NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
GGGOLDDD – This Shame Should Not Be Mine/ Live At Roadburn Redux (2cd, Artoffact Records)
Hoewel ik meestal redelijk op de hoogte ben van de bands uit eigen land is het in 2012 door gitarist Thomas Scarione (Adolf Butler, ex-The Devil’s Blood, Aux Raus, Malkovich) opgerichte GOLD, die heftige dark rock maken, om een duistere reden volledig langs me heen gegaan. Inmiddels ben ik volledig bijgelezen en heb ik alles beluisterd, zo ben ik dan ook weer wel. Het is van die intense heavy muziek, met Thomas partner en fraai zingend boegbeeld Milena Eva, die meeslepend, diepgravend en afwisselend is. Dat laatste ook omdat ze dikwijls andere genres als folk, trip hop en psychedelische rock in hun sound incorporeren. Naast een handvol mini’s zijn de albums Interbellum (2012), No Image (2015), Optimist (2017) en Why Aren’t You Laughing? (2019) verschenen, die stuk voor stuk een diepe indruk weten te maken. Het doet me soms aan bands als Pain Teens, Swans, Celeste, Myrkur, Portishead, Amenra en Massive Attack denken, al ontwikkelen ze wel echt een eigen sound die per album luider en ook urgenter lijkt te worden. De line-up veranderd door de jaren heen overigens nog wel eens, als is drummer Igor Wouters er wel bij vanaf het eerste uur en voegt ook gitarist Jaka Bolič (Crevasse, Leechfeast, Rope Or Guillotine label) zich vroeg bij hen. Tegenwoordig bestaat de groep naast Thomas, Milena, Igor en Jaka uit bassiste Danielle Warners, en gitarist Vincent Shore (Second Guessing) en noemt de groep zich GGGOLDDD.
In die hoedanigheid presenteren ze nu hun vijfde wapenfeit This Shame Should Not Be Mine/ Live At Roadburn Redux. Een nieuw album met als tweede schijf een live album. Als recensent vind ik het soms lastig waar je de grens tussen privékwesties van een bepaalde artiest en openbare zaken moet trekken. Maar als het in het persbericht breed uitgemeten wordt, dan heeft het een functie. Zo blijkt dat Milena op 19-jarige leeftijd verkracht is en dit heeft ze al jaren begraven en verborgen gehouden. Maar het moest, mede ingegeven door de stilte en rust van de lockdown, naar de oppervlakte, eruit als de meest pijnlijke steenpuist ooit. Het terechte besef kwam ook dat het haar is aangedaan en niet iets is waar zij de schaamte of last van zou moeten dragen, hetgeen meteen de albumtitel verklaart. In de videoclip van het nummer “Spring” (zie onder) trekt ze een parallel met het sprookje Doornroosje: daar waar we het normaal vinden dat de prins de slapende dame in kwestie kust. Natuurlijk is dat onschuldig bedoeld, maar ergens klopt die setting ook niet als standaard beeld. Zelf zegt ze er het volgende over:
“Spring’ is about the moment right after the assault. I knew something was wrong, but I was still in shock, so I tried to make sense of it all. I remember opening the curtains and being surprised by the sun and the activity of people in the streets. I was struck with the harsh reality of other people just living their lives as usual. While mine came to a stand still, like someone cast a spell on me.
The video is a reference to Sleeping Beauty. A fairytale that, like almost every other fairy tale, is misogynistic and heteronormative. Sleeping beauty does not give consent to be kissed.
There are better stories to tell our children.”
Ik hoop van harte dat ze het verwerkt heeft en vind haar een heldin dat ze dit zo in de openbaarheid heeft gebracht, hetgeen -daar ben ik van overtuigd- een steun en kracht voor anderen zal zijn. Als vader van 4 kinderen, waarvan 2 dochters, trek ik me dit extra aan; maar zonder kinderen had ik dit ook vreselijk gevonden, laat dat helder zijn. Op de hoes staat Milena afgebeeld met een harnas aan. Dat is natuurlijk tweeledig, want aan de ene kant werpt ze het harnas dat ze veel te lang heeft gedragen af en aan de andere kant toont ze zich heel strijdbaar. Kwetsbaarheid is het sterkste wapen naar een sterk schild. En die felheid vertaalt zich terug naar de muziek, waar de noodzaak vanaf spat. Naast dat ze feller klinken dan ooit, hebben ze ook iets meer elektronica aan hun sound toegevoegd, hetgeen perfect past in hun toch al overtuigende sound. Elk album weten ze zichzelf weer naar een hoger en ander niveau te tillen, zonder dat het hun eerdere werken ook maar enigszins degradeert. Dat is niet alleen knap, het zorgt er ook voor dat ze je elke keer weer iets nieuws beleeft. De teksten waren altijd al sterk, maar zijn hier toch dikwijls pijnlijker, waarbij ik het ook niet altijd droog weet te houden. Zelfs niet als de muziek op z’n hevigst is. Maar het is een album van verwerking, waar ook de boosheid, het verdriet en het totale onbegrip en onrecht op zo’n krachtige wijze gekanaliseerde wijze naar buiten komen, dat je haast wel van steen moet zijn als dit je niet weet te raken. Hun absolute magnum opus en met een boodschap, waar de bovenstaande referenties ook hier wel van toepassing zijn. Een compleet overdonderend en krachtig statement.
Als bonus zit er nog een tweede schijf bij, te weten Live At Roadburn Redux, waar 9 tracks van samen ruim 41 minuten te horen zijn, waarbij je nauwelijks door krijgt dat het überhaupt live is. Het is een heerlijk toetje op een lekkere, maar zware maaltijd.