Na veel gezeur en op veler verzoek, in het bijzonder van onszelf, hierbij de terugkeer van het:
Mount Kimbie – Maybes (12", Hot Flush Recordings)
Dubstep die van het geijkte pad en de dansvloer afdwaalt, in een surrealistisch bos belandt en de weg kwijtraakt. Deze briljante EP lijkt in niets op de dubstep die ik ken, ik weet niet eens of het nog wel onder dubstep te scharen valt. Melancholisch en duister, maar ook atmosferisch en licht, zwevend. Met in het hart meer ambient dan beat, doet de muziek geen enkele poging binnen welke lijntjes of kaders dan ook te blijven. Om je compleet in te verliezen. Niet van repeat te krijgen. Voor Experimental, Mary Anne Hobb's radioshow bij de BBC, maakte Mount Kimbie in november een heerlijke mix (download). Hij verweeft hierin zijn eigen atmosferisch geluid – o.a. met twee onuitgebrachte nummers – met hiphop en Jamie Woon's hypnotiserende gospelfolk van 'Wayfaring Stranger', een nummer dat door Burial geremixt werd, even goed als onwaarschijnlijk.
Mount Kimbie(stream van de 'Maybes EP')
Carnival of Souls (1962, Herk Harvey, imdb)
Nadat twee vriendinnen in een spontane straatrace van een spoorbrug rijden en verdrinken, wankelt een van hen na drie uur onder water gelegen te hebben de rivier uit. Ze vervolgt haar leven alsof er niets gebeurd is, maar de grens tussen realiteit en droom/dood wordt steeds vager. Wat is nog echt? Bijzondere spookfilm uit 1962 die naadloos in de hauntology-filosofie past. De hoofdpersoon danst met geesten in een verlaten paviljoen aan zee en verliest het contact met de realiteit, achterna gezeten door geestesverschijningen van de Dood, of van het Leven. Zwart/wit film uit 1962 (gratis te downloaden via archive.org, zie link onderaan) die je vooral pakt omdat alles scheef lijkt, alles is net niet zoals het hoort te zijn. Ook de bijpersonages lijken tussen het leven een de dood gevangen, wat een onheilspellende sfeer oproept en je aan alles doet twijfelen. Onhandig acteerwerk denk je eerst, maar het lijkt meer op onhandig leven, en dat maakt het Lynchiaans beklemmend. De soundtrack is tevens om op te eten, demonische orgelmuziek die tevens een rol in het plot heeft.
Download: Carnival of Souls
Cadeautjes van de week: In A Cabin With
Voor degene die deze site nog niet kent: hier kan je GRATIS albums downloaden in ruil voor je naam en e-mailadres, die voor mij GELUKKIG ook nog op cd verschijnen. De onderstaande drie totaal verschillende releases kan ik van harte aanbevelen, waarbij die van de Nederlands/Franse formatie Waiting For Eve gewoonweg schandalig mooi is!!!
Waiting For Eve
The Giants Of Húsavík
L’Enfer
Lily Allen – It’s Not Me, It’s You (cd, Regal)
Dat je hier één cd van koopt soit, want oh oh oh wat draaide die eerste lekker weg in de zomerzon. Maar een tweede aanschaffen? Ja dus toch wel. Weer weet Allen te lekkerbekken met leuke teksten en pakkende indied(r)euntjes. Ik denk dat de woorden “fuck you” nog nooit zo vrolijk zijn gezongen. In al haar luchtigheid heeft ze het ook over de aardige man in haar leven die haar alleen nooit laat schreeuwen, terwijl ze in een natte plas op bed zit te wachten. Nee het is absoluut geen onschuldig meisje die Allen, maar ze klinkt wel zo.
Joy Division – Heart And Soul (4cd+boek, Warner Music)
Ik ben een beetje de boxenman als het gaat om cadeaus voor mijn verjaardag. Ditmaal heb ik de “zal ik deze nou ooit aanschaffen, want ik heb alle cd’s en meer al”-box van Joy Division gekregen van mijn lief. En toch staat er studiomateriaal op, waarvan ik dacht dat het alleen live verkrijgbaar was. De muziek is nog steeds groots, maar dat spreekt voor zich. Voorlopig vooral bij de Volkskrant voordelig te bestellen. Happy happy joy joy!
Helene – Heliotrope (cd, Pronoia)
Helene Dineen wordt bejubeld door Simon Raymonde en dat is volkomen terecht. Na 3 albums met de band Barefoot Contessa, levert ze nu alweer haar derde solo album
Luister Online bij Myspace:
Soap & Skin– Soap & Skin(mcd, Couch Records)
Iemand die haar zeepje bij mij mag laten vallen is Anja Plaschg, die zich met zo’n naam terecht Soap & Skin noemt. Volgende maand gaat haar -vermoed ik- verpletterende debuut Lovetune For Vacuum het licht zien. Wie zich nu al wil inzepen kan het doen met de mini Soap & Skin. Hierop 1 nummer van het te verschijnen album plus 2 extra nummers (waaronder een Nico cover) en een Fennesz remix. Het is feeërieke, spookachtige vreemde meisjes pracht met piano’s, strijkers, elektronica en zang. Echt kippenvel mooi!
Luister Online bij Myspace:
The Sun(en stiekem de andere nog te verschijnen nummers)
Fire On Fire – The Orchard (cd, Young God)
Cerberus Shoal is dood, lang leve Fire On Fire! Een aantal leden van Cerberus Shoal heeft een doorstart gemaakt met Fire On Fire, waarvan het debuut The Orchard uitgebracht is op Michael Gira’s Young God label. Ze hebben alle elektrische instrumenten verruild voor akoestische en maken nu muziek met contrabas, banjo, harmonium, dobro, accordeon, mandoline, akoestische gitaar, ney, oud, diverse percussie instrumenten en (meerstemmige) zang. Dit levert een verbluffende hybride op van Americana, folk, blue grass en altcountry. Timesbold, Micah Blue Smaldone (die hier ook gewoon meedoet), Akron/Family, The Band, Cerberus Shoal@MTV Unplugged, dat werk zeg maar.
Luister Online bij Myspace:
Heavy D / Assanine Race / Sirocco
MP3:
Hartford Blues
Selda Bağdan– Özgürlük Ve Demokrasiyi Çizmek(cd, Majör Özgün Müzik Yapim)
Ik ben zoals sommige mensen weten een enorme fan van Turkse muziek en dan met name de protestmuziek, zo is gebleken. Een ware heldin is Selda Bağdan(vaak ook zonder haar achternaam). Ze noemt zichzelf de bittere stem van Turkije en heeft zeer kritische teksten. Gewapend met gitaar en haar krachtige prachtstem geeft ze de politiek er aardig van langs. Op het juweeltje Özgürlük Ve Demokrasiyi Çizmek uit 1988, pas net door mij ontdekt toen ik weer een shotje Turks nodig had, verbaast ze me met zwaar georkestreerd werk. Het werkt erg goed naast de bijtende teksten. Ze mixt er ook mitrailleurschoten door, want Selda blijft überkritisch. Aanrader!
MP3:
Tahliye Olanin Ardindan
Dünya Nin Bütün Çiçeklerini Getirin Bana
Özgürlük Ve Demokrasiyi Çizmek
An Gelir
Ben Bir Papatyayim
Capitol K – Notes From Life On The Wire With A Wrecking Ball
Genreloze electronica. Niet echt dansbaar, maar ook geen etherisch achtergrondbehang. (Electrodribble?) "Gewoon" iemand die met goedkope software,wat live-instrumenten en veel plezier melodieuze loops en ritmes heeft zitten programmeren. Onvermijdelijke tracks: Acid Favela, met de bekende baslijn van Liquid Liquid en The Fly, al had die laatste voor extra effect wel wat meer gecomprimeerd gekund.
Club Diana – Brand
Een tragisch verjaardagscadeau. Marcel Brand is niet meer en dat luistert natuurlijk heel anders. Zijn moeizame vocalen in 't begin doen me denken aan Drake's laatste sessies. Daarna komt de machine toch nog een keer op gang, met voor Club Diana's doen, harde en higher-fi dan ooit klinkende tracks. Opvallende rol ook voor een dame op vocalen, ik vermoed dat het Brand's echtgenote is, met wie hij ook al zong in z'n eerdere bandje Indian Summer. Een mooie cirkel. Het onnavolgbare gestoei met samples is gelukkig gebleven. Het slot met 't wankel positieve Breathe In en het gedesillusioneerde Breathe Out is pijnlijk fraai.
Lily Allen – It's Not Me, It's You
Lily is een darling waar de "serieuze" (indie) media wat al te verwoed enige credibility op proberen te projecteren, dat doen ze nou nooit met Pink, die tenslotte ook zelf d'r liedjes pent en eigenzinnige (nou ja) teksten over beroemd (en vrouw) zijn zingt. Wat allemaal niet verlet dat "Chinese" mijn liedje van de week is. Let op de Guillemots-synth.
Quiet City (Aaron Katz) Ik zal niet beweren dat de beste films nergens over gaan, al klinkt het eigenlijk wel leuk, maar Quiet City is een fijne lege huls om bij weg te dromen. Indie-jongen, indie-meisje samen dartelend en ginnegappend door Brooklyn. (Lees ook Olaf's artikel over mumblecore)
– Sən evlisən (Albom Kolleksiyası)
Om te beginnen denk ik dat de platenindustrie in de Balkan en oostwaarts toch slimmer en moderner zijn geweest dan de op hun lauweren en copyrights rustende westerse takken. Mp3-cd's worden natuurlijk ook gewoon het net opgepompt, maar toch denk ik dat het helemaal geen slecht idee is. Maar dit terzijde. Voor mij wel zo fijn want even een mp3-cdtje oppikken in Bakoe is ook niet echt makkelijk, dus pats-boem 62 tracks van deze Azeri diva gedownd en de vangst is boven verwachting. Ten eerste is de r'n'b-achtige pop en vooral zwoele jazz (Yaman darıxmışam heeft door de elektrische piano ook nog eens iets van Ulver's Perdition City) en vooral dat laatste past er goed bij haar lage, zwoele stem. Altijd met een Azeri-tintje. Er is ook wel een uitglijertje hier en daar (beetje rare synth jazz in Qatar), vooral slissende rapper Xose had wat mij betreft weg kunnen blijven, dan nog liever dance als Bu Gecə. Over de hele linie blijft de schade blijft toch zeer beperkt en bovendien staat er nog wat tegenover. Waar het namelijk heel interessanter wordt is als de culturele achtergrond de overhand neemt. Soms in de sfeer van Türkpop, maar ook de echt pure Azerbeidjaanse elementen zoals de tar in de anders wat flauwe nepreggae maar ik ben helemaal om bij die typische slepende driekwartsmaat in nummers als İrəvanda xal qalmadın en Sevgilim. Daar kan je me 's nachts voor wakker maken. Fijn dat de jongere garde het nog niet verleert, want het is zulke fraaie en verfijnde muziek. Het is glad ja, groots drama ook (Seviyorum!), maar ook een zeer fraai vrouwmens die dergelijke glitter en glamour prima staat. Op last.fmheb ik in ieder geval gul hartjes lopen uitdelen, alsof ik toch nog wat aan de feestdagen heb gedaan afgelopen weekend.