NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Lovecraft Sextet – Horror Cosmic (cd, Denovali)
De Nederlands/Indonesische multi-instrumentalist Jason Köhnen heeft een uiterst veelzijdige output, wat ook middels diverse incarnaties uitgebracht wordt. Zo heeft hij van grindcore, hardcore, doem en death metal tot drum ‘n’ bass, darkjazz, neoklassiek, ambient, downtempo en experimentele muziek gefabriceerd. De meeste bekendheid geniet hij met zijn projecten Bong-Ra, Orphanage, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble plus de improviserende zusterband The Mount Fuji Doomjazz Corporation, maar heeft ook deel uitgemaakt van Korsakov, Orphanage, Celestial Season, Bluuurgh, The Thing With Five Eyes en wel meer. Dat weerhoudt hem er overigens niet van om nog altijd nieuwe projecten te starten, want in 2020 is daar nog Mansur bijgekomen, waarmee hij op duistere, filmische wijze darkjazz, drones, neoklassiek, darkambient, gothic, wereldmuziek en allerhande experimenten, gevolgd door The Lovecraft Sextet in 2021. Met die laatst genoemde beweegt hij zich in de wereld van de dark jazz, waar op afwisselende wijze ook ambient, doom jazz, neoklassiek, drones en experimentele elementen doorheen verweven zitten. De eerste albums In Memoriam (2021) en Nights Of Lust (2022) zijn hier besproken. Daarna heb ik, doordat ik vooral het Denovali label in de smiezen hield, een paar steekjes laten vallen, want vorig jaar is ook nog het album Miserere en de mini Seekers Who Are Lovers (een Cocteau Twins tribute) verschenen en eerder dit jaar tevens nog de mini Image Of You (een Red Snapper tribute). Die drie verschillen wel van de eerste twee, maar zijn ook echt de moeite waard. De schade is hier inmiddels dan ook hersteld.
Met het vierde album Horror Cosmic is The Lovecraft Sextet weer terug op het Denovali nest. Het album is bedoeld als soundtrack voor een nog te verschijnen film. Het is een kort kosmisch horrorverhaal, dat gaat over de existentiële angst voor het oneindige niets. Köhnen (piano, keyboards, elektronica, contrabas) heeft net op z’n laatste album weer wat gasten ingevlogen. Hier zijn dat klarinettist/ saxofonist Artem Koryapin (Артем Коряпин), soprane Lilian Tong, zangeres Antonia en drummer Eugene Bodenstaff. Muzikaal gezien sluit het iets meer aan op de eerste twee albums, maar qua sfeer en inkleuring gebeuren er ook wel veel andere dingen. Het nachtelijke, mysterieuze aspect hier maken dat je op de punt van je stoel zit van het begin tot het einde; net als bij een spannende film, waarbij je geen seconde wil missen. De ene keer staan de akoestische instrumenten meer op de voorgrond en soms is het echt een meer elektronische aangelegenheid en staat de spacy ambient of elektronische rock meer voorop, maar dikwijls is het ook echt een kruisbestuiving van dat alles. En op een soulvolle manier. Het geheel weet hoe dan ook tot de verbeelding te spreken. Daarbij moet je bij dit alles denken aan een hybride van zijn eigen darkjazz projecten en Talk Talk, Bohren & Der Club Of Gore, Dale Cooper Quartet & The Dictaphones, Okada, Hammock, Manet en Miles Davis ten tijde van Ascenseur Pour L’Echafaud. Het is vast onjuist om de term on-Nederlands goed te gebruiken, maar laat ik het dan rijp voor de wereld noemen. Köhnen levert hier met de zijnen weer een waanzinnig goed kunststukje af. Voor de lp liefhebbers komt er ook een speciale versie met fraaie illustraties. Er staat echt geen maat op deze klasbak.