Een geheim mag het al lang niet meer wezen, wat ik vast al eerder heb vermeld in de vele schaduwkabinetten: ik ben groot fan van Richard Youngs. In de kast staan zo'n 25 releases waar zijn naam op prijkt. Soms solo, soms in samenwerking. Dus ja, ik kon het niet laten om ook deze nieuwe 12” EP met twee tracks, I Dream Of Mezzanine en Cloudplanes, in huis te halen. De heerlijke hoes werkt hier alleen maar mee met een mooie zonnige foto met goud “embossed” de tekst geschreven.
Maar goed, met die mooie hoes hebben we eigenlijk het belangrijkste ook wel gezegd over deze plaat. Want muzikaal is het iets wat ik niet echt had verwacht van Richard Youngs.
Menig persoon die zijn Like A Neuron (Dekorder, 2009) weet dat Youngs al een aardig potje met electronica kan brouwen. Daar hoorden we vreemde gebroken beats, verschuivende patronen, zagende synths en wat niet meer. Nou op kant A van deze schijf lijkt hij hier naar terug te grijpen. Maar waar juist net bij Like A Neuron er altijd spanning te voelen was, blijft I Dream Of Mezzanine eigenlijk maar saai. We horen een gammele ritme box die verknipt wordt, maar toch ook maar veel het zelfde blijft doen. Hier komen wat niets zeggende synths en gitaar geluiden door suizen, maar ook dit kan niet bekoren. Uiteindelijk zal Youngs hier ook gaan zingen. Normaal is dit een zegen, iets waar je als Youngs fan naar uit kijkt. Maar hier blijft het steken in losse flarden waarin hij op mantra achtige wijze steeds dezelfde stukken herhaald. We horen hem dromen over van alles en nog wat, maar echt van de grond komt het nergens. Het werkt licht meditatief, maar nergens komt het op dat vlak dicht in de buurt van zijn geweldige The Naive Shaman (Jagjaguwar, 2005) wat bij vlagen als trip aan voelt waarbij je de paddo's gewoon achterwege kunt laten.
Al vele stukken te hebben gelezen over deze release kan ik over dit nummer niet anders concluderen dan “het is dat het Richard Youngs is, anders hadden we het gewoon klote gevonden”. Nee meneer, hier maak je mij niet blij mee.
Als we de plaat omdraaien vinden we een stuk genaamd Cloudplanes, en dat is toch wel een ander verhaal. Ook hier wordt er weer gebruik gemaakt van een simpele ritme box, maar hier lijkt het allemaal wat meer doordacht te zijn. Het ritme wordt aangevuld met onverwachte wendingen van klikjes en kraakjes. De glitches ploppen je om de oren. Youngs weet ook hier zijn mond niet dicht te houden, maar in tegenstelling tot I Dream Of Mezzanine hier geen woorden maar zacht neuriën, kreunen en zuchten. Het doet in dat opzicht wat denken aan zijn samen werking met Alex Neilson en Alastair Galbraith op het album Belsayer Time (Time-Lag, 2006). Het stuk krijgt hierdoor een dromerig gevoel mee waardoor je je in de wolken waant. Een sfeervol stuk waar ook weer een meditatieve kracht vanuit gaat, maar hier werkt het een stuk beter.
In tegenstelling tot kant A laat Youngs hier weer duidelijk horen hoe ongrijpbaar hij eigenlijk als muzikant is. Het is een divers getalenteerd persoon die zich niet in een hokje laat drukken.
De concluderend moet ik over deze 12” zeggen dat er een gemixt gevoel achter blijft. Kant A is gewoon ruk, saai en had echt niet gehoeven, waar kant B juist aangenaam uit de verf komt. Voor fans zoals ik, en mede sub Justin, een ware heb, voor anderen een release om te negeren. Ga liever voor het meer reguliere werk op Jagjaguwar zoals Sapphie, May, Autumn Response of Under Stellar Stream.
I Dream Of Mezzanine / Cloudplanes is gelimiteerd tot 300 stuks en te verkrijgen via http://www.thespringpress.com/richard_youngs.html
(sietse van erve)