First things first: Eddy Wally, u bent de grootste held op aarde en wij wensen u een snel herstel toe.
Zo, dan op naar alweer de dertiende editie van het KRAAK Festival, dit jaar georganiseerd in het Netwerk in Aalst. De Subjectivisten waren er bij om de stad van bedenkelijke schoonheid onveilig te maken.
Mother of Fire
Het KRAAK festival heeft in de wereld van de markante muziek ondertussen een grote reputatie opgebouwd. Inderdaad, een klein deel van de wereldbevolking krijgt jaarlijks een dikke rolling bij het zien van de KRAAK line-up. Dit jaar was het ook weer een hele belevenis, teveel eigenlijk voor een uitgebreide play-by-play.
Iconen
KRAAK combineert legendarische artiesten met het nieuwste van het nieuwste, en zo hebben ze in voorgaande edities al heel wat fraais over de vloer gehad. Van een Yoshi Wada (2010) of Henry Flynt (2009) zal niet iedere muziekgenieter gek worden, maar voor een klein deel zijn het goden. Dit jaar zijn de iconen free jazz gigant Arthur Doyle, en Iasos, koning van het sinds kort in ere herstelde new age genre. Doyle, een krakkemikkige verschijning, lijkt het naar zijn zin te hebben, al kan hij niet meer praten. De intonatie is enthousiast, maar opeens kan ik me een goede voorstelling maken van de kopzorgen die het ronselen van deze man met zich mee bracht. Zijn set wordt gedomineerd door drummer Steve Noble, aangetrokken om de boel boeiend te houden.
Haal de zeven chakra’s en Celestijnse Beloftes tevoorschijn, new age is weer helemaal terug! Onze vriendelijke vriend Iasos trakteert met een audiovisuele show het publiek een uur lang op goede vibraties. De video’s, waar hij naar eigen zeggen maar liefst tien jaar voor gestudeerd heeft, vormen een vaak hilarische tocht langs alle spirituele clichés. Met zijn huiveringwekkend oprechtheid jaagt Iasos heel wat mensen de zaal uit, en wat overblijft ligt meer dood dan levend op de vloer. Het is een zeer vermakelijke performance, al zal het (hopelijk) nog een lange tijd duren voordat ook de spirituele elementen van new age weer onironisch omarmd worden. Muzikaal sluit het naadloos aan op een nieuwe generatie bevolkt door artiesten als Dolphins Into the Future, die vorig jaar op KRAAK stond, en er een groot voorstander van was om deze archetype Griek aan zijn brylcreem baard naar België te slepen. Volgend jaar Yanni?
De wondere wereld van Isasos
Highlights
TwinSisterMoon pak wat mij betreft de prijs voor de beste act van dit festival. Het is een zijproject van de mannelijke helft van geliefde Frans monolithische band Natural Snow Buildings. Mehdi Ameziane zit deze avond echter niet alleen op het podium, wat me doet vermoeden dat we stiekem meer dan alleen een TwinSisterMoon show hebben gezien. Na wat inspelen begint een werkelijk prachtig lang stuk. Op een festival geïnundeerd met drone, is het natuurlijk extra knap dat ze hiermee opvallen. Hierna spelen ze wat meer gestructureerde spookfolk. Fans van Grouper, Ilyas Ahmed kunnen het beste maar meteen alles TwinSisterMoon gerelateerd binnenloodsen. Heel jammer dat ze geen merch bij hadden, want hoewel productief wordt materiaal van Natural Snow Buildings altijd in absurd kleine edities uitgebracht.
Den schoone klancken van TwinSisterMoon
Bridget Hayden viert haar nieuwe LP release op het KRAAK label met een erg sterk optreden. Ze is een muzikant uit de kring van Vibracathedral Orchestra, waar een groot deel van de moderne experimentele muziekscene banden mee heeft. Denk bijvoorbeeld aan Richard Youngs, Chris Corsano, Matthew Bower, Neil Campbell (niet te verwarren met Campbell Kneale!). Het programmaboekje doet anders vermoeden, maar hier speelt ze een avondje folk. 'She exorcices the heavy noise from her body' dan maar een andere keer! Geen klachten hier, want de band France heeft deze dag al meer dan genoeg gehoorschade aangericht (video credit petercahier). Niet-tenenkrommende folk is mij heel wat waard tegenwoordig, nu ik na zoveel draakachtige optredens van gevoelsmenschen door schade en schande wijzer ben geworden.
Bridget Hayden, een nieuwe ster aan het firmament
Duvel
Het wegvallen van ba$ed god Lil B i$ jammer, maar goed, fuck die ga$t. Op de dag zelf heb ik hem geen moment gemi$t. De sfeer was prima, zoals altijd in Vlaanderen eigenlijk. Er stond een uitgebreide platenmarkt met zeer passend aanbod van zonderlinge cassettes, LP’s en CD’s. Het pand heeft nog steeds geen garderobe, al verscheen rond een uur of acht (?) daar opeens een kledingrek. Vlaanderen is nu het eerste EU-land met een aparte munteenheid enkel en alleen voor d’n Duvel pils, waarvoor hulde.
Aan de zelfkant van het festival vinden we Bryce Beverlin II, die het godzijdank kort hield. Het is een performance kunstenaar van het niveau iedereen kan schilderen met Ravensburger. Hij heeft een kleedje met wat willekeurige troep die hij, al knorrend en kreunend, een klein half uur door elkaar rommelt. Er valt niets te begrijpen. Het werkt vooral op de lachspieren, maar ik weet gewoon niet genoeg over zijn intentie, dat voor een groot deel mijn mening zal bepalen. Meent hij serieus bezig te zijn, dan heb ik daar louter hoongelach voor over. Doet hij dit echter met een knipoog, wat ik neig te geloven, dan kan ik het wel aanmoedigen.
Bryce Beverlin II maakt het bont
Hoe later het optreden, hoe moeilijker het is er een coherente mening over te vormen. Voor zover ik me kan herinneren is The Beautiful Band een en al ongegeneerd zwalkende pret, en swingt Mother of Fire ook de pan uit. Waar die eerste ouwe lullenrock weer spannend maakt, speelt Mother of Fire met viool, bas en drums op een zeer bewust tempo scheuren in de muur. Twee bands die ik graag nogmaals wil zien.
De klanken van het KRAAK Festival zijn niet aan iedereen besteedt, maar voor wie een interesse heeft in experimentele muziek gaan de hemelpoorten open. Hoewel vorige edities wellicht een spannender affiche hadden, kan ik eerlijk zeggen dat ik me de hele dag prima heb vermaakt. Daarbij heb ik zomaar het gevoel dat ik getuige ben geweest van de eerste stappen van een aantal bands die de komende jaren de scene gaan verpulveren.