NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
The Bullfight – Eggs & Marrowbone (cd+kunstboek, Brandy Alexander / Sonic Rendezvous)
Het is maar weinig bands gegeven dat ze kwalitatief hoogwaardige muziek produceren, compleet hun eigen gang gaan, geen knieval maken voor commercie, toch toegankelijk zijn en geschikt voor een breed en zelfs groot publiek. Dat laatste schiet er dan door alle goede bedoelingen in bij The Bullfight. Deze geweldige Nederlandse groep brengt al jaren een donkere mix van folk, pop noir, dark cabaret en bluesrock. Dat levert vanaf 2004 al vijf schitterende studioalbums (inclusief demo cd) en één live album op. De groep is geformeerd rondom tekstschrijver Nick Verhoeven (zang, achtergrondzang) en muziekschrijver Thomas van der Vliet (gitaar, (optigan) orgel, klokkenspel, samples, percussie, mellotron, omnichord), tevens labeleigenaar van Brandy Alexander Recordings. De groep bestaat verder uit André van den Hoek (drums, percussie), Eddie Kuijpers (bas, contrabas), Tim Moerkerken (piano, orgel, Rhodes, noise) en Esther Vroegindeweij (viool).
De dood behoeft dan weer geen introductie, want daar blijven we liever ver uit de buurt. Dat wil zeggen in het dagelijks leven, tenzij je wellicht een zekere afwijking hebt. Muzikaal gezien is het echter een dankbaar thema. Dan heb ik het niet over de dood achteraf, die dikwijls middels een fraai requiem herdacht wordt, maar echt over de meer actieve, bloedige zaken. Het heeft zelfs een eigen genre gekregen dat “murder ballads” heet, wat tevens een titel is van een album van Nick Cave & The Bad Seeds. Bekende artiesten als To Waits, Sting, Bruce Springsteen, Gillian Welch en Johnny Cash hebben eveneens “murder ballads” op hun naam staan. Maar ook Music To Be Murdered By van Alfred Hitchcock, de “Dead & Gone”-serie op het Trikont label en de bloedige onderwerpen die The Doomed Bird Of Providence op hun albums gebruiken, zijn nog enkele voorbeelden hiervan. Men is door de eeuwen heen gefascineerd door hetgeen misschien ietwat luguber is. De “murder ballad” echter, heeft doorgaans een meer warme en romantische uitstraling en draait ook om de nachtelijke sfeer.
Voor hun nieuwste album Eggs & Marrowbone snijdt (sorry) The Bullfight dit thema ook aan. Daarbij mogen ze nog rekenen op diverse usual en unusual suspects op gitaar, vleugelhoorn en met name zang, waaronder Mark Ritsema, Daisy Cools en Birgit Schuurman. In 32 minuten schieten er 10 songs voorbij. Daarbij komen de bezongen personen op allerlei manieren (cyanide, pistolen, messen, kussens) aan hun einde. Toch gaat het eigenlijk ook heel vaak en vooral over liefde. Een “murder ballad” gaat ook dikwijls over de angst om iets kwijt te raken. The Bullfight weet dit allemaal op sublieme wijze te doen. Hun nachtelijk romantische mix van pop noir, blues-, art- en folkrock, dark cabaret, filmische en soms ook jaren 60 swing elementen weet je volkomen in de houdgreep te nemen. De prachtig zware, Cave-achtige zang van Nick krijgt met enige regelmaat fraai tegenwicht van de diverse zangeressen. Los van de teksten klinkt het gewoonweg bloedmooi (oeps) en heerlijk melancholisch. Het is muziek die liefhebbers van Nick Cave & The Bad Seeds, The Doomed Bird Of Providence, Tindersticks, The Triffids, The Dresden Dolls, Misophone en Gry wel aan zal spreken. Het enige misdrijf dat ze hier begaan is eigenlijk dat dit alles nog wel langer had mogen duren.
Maar…..dit is dan ook niet alles. Bij de cd (in mijn geval) of de lp (bij mensen met ruimte en drang om te draaien) zit namelijk nog een A4 formaat kunstboek van zo’n 120 pagina’s. Het is een verzameling van alles dat met het thema/genre te maken heeft, zoals tekeningen, gedichten, foto’s, schilderijen, etsen en collages maar ook interviews en de teksten van het album met alle credits. Ongeveer 100 artiesten hebben hieraan meegewerkt. Henk Schiffmacher, Meindert Talma, Mick Harvey, Klaas Knooihuizen, Theo Sieben, Bart Chabot en Erwin Zijleman om er een paar te noemen. Het is een indrukwekkende en fascinerend mooie bundeling van kunstvormen geworden, waarbij de muziek als uitstekende soundtrack dient. Of omgekeerd, maar daar kan ik zo even geen term voor bedenken. Al sla je me dood. Het is een overdonderend eerbetoon aan het genre geworden. Een monumentaal kunstwerk van internationale allure!
Luister Online:
Lullaby & The Ballad Of Aurely