NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Microwolf – My Cauliflower Ears / My Cauliflower Ears (Instrumentals) (2cd+digitaal, Lost Tribe Sound)
Toen het Amerikaanse kwaliteitslabel Lost Tribe Sound de band Microwolf aankondigde, dacht ik in eerste instantie dat het om een andere band ging dan van onze (ja onze toch?) Benjamin van Vliet. Niet dat zijn muziek er niet op past, integendeel want het label komt doorgaans ergens tussen folk, neoklassiek, filmmuziek, veldopnames en minimal music uit, maar ik had de connectie niet zo snel verwacht. Van Vliet, ooit begonnen als Jintro, heeft met dit project al de werken You Are The Everything (2013) in eigen beheeren You Better Go Now (2015) op het Esc.rec label uitgebracht. Ze staan vol eigenzinnige mixen van singer-songwritermuziek, folk, abstracte geluiden en veldopnames. Twee memorabele albums, die kennelijk ook ver over de oceaan goed ontvangen zijn! Daarnaast kun je hem terugvinden in het de anti-folkgroep Moi, Le Voisin en het indiepop duo Microplaza (met Arno Breuer).
Lost Tribe Sound is het in 2011 door Ryan Keane (Tokyo Bloodworm) opgerichte innovatieve label, waarop veel bijzondere kwaliteitsmuziek wordt uitgebracht en vaak hand in hand gaand met heel fraaie artwork. De laatste jaren schittert het met fantastische series van albums van diverse artiesten, waarop je jezelf kunt abonneren. Deze krijgen ook altijd een naam mee. Naast elk album (je kunt zelf kiezen voor je voorkeursmedium) krijg je ook vele extra albums dan wel downloads. Dat is in 2014 gestart met de “Leave Me Sessions”-serie van William Ryan Fritch (ook Vieo Abiungo). In 2017 valt de beurt aan de serie “Prelude To The Decline”, waarbij het niet zo is dat de releases of artiesten gerelateerd zijn, maar wel dat ze in een fraai, eender vormgegeven editie verschijnen. Inmiddels is de nieuwe serie “Built Upon A Fearful Void” een feit. Hierin verschijnen albums van From the Mouth of the Sun, William Ryan Fritch, Vieo Abiungo, yadayn, Microwolf, Several Wives, Arrowounds, Claire Deak & Tony Dupé (aka Saddleback), Mt Went (aka Seabuckthorn & Dave Anderson), Gallowglas en Sailcloth. Eén heel groot nadeel, voor mij althans, is dat alle fysieke exemplaren in één keer in juni 2021 pas worden verzonden. Goed scheelt weer jaarlijstjesstress, want digitaal doet niet mee bij mij en een jaar later tellen 2020 releases niet meer mee. En het is risicovol, want wat er allemaal in een jaar kan gebeuren weet inmiddels niemand. Dat weerhoudt mij er overigens niet van één van mijn favoriete labels toch gewoon te steunen. Echt een aanrader!
Microwolf brengt er nu na een hiaat van vijf jaar zijn derde album My Cauliflower Ears op uit. Van Vliet presenteert 7 nieuwe songs in een krappe 35 minuten. Nu is de muziek van Microwolf altijd wel rijk gedetailleerd en subtiel, maar dat heeft hij hier tot een ware kunst verheven door meer met leegte, speelse en spontane elementen te werken. Maar ook lardeert hij de muziek met drones en interessante samplekunsten. Ondanks de vele details en soms complexe structuren gaat er een zekere rust en soberheid van de muziek uit. Het is allemaal ietwat introvert, maar dusdanig dat het weet te biologeren en ontroeren en het nooit verzandt in navelstaarderij. En er hangt een intieme sfeer; het is alsof je een kijkje mag nemen in melancholische gedachtewereld van Benjamin. De breekbare muziek komt tot stand met akoestische gitaar, kalimba, synthesizer, triangel en sampler. Hierbij zingt van Vliet op emotioneel geladen maar sobere wijze, wat schitterend gedijt op de muziek. Hoewel hij hier een unieke sound naar buiten brengt, moet je om een idee te krijgen denken aan een caleidoscopische doch rustieke mix van The Microphones, Talk Talk, Jason Molina, Birdt, The Notwist, Mute Forest en Graveyard Tapes. Wat een magistraal en meeslepend unicum!
Dan zijn we er nog niet, want er is nog een tweede deel, namelijk My Cauliflower Ears (Instrumentals). Zoals de titel al verraadt, vind je hier instrumentale versies van zijn songs. Het is niet één op één dat de zang enkel is weggelaten, want er staan wat kortere versies op en een samenvoeging van twee tracks. Al met al heb je 6 nummers van samen een goede 23 minuten. Het gekke is dat je zonder de zang pas goed hoort hoe goed de muziek in elkaar steekt en dat deze ook voor een andere luisterervaring zorgt; de enorme speelsheid maar ook bijvoorbeeld de subtiele hip hop elementen vallen me nu pas goed op. Ik moet nu bijvoorbeeld ook denken aan Denzel + Huhn, Dntel en Why?. Bij iedere luisterbeurt ontdek je ook steeds weer nieuwe geluiden. Het accentueert eigenlijk alleen maar de superlatieven die ik bij het moederalbum al heb genoemd. Is het al bijna juni 2021?