NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
SOON – SOON (2xlp, Subroutine Records)
Onlangs, 5 maart om precies te zijn, heb ik het duo SOON in de Groningse Vera live mogen bewonderen. Maar het was ook verwonderen, want naast de basale instrumenten gitaar en drums, stond er een aardige opstelling met modulaire synthesizer en weet ik wat voor elektronica en vele draden. Ik denk dat de technici van een datacenter van Meta er jaloers op zouden zijn geweest. Het geluid (en non-geluid) dat ze lieten horen was nog indrukwekkender. Een fascinerend hoorspel van noise, elektronica, stiltes, spaarzame zang en van rock tot suggestief geluid.
Dat SOON, bestaande uit gitariste Liú Mottes en interdisciplinair geluidskunstenaar Jochem van Tol, dit niet alleen live kunnen bewijzen ze wel met hun gelijknamige debuut. Een dubbel lp op het immer geweldige Subroutine Records. Hiervoor is er al een cassette (2019) en een 7” (2020) verschenen. Liú Mottes kan je overigens al eerder zijn tegengekomen bij de groepen Blue Crime en Slow Worries. Op hun debuut brengen ze uitgesmeerd op 3 zijdes 8 tracks en een outro, die samen een goede 45 minuten duren. Ik zal niks flauws zeggen nu over de cd, dat doe ik echt niet. Nee de focus moet hier echt naar hetgeen ze hier brengen met de hierboven genoemde middelen. Want het album weet van het begin tot het eind (onderbroken door een paar keer omdraaien dan) je echt in de houdgreep te nemen met gewoonweg biologerend geluid. Soms met kop en staart, maar ook heel vaak met enkel tot de verbeelding sprekende experimenten en improvisaties, waar de kop de staart er eerder heeft afgebeten. Ze lijken er ook niet op uit je per se te pleasen, maar meer je mee te willen nemen op een trip vol intrigerend geluid, waarbij de genregrenzen wagenwijd open staan. Iets overbrengen, overbruggen en uitproberen is belangrijker dan eenvoudige paden nog eens platter te treden. Het album opent bijvoorbeeld al met een bijna 10 minuten durend experiment dat zo weggelopen lijkt uit de film Eraserhead van David Lynch, waar spannende elektronische klanken zich vermengen met noisy gitaarambient. Je verwacht de vrouw uit de radiator op ieder moment, maar het draait uit op een ijselijk, haast onaards en imponerend klanklandschap. Een track erna koersen ze filmisch doch schimmig naar Vangelis, om vervolgens een nummer later weer over te schakelen naar de lekker dissonante experimentele noise van Sonic Youth en dat op tegendraad wijze à la The Ex in combinatie met de fijne motorik van Neu!. Soms ontwaar je daarbij ook zang en soms ligt de zang er duidelijker bovenop en roept de muziek juist associaties op met Lisa Germano en Earwig (later Insides), of als het heel mysterieus en elektronisch wordt ook Soap&Skin. Her en der klinken basklanken waar Massive Attack een patent op leek te hebben of gaan ze richting de droomgaze van het 4AD label. Los van al die referenties doet hun aanpak, niet de muziek per se, me ook aan de latere Talk Talk denken, door het suggestieve en kale dat in sommige stukken van hun muziek. En ongetwijfeld hoor je er ook andere associaties in terug. Maar dat maakt ook niet echt uit. Het album moet je ook als één geheel zien, want ook al verschillen de nummers, ze lijken wel steeds goed opgebouwd in elkaar te haken. SOON is een luchthaven voor indringend en interessant geluid, waar de output enkel afhangt voor hoe ze het laten landen. Hun debuut heeft een contemplatieve, meeslepende en indrukwekkende droomvlucht opgeleverd.