[12”/digitaal, Nedac]
Er zijn van die groepen die al geruime tijd bestaan, maar steeds door de mazen van de muziekwereld glippen. Neem het Italiaanse
Teatro Satanico, het geesteskind van Devis “deviLs” Granziera. Deze groep bestaat al sinds 1993, maar het duurt lange tijd voor hun muziek echt verkrijgbaar wordt. In eerste instantie is er de splitcassette Polisatanismo / Le Dolci Cose Perdute uit 1994 met de band Pervas Nefandum. In die tijd richt Granziera zich nog vooral op industrial, experimentele muziek, synthesizerpunk en drones. De jaren verstrijken en aan de muziek wordt gestaag gewerkt. Toch verschijnt hun eerste gelijknamige lp pas in 2000. Daarna verschijnen mondjesmaat andere lp’s, cd’s en cd-r’s in eigen beheer dan wel op kleine onafhankelijke labels, waarbij ze de industrial en experimentele muziek fier omhoog weten te houden. De band bestaat tegenwoordig naast Devis Granziera uit Roberto “Kalamun” Pasini en Mauro Martinuz.
In deze hoedanigheid keren ze op hun twintigste verjaardag terug met de 12” XX. Hun sound is onverminderd duister en onconventioneel, maar de rauwe industrial van weleer blijft achterwege. Hiervoor in de plaats is stemmige elektronische muziek gekomen met bezwerende zang. De openingssong begint haast sacraal met gesamplede vrouwelijke koorzang, al verwerpen ze alle dogma’s. De gitzwarte, maar bijzondere sfeer die als een rode draad door de 5 nieuwe nummers loopt, heeft duidelijk wortels in de jaren 80. Wave vermengd met synthpop. Maar de aanpak van de muziek past ook helemaal in het hier en nu. Bijna 20 minuten lang zorgen ze voor een nostalgische trip naar de toekomst. Denk aan een afwisselende en vooral serene mix van Elijah’s Mantle, Joy Of Life, Mushy, Black Rose, Breathless, Skinny Puppy, Deaf Center en de geest van Joy Division. Na 20 jaar staat deze band nog altijd fier overeind. Wonderschoon kleinood!
door Jan Willem Broek