NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
I saw Les Monte – A Dawn Chorus (cd, I Saw Les Monte)
Ik heb altijd al een zwak gehad voor bands/projecten die het moeten hebben van sfeer en goede ideeën in plaats van goed verkoopbare geluiden. Het één sluit het ander niet per se uit, maar wel vaak. Een groep waar de eigenzinnigheid en liefde voor muziek vanaf spat is het Amsterdamse I saw Les Monte, dat ergens rond 2004 is opgetuigd. In eerste instantie als duo, maar inmiddels opererend als drietal met Jan Luitjes Ben Westervoorde en Rick Haring, waarbij de eerste twee genoemden ook bij Goldzounds spelen. Ze brengen alles in eigen beheer uit, hetgeen prijzenswaardig is. Met I saw Les Monte hebben ze in het eerste decennium van deze eeuw al 3 releases het licht laten zien, waarop ze mysterieuze, filmische muziek laten horen, die ergens tussen avant-garde, folk en elektronische muziek finisht. Vorig jaar zijn ze eindelijk terug met Machine & Men, dat het eerste deel van een trilogie vormt. Hun bekende mix dikken ze daar aan met psychedelische en spacy sounds, maar weven daar ook samples, akoestische gitaar, innemende zang en flarden van wave, krautrock, avant-garde en pop doorheen. Ik noem het hun allerbeste tot dan toe.
Nu is deel twee van het drieluik er, getiteld A Dawn Chorus. Hierop serveren ze in ruim 22 minuten 8 nieuwe tracks. Deze liggen deels in het verlengde van Machine & Men, maar zijn vooral een ode aan de natuur geworden. Dat begint met het moeras en gaat via wuivend gras en de degenkrab naar de roodborst. Ze zijn met het geluid iets meer de post-rock kant opgeschoven, maar dan wel die meer sfeervolle van groepen als Hood en Piano Magic, met dat fijn emotionele van Dress. Ondanks dat ze veel geluiden inzetten is de aanpak in basis sober en experimenteel, wat me aan een mix van Disco Inferno, Tarwater en Talk Talk doet denken. En om het nog duidelijker te maken zit er in de openingstrack “Quaqmire” Ennio Morricone-achtige elementen en doen ze qua zang ook wel aan The Triffids en Roger Waters denken. Maar dan klinkt het vast compleet anders. Dit is iets dat je gewoon zelf moet horen en ervaren. Hoe dan ook leveren ze hier een heerlijk afwisselend, melancholisch, bezinnend en af en toe ook licht bevreemdend geheel af, waarbij de ene track nog mooier is dan de andere. Een knap geconstrueerde microkosmos, waar je net als de natuur je aan kunt laven. Alweer hun beste tot nu toe.