[cd, Glassville/Bertus]
Ik heb met sommige albums meteen mijn woordje klaar en bij sommige moet ik er meerdere malen naar luisteren wil ik er iets over kunnen schrijven. Ik heb het derde album Transitions van het achtkoppige Mandrake Project zelfs wel vijf keer gedraaid voordat deze ging landen. Niet dat ik geen woord zou kunnen verzinnen bij de muziek, maar het is er één die zich niet eenvoudig laat duiden. Wat dat betreft zijn hun vorige cd’s A Favor To The Muse (2006) en A Miraculous Container (2009), ondanks het meer complexe karakter beter te omschrijven. Dan maken ze namelijk nog onconventionele avant-rock met filmische en minimal invloeden, hoewel ze op de vorige plaat ook met name door de zang wat meer zijn opgeschoven naar de popmuziek (luister de prachtige song “Laluna” maar eens). Je vindt er ook gerust koren naast experimentele muziek. Hun derde album zou oorspronkelijk een mini van 6 tracks worden, maar is uitgebreid door net als bij de tweede kant van Pink Floyd’s Ummagumma elk afzonderlijk bandlid een song te laten maken. Dat levert uiteindelijk 13 tracks op die allen lijken te bestaan uit afzonderlijke mini avonturen, die toch één verhaal weten vormen; consistent door niet consistent te zijn. Hierbij is de zang van John Schisler nadrukkelijker geworden. Verder wordt het achttal gecompleteerd door Kirk Salopek (gitaar), David Chapman Jamison (drums), Rick Nelson (viool, altviool, cello), Ryan Meals (gitaar), Anthony Pecora (bas), Denny Karl (piano, orgel, synthesizer) en Benjamin Zerbe (percussie). De titel van de cd is goed gekozen, want de plaat heeft alles van overgangsplaat of ten minste één die ergens tussenin zit. Zoals schemer niet donker of licht is maar van allebei wat. Bij sommige artiesten zou dat wellicht tot een verplicht te nemen hobbel leiden, maar bij Mandrake Project levert dat juist biologerende songs met een enorme spanningsboog op. Het klinkt wat toegankelijker dan hun vorige werk, maar daarnaast is het allemaal ook behoorlijk doorwrochten en vereist het ook redelijk wat zitvlees. Vaudeville, filmische rock, progressieve rock, jazzy folk, dark cabaret en pop vormen één kleurrijke patchwork. Bloedmooie liedjes afgewisseld met complexe kunststukjes. Denk aan een intrigerende hutspot van Elbow, David Bowie, Misophone, Midnight Oil, 10cc, The Triffids, Robin Guthrie, King Crimson, The Arcade Fire, Get Well Soon, Pink Floyd, Fleetwood Mac, Peter Gabriel, Radiohead, Coldplay, Olivia Tremor Control en Sigur Rós. Niet te duiden door het te duiden. Helemaal van deze tijd en toch ook weer helemaal niet. Of ze ooit nog eens dit bijzondere niveau bereiken of hierna weer hoge ogen gooien zal de toekomst uitwijzen. Voor nu hebben de acht mannen een geweldig huzarenstukje afgeleverd vol paradoxale pracht.
Luister Online:
We Are You / Wide Open / Given Away
door Jan Willem Broek