[cd, Erased Tapes/Konkurrent]
Maken muren juist je beperkingen zichtbaar of laten ze je de mogelijkheden zien? En kan je wel buiten je muren? Het lijken vragen waarmee de pas 25-jarige, zeer getalenteerde componist en multi-instrumentalist Peter Broderick worstelt. Niet dat hij uitgeblust lijkt qua inspiratie, zijn gevarieerde, hoge productie liegt er niet om, maar hoe hij al zijn talenten moet benutten lijkt hij zich meer af te vragen. Moet je heel mooi viool gaan spelen, juist gaan zingen of weer iets totaal anders proberen? Of alles tegelijkertijd?
Peter Broderick debuteert in 2007 met een 7” en een mini cd Docile, een jaar later gevolgd door het prachtig neoklassieke album Float. De aftrap van de muzikale bliksemcarrière van deze in Berlijn wonende Amerikaan begint eerder al in 2006 als bandlid van Norfolk & Western en Horse Feathers. Broderick zal al snel grossieren in groepsverbanden, want hij duikt vervolgens op Loch Lomond, She & Him, Flash Hawk Parlor Ensemble, Oliveray en wat vaker (live) bij het Deense Efterklang. Hij maakt ook albums samen met Machinefabriek, Rauelsson, Laura Arkana, Matthew Robert Cooper en Takumi Uesaka. Daarnaast geeft hij acte de presènce op platen van A Winged Victory For The Sullen, zuslief Heather Woods Broderick, Laura Gibson, Dustin O’Halloran, Jasper TX, Library Tapes, Yann Tiersen, Canon Blue, P. Jørgensen, Our Broken Garden, Dolorean, Blitzen Trapper, Caitlin Park, Dakota Suite en op menig ertoe doende compilatie. Dat is behoorlijk indrukwekkend voor zo’n jonge componist. Er volgen meerdere solo albums, waar de hoofdmoot gevormd wordt door een soort folkachtige, neoklassiek getinte singer-songwritermuziek, waarvan Home (2008) een prachtig voorbeeld van is. Ook maakt hij diverse scores voor film, theater en ballet. Toch weet hij zich steeds op eigenzinnige wijze te presenteren. Vrijwel niets is hetzelfde en zijn creativiteit lijkt onbegrensd. Eerder dit jaar verschijnt de nieuwe cd http://www.itstartshear.com, die website is geworden of hoe een website een cd is geworden. Hoe dan ook kan je op de URL van de titel de hele cd beluisteren al dan niet met een videoclip, te beginnen met een uitleg van Broderick. Het is een singer-songwriteralbum geworden, maar onvergelijkbaar met zijn overige werken. Maar juist zo’n ingeving typeert Borderick. Hij is derhalve misschien wel het grootste talent dat nu rondloopt.
Nu is Peter Broderick terug met zijn album These Walls Of Mine, waarop hij zich de eerder genoemde vragen lijkt te stellen. Tevens, zo wijzen de teksten uit, laat hij zich leiden door wat hij ziet, meemaakt en tegenkomt; ook dat zijn in feite muren, muren van het alledaagse bestaan waar je onbewust nooit buiten kunt gaan. In “Freyr!” zingt hij over zijn verdwenen kat, inclusief de e-mail die hij van zijn vader en tevens muzikant Steven Broderick heeft gekregen. Meer alledaags dan dat kan het haast niet. Maar hij wil ook minder vaste grond onder zijn voeten. Zo zingt hij in het openingsnummer “Inside Out There” al:
Inside these walls of mine
It’s always the same
Out there, I can’t be everywhere
And baby that is a goddamn shame
Dat aspect komt terug in beide titelsongs. Hier is hij echt niet zeker van het feit of hij het nummer haat of juist lief heeft. De eerste bevat enkel gesproken tekst. Hij concludeert echter aan het eind ervan dat het zo niets is. Vervolgens doet hij het nummer nogmaals, maar dan half rappend en met beats en andere muziek eronder. Dat mondt uit in een geweldige track. Broderick lijkt de luisteraar deel te willen maken van een totstandkoming van een nummer, maar ook hoe je met kleine wijzigingen van niets iets maakt. Zet er muren omheen, of haal ze weg en het resultaat is volslagen anders. Geniaal. Ook later op de cd legt hij één en ander nog wel eens uit. Daarnaast blijkt dat er binnen de kaders van waaruit Broderick opereert meer dan voldoende te beleven valt. Hij speelt vrijwel alles zelf (gitaar, synthesizer, beatbox, veldopnames, viool, percussie, bas, klokkenspel, piano) en brengt hiermee een afwisselende mix van zijn eerdere folkachtige singer-songwritermuziek en de meer elektronisch getinte werken. Tussendoor verlegt hij zijn grenzen nog even door met soul, halfrap en elektronische experimenten te komen. In “Copenhagen Duck” lijkt hij wel even zijn veilige muren te verlaten en krijg je een mooi gebracht, maar volslagen maf nummer. De muur van Broderick is op dit nieuwe album vooral dat het weer op en top klinkt als Broderick album; zijn onuitwisbare stempel. En dat is gewoonweg steengoed!
Luister Online bij Soundcloud (deze week):
These Walls Of Mine (album)
door Jan Willem Broek