NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Combo Qazam – Flight Music (12”/ digitaal, Tiny Room)
Mijn dochter vroeg me laatst wat ik als kind deed in mijn jeugd, toen er nog geen mobiele telefoons waren. Een lieve maar ergens ook verontrustende vraag, want er is immers zo ontstellend veel buiten de telefoon of het internet, dat we pas sinds 1995 hebben. Jaja, dat zeggen alleen oude mensen. Toch zou het verfrissend zijn om die andere tijd ook eens te kunnen ervaren. Iets dergelijks zal ook een rol spelen bij de 4 millennials van Combo Qazam, die geboren zijn in het analoge tijdperk en groot geworden in het digitale. Zeker in een wereld waar een rotvirus heerst lijken er kansen om zaken meer naar de basis terug te brengen, zonder de vooruitgang uit de weg te gaan. Dat is ook een beetje het snijvlak waar deze nieuwe groep opereert. Of nu ja nieuw, ze hebben samen 80 jaar ervaring en 40 bands versleten. Combo Qazam bestaat namelijk uit Ab al Tamini, Gino Miniutti en de broers Arno en Stefan Breuer. I Am Oak, The World Of Dust, Sven Agaath, Lost Bear, Oliver Oat, Love Supreme, Vehicle, Wooden Horse Toy en nog veel meer hebben deze heren gezamenlijk dan wel afzonderlijk op hun naam staan.
Op de onesheet van hun eerste album Flight Music kondigen ze aan dat dit geschikt is voor de fans van Wire, Battles, Tortoise, Beak>, Mazes, Pinback, Neu!, Can en Devo. Een ambitieus rijtje! Ooit heb ik ook met de gedachte gespeeld muziek te maken, maar toen ik erover nadacht waar het op moest lijken, kwam ik op minstens zo’n reeks namen uit niet te doen. Nu moet je dit bij Combo Qasam niet al te letterlijk nemen. En als je op zoveel lijkt, lijk je vooral op jezelf. Daarbij kan ik zo ook nog wel namen als Fugazi, Masters Of Reality, Low, Grumbling Fur, Pavement en meer oplepelen. Maar veel belangrijker is dat wat zei ervan kleien (ehm, zeg maar een soort toon blast van natuurlijke materialen) gewoonweg geweldig klinkt. De groep brengt in een goede 33 minuten 10 tracks, die zich ergens tussen math- en prog rock ophouden, waarbij ze soms ook afslaan richting postpunk, kraut- en postrock en daarbij een motorik-je niet schuwen. Ze weten dit op organische wijze tot één sound te combineren en voegen er pakkende maar stemmige zang aan toe. Muziek om bij weg te dromen, na te denken en simpelweg intens van te genieten. Het is een feest der herkenning geworden, maar ook één van ludieke nieuwe combinaties. Dat is dan ook hetgeen hen typeert, een bevreemdende mix van oud en nieuw. Niet alleen muzikaal gezien, maar ook qua gedachtegoed over de wereld. Kansen op iets anders, zonder goede zaken uit het verleden te vergeten. Dat dit zo’n meeslepend, ijzersterk en gewoonweg ontwapenend mooi album oplevert is eigenlijk pure bonus. En nu buiten spelen!