[cd, City Slang/Konkurrent]
De Zuid-Afrikaanse alt-popgroep Dear Reader rond zangeres Cherilyn MacNeil (tevens piano, gitaar) is in 2006 opgericht en debuteert in 2008 met Replace Why With Funny, gevolgd door Idealistic Animals in 2011. De pianogestuurde muziek, die vaak over dieren gaat, zit ergens in de hoek van Tori Amos, Feist, Kate Bush en heeft zeker door de zang ook wel iets van Björk en Emiliana Torrini weg.
Nu is er de nieuwe cd Rivonia, vernoemd naar de voorstad van Johannesburg waar een proces in 1963, naar aanleiding van een bloedbad in 1960, jaren later heeft geleid tot de afschaffing van de apartheid. Ook Nelson Mandela is hierbij toen veroordeeld. Hij is in 1990 vrijgelaten en op 26 april 1994 tot president verkozen. Die datum is ook één van de albumtitels. Een scherpe, onderliggende toon als deze zit niet eerder in hun muziek besloten. Nu gaan MacNeil, Darryl Torr (bas, keyboards, loops, zang) en Michael Wright (drums, zang) ook een stap verder dan op hun vorige albums, qua onderwerpen dus maar ook muzikaal gezien. Want eveneens andere levensvragen veelal over de apartheid passeren de revue, zonder antwoorden te (kunnen) geven. Wellicht dat de muziek daarom ook meer diepgang kent en je gewoonweg meer weet te raken. Nu is de muziek zoals gezegd ook verder uitgekristalliseerd. Een grote bijdrage in dat alles is de licht bombastische benadering met daarbij de dikwijls opduikende prachtige samenzang, die haast koorachtige vormen aanneemt (luister maar eens naar onderstaande openingstrack), en de toevoeging van blaaspartijen. Het geluid krijgt daarmee in meer uptempo stukken soms ook iets meer een Zuid-Afrikaans tintje. Ze verlaten hun eerdere fraaie popgeluid niet, maar voegen er een emotionele lading aan toe. Dat alles mist z’n uitwerking bepaald niet. De eerder genoemde referenties blijven overeind, maar ook artiesten als Laura Marling en Lost In The Trees passen hier goed bij. Politieke geëngageerdheid geserveerd als easy listening, je moet het maar kunnen. Een prachtig album en sowieso hun beste tot nu toe.
door Jan Willem Broek