NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
De Toegift – Kleine Auto, Grote Hot Wheel (cd, Snowstar)
Het klinkt op voorhand al als een cadeautje als je kunt zeggen: wij zijn de toegift. Het Zeeuwse De Toegift kan en mag dat zeggen en heeft er ook de website naar. Ze debuteren in 2023 met het hun gelijknamige album. Hierop laat de groep rondom zanger, pianist en gitarist Maxim Ventulé een magisch geluid horen, dat ergens neerdaalt tussen folk, indierock en jazz. De muziek is zacht en kust de huid als een lentebries, die weliswaar zwoel is maar waar de kou nog wel voelbaar is. Het is dan ook allemaal ondergedompeld in een fijn melancholisch vernis, wat de muziek ook de nodige diepgang meegeeft; al moet je niet alles te serieus nemen. De groep bestaat dan verder uit Jorie Slagmolen (bas, gitaar, zang), Carmela Michailidis (dwarsfluit, zang), Tim Van Den Hoven (drums, percussie, zang), Tom Gudde (gitaar, bas, piano, synthesizers, zang, percussie), Franklin Schieman (saxofoon) en Hester Julia Voddé (viool). Ondanks die enorme bezetting weten ze een intiem en sober geluid te produceren, dat zich diep onder je huid weet te nestelen. De poëtische Nederlandstalige zang vormt de weldadige olie in dit geheel. Zij zijn echt de toegift.
Inmiddels heeft de groep een paar kleine wisselingen ondergaan qua instrumentarium en bezetting en zijn het Maxim (zang, piano, gitaar), Tom (gitaar, piano), Jorie (bas), Hester Julia (viool, sampler), Carmela (dwarsfluit, zang) en nieuwkomer August Vervuurt (drums) die de line-up vormen. Het is allemaal net wat kleiner, maar het pakt grootser uit op hun tweede album Kleine Auto, Grote Hot Wheel. In 12 liedjes van samen ruim 41 minuten leggen ze de accenten net wat anders, maar behouden die met nostalgie en weemoedigheid overgoten zachtheid. Dat levert prachtsongs als “Samen Zacht”, “Nieuweweg”, “Dichtbij Veraf” en “, even”, op die nog het meest in het verlengde van hun fraaie debuut liggen. Daarnaast krijgt Carmela een meer prominente rol als zangeres wat het rebelse “Á” en voor mij het absolute hoogtepunt “Ýparxi” heeft opgeleverd. Dat laatste is in het Grieks gezongen prachtsong en de titel betekent het “bestaan”, echt van een andere orde en toch niet uit de pas lopend bij de rest van het album. Het volgt overigens op “Nieuweweg” waar tot twee keer toe “niet bestaan” wordt gebruikt. Wellicht toeval, al denk ik kijkend naar de spellingswijze van sommige titels dat niets per ongeluk is gedaan. Ook de muziek klinkt alsof ze deze tot op microscopisch niveau hebben uitgeplozen, zonder dat het aan spontaniteit heeft ingeboet. Het album kent tevens twee bezinnende, haast klassieke intermezzo’s “Í” en “ii”, die voor extra glans en variatie zorgen. Bij dit alles moet je het ergens zoeken tussen At The Close Of Every Day, The White Birch, Dakota Suite, Talk Talk en Rick Treffers. Ik weet nooit zo goed of het positief s als je een tweede album in alle opzichten nog beter vindt. Een contemplatief, troostvol en betoverend geheel, dat van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat!