er is meer, zoals krakende beats, horten-en-stotende strijkers, feedbackende gitaren en veel duistere soundscapes. Er zijn ook gasten zoals Eyvind Kang en Alan Dubin en door die laatste denk je al snel aan Khanate. Toch is Äänipää subtieler en afwisselender. Spelplezier is geen toepasselijk woord maar O’Malley en Vainio zijn duidelijk een team wat goede resultaten oplevert.
Secret Chiefs 3 Book Of Souls: Folio A
Jawel, het lang verbeide tweede deel van de Book Of Truth is daar. Toch nog sneller dan Chinese Democracy en Detox en onderweg nog opgedeeld in ‚Folio A’ en dan natuurlijk een B en dan? Maar laten we daar maar niet over nadenken, eerst dit album wat gepland was voor eind 2004, eens goed beluisteren. Een paar nummers kennen we al van de singles, zoals Halloween: Personae en La Chanson de Jacky waarop je Mike Patton kunt horen. Die laat de laatste tijd veel steekjes vallen maar gelukkig is het een nummer waar hij goed op z’n plek is. Het hele album heeft niet zo’n impact als Book Of Souls maar het is zeker een fijn album met als uitschieters Scorched Earth Saturnalia, Tistrya en het al eerder verschenen Drive.
Comments
comments
