[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
De Schotse gitarist RM Hubbert begint zijn muzikale carrière in de math-rock/post-rock groep El Hombre Trajeado, waarmee hij een handvol singles en na de eeuwwisseling 3 albums heeft uitgebracht. In 2010 debuteert hij onder zijn eigen naam op fraaie wijze met First & Last. Hierop krijg je droefgeestig gitaargetokkel en onderwerpen als dood, psychische aandoeningen, liefde en de hond D Bone (vernoemd naar de Minutemen gitarist D Boon). Op zijn tweede worp Thirteen Lost & Found wordt hij omarmt door een hoop bijzondere gastmuzikanten als Luke Sutherland (Long Fin Killie, Mogwai, Bows), Aidan Moffat (ex-Arab Strap, Lucky Pierre), Alex Kapranos (Franz Ferdinand), John Ferguson (Ballads Of The Book), Hanna Tuulikki (Nalle, Two Wings), Emma Pollock (The Delgados), Paul Savage (The Delgados), Alasdair Roberts en anderen, die zijn album opleuken met zang, percussie-instrumenten, viool, piano, banjo, accordeon, vibrafoon en guzheng. Hij serveert prachtig, stemmige en bovenal melancholische songs met bijzondere melodielijnen. De rijke muziek houdt het midden tussen pastorale liedjes, folk, singer-songwriter en lichte experimenten.
Op zijn derde cd Breaks & Bone (wederom een titel met een &-teken), speelt zijn hond ook weer een rol, naast andere alledaagse onderwerpen. De grootste veranderingen komen door het feit dat hij alles op nog sobere wijze brengt en dat hij zelf is gaan zingen. Ondanks de vluchtige, snelle maatschappij zoekt hij het eerder in de bezinning en stilstaan bij de echte dingen des levens, zoals de liefde voor een ander en je huisdier. De focus ligt nog wel altijd op zijn prachtige gitaarspel, waar je dikwijls flamencoachtige elementen in terughoort en wordt enkel her en der ondersteunt door percussiegeluiden. Hij zet hiermee tot de verbeelding sprekende stukken neer, die ergens tussen folk, singer-songwritermuziek, flamenco, lichte experimenten en een soort akoestische indierock uitkomen. Muziek om bij weg te dromen, na te denken en in te verdwalen. De weg raak je nooit helemaal kwijt omdat Hubbert met zijn heerlijk Schotse zang je regelmatig even terugbrengt naar de realiteit. Een mooie, vertellende zangstem, die wel wat weg heeft van Aidan Moffat. De intimiteit en soberheid van de muziek doet me ook met enige regelmaat denken aan Dakota Suite. Door het virtuoze getokkel moet je ook denken aan Jack Rose en James Blackshaw, zij het dat Hubbert echte liedjes maakt en meer folkgericht is. De donkere, melancholische sfeer doet verder ook wel aan Boduf Songs en Adrian Crowley denken. Het is niet veel artiesten gegeven om met zo weinig, zoveel te brengen. En nog behoorlijk gevarieerd ook, doordat hij regelmatig varieert met tempo’s, al dan niet gebruik makend van percussie-instrumenten. RM Hubbert brengt zonder twijfel zijn beste album tot nu toe. Hij is daarmee ook een fraaie catalogusnummer 200 geworden op Chemikal Underground records. Een groots artiest!
door Jan Willem Broek