[2cd, Fire/Konkurrent]
Fire records duikt de laatste tijd nogal eens down under. Dat valt tot nu toe nog helemaal niet tegen met Tom Morgan, Blank Realm en Scott & Charlene’s Wedding. Nu is de Australische scene altijd al een rijke en vooral brede geweest. Ditmaal hebben ze de uit Melbourne afkomstige kwartet Lower Plenty opgesnorkeld, die zich hebben vernoemd naar een wijk uit die stad. Toch is de naam gezien hun muzikale koerswijziging ten opzichte van hun vorige projecten ook voor een andere uitleg vatbaar. Ze maken in bands als The Focus, Ice Claw, Dick Diver, Straightjacket Nation, UV Race, Deaf Wish, Magnetics, Exhaustion en Total Control namelijk muziek die je eerder op punklabels terug zal vinden. Al Montfort (gitaar, zang), Jensen Tjhung (gitaar, zang), Daniel Twomey (drums, zang) en Sarah Heyward (zang, percussie) besluiten op een gegeven moment om meer rustieke bezinnende rock te maken, met experimenten en folk elementen; suburban-country noemen ze dat zelf. Je zou dus kunnen stellen dat ze een meer lo-fi (lower) benadering hebben nu, waarmee ze toch veel willen bieden (plenty).
Na de cassette Mean uit 2010 is het nu tijd voor de cd Hard Rubbish, in Australië vorig jaar al verschenen, waarbij je de cassette in cd-vorm erbij krijgt. Niet dat hun nieuwe album met 9 nummers lang en 23 minuten breed nu zo lang duurt. Het geluid dat ze hier laten horen zou ik eerder duiden als een mix van lo-fi, psychedelische rock, freakfolk, altcountry en indie. Door de samenzang van Sarah met wisselend Al en Jensen en hun pure, ongepolijste benadering dringt de vergelijking met The Moldy Peaches zich snel op. Alleen brengt deze groep meer droefgeestige muziek, die dikwijls mede door die zang wel heel erg fraai is. Naarmate het album vordert hoor je ook Pavement, Smog, The Velvet Underground, The Breeders, Hail en Patti Smith langs komen. Dat alles op hun typisch landerige, maar pakkende wijze. Daarmee leveren ze gewoon een heerlijk kleinood af dat in één klap hun oude projecten overtroeft (dat harde was onzin #albumtiteltje inkoppen).
door Jan Willem Broek