[2cd, Morr Music/Konkurrent]
Begin jaren 90 schieten de lo-fi bands als paddenstoelen uit de grond. Niet allen even memorabel, maar er zijn daarnaast een hoop blijvers als Beatnik Filmstars, Palace Brothers, Smog, Pavement en ook zeker Dump, het soloproject van Yo La Tengo bassist James McNew. Hij debuteert in 1993 met de legendarische cd Superpowerless, die door de hernieuwde aandacht voor Yo La Tengo vorige maand is heruitgegeven door het fijne Morr Music label. De meeste van de genoemde bands zijn gedurende de jaren 90 tot volwaardige indiebands uitgegroeid. Dump houdt nog wat langer vast aan het lo-fi gebeuren, al hoor je ook op zijn tweede, eveneens legendarische album I Can Hear Music uit 1994 al dat hij zich ontwikkeld heeft tot een betere liedjesschrijver. Hij neemt het merendeel op in Nederland tijdens het Fast Forward festival. Zoals echte lo-fi betaamt doet hij dat snel en gewoon op een cassettebandje, waardoor je ruis hoort maar er ook wel eens stukjes wegvallen of bedompt klinken. En toch klinkt het allemaal puur en dynamisch. Zo hoort het! De intimiteit van de slaapkamer, maar de houding van een rocker. En wie heeft er een drumstel nodig als je al over een kartonnen doos beschikt? Juist! Toch brengt hij ook wel meer instrumenten. Naast eigen songs brengt hij ook sterke covers van onder meer The Fugs, Bob Dylan en Ultravox. Van die laatste gewoon een lo-fi uitvoering van de klassieker “Vienna”. Alleen daarom is dit album al meer dan de moeite waard. Aangezien ook deze niet meer verkrijgbaar is, brengt Morr Music deze nu met allemaal bonustracks uit, onder meer met Barbara Manning, Chris Knox, Joost Visser, Berend Dubbe en Alecc Bathgate te gast. De terechte en geweldige terugkeer van een klassieker in het genre.
door Jan Willem Broek