[cd, Fire/Konkurrent]
De Australische Laura Hill is mede door haar smaakvolle optredens een ware sensatie aan het worden in Australië met haar project Scraps (“gewoon crap tussen twee keer de s”). Wel één van de underground, want haar geluid grenst doorgaans aan de nacht met een mix van synthpop, industrial en new wave. Ze is aan haar debuut Classic Shits (2011) te horen hevig beïnvloed door Simple Minds, Human League, Kraftwerk, Gary Numan, OMD, Flock of Seagulls, Anne Clark, New Order en andere tachtiger jaren muziek. Toch weet ze door haar brutale aanpak en gewapend met enkel keyboards, synthesizers en drumcomputer plus haar licht gedrogeerde zang een eigen en vooral pakkende sound ten gehore te brengen.
Op het altijd verrassende Fire Records presenteert ze nu haar volgende album Electric Ocean. Ze brengt weer heerlijk minimalistische elektronische klanken, maar experimenteert er lustig op los. Hoewel ze zich positioneert tussen de eerder genoemde bands en tevens tijdgenoten als Tropic Of Cancer, Camilla Sparksss, U.S. Girls en Mushy, is haar geluid speelser en frivoler. Er zijn ook wel knipogen naar Stereolab en de Cocteau Twins, maar dan minder serieus. Wel met het duistere aspect van weleer, maar met genoeg modernismen en nergens met een hangend hoofd. Ze gaat van intieme, bezinnende naar ruimtelijk dartelende en psychedelische geluiden. Ze voorziet haar emotievolle muziek weer van die fijne onderwater zang, waardoor het allemaal ook nog eens een licht mysterieuze lading meekrijgt. De negen nummers van bij elkaar ruim 35 minuten, brengen veel om van te genieten. Ondanks de titel overspoelt ze je niet, maar weet ze je wel onder te dompelen in vertrouwde en bevreemdende atmosferen. Daarbij mag je gewoon kleuren en bloemetjesmotieven dragen bij deze muziek. Scraps is een nieuwe naam aan het firmament om in de gaten te houden.
door Jan Willem Broek