Imagine yourself in a tsunami of piss with nothing to hang on to than the corpse of a mutilated nun and finally reaching the shores of a beautiful beach only to discover it’s completely covered by shit, then you hear that they play IRON MAIDEN at the beach bar and the booze is free — that’s exactly how it feels.
De meeste rockbands rotzooien maar wat aan. Het ontbreekt ze aan artistieke visie en historisch besef. Het rockistische originaliteitsdogma maakt dat ze liever zelf het wiel proberen opnieuw uit te vinden in een nieuwe vorm, dan dat ze toegeven dat ronde wielen toch echt superieur zijn.
Gelukkig staat er af een toe een band op als Nifelheim.
Zoals uit bovenstaande citaat mag blijken, hebben deze Zweden een kristalheldere visie over hoe hun muziek moet klinken en staan ze daarbij sterk genoeg in hun schoenen om te vermelden wie de grote voorbeelden zijn. Minder waardering dan voor Iron Maiden kan Nifelheim opbrengen voor de muziek van de laatste twee decennia:
The new album Envoy of Lucifer is not polluted by any modern influences from the awful 1990s or shitty present decade…
Dit betekent niet dat Nifelheim een schaamteloze retroact is. De renaissance is immers ook veel meer dan retro-klassiek.
Heel verfrissend is bijvoorbeeld de manier waarop Nifelheim het bandconcept uitbreidt buiten de muziek. In de popmuziek mag het niet meer dan normaal zijn om een band neer te zetten als totaalconcept, veel rockbands kiezen wat betreft hun imago helaas toch nog voor "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg." Zo niet Nifelheim, getuige bijvoorbeeld deze publiciteitsfoto:
Nifelheims zoektocht naar de minimalistische kern komt ook tot uiting in het bandlogo. Zoals CoBrA de kindertekening gebruikte als inspiratiebron voor jeugdige onschuld, daar is het Nifelheim-logo dat getekend lijkt door een 13-jarige tijdens een bijzondere saai les Duits een perfecte weergave van de verwarring en onrust van de vroege puberteit.
Helaas is het krachtige artwork van het recensie-exemplaar op de cd die in de winkel ligt vervangen door een commerciële kleurrijke illustratie. Zelfs de visionairs van Nifelheim ontkomen anno 2008 blijkbaar niet aan de tucht van de markt, hoewel de single wel een prima hoes heeft.
Het is een klein smetje op een verder uitstekend totaalconcept. Maar de kern blijft toch de muziek en daarom ter afsluiting:
MtH