Daar waar Jan-Peter het helemaal niet heeft, heeft Ralf het helemaal in Europa. En nu rap click clacken naar onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Neil Young, Method Of Defiance, Death Cube K en Luciano Cilio. En keken naar: Dexter, Rudo Y Cursi en Parque Via.
Neil Young – Live at Massey Hall
Neill Young – Live at Fillmore East
Twee heruitgaven van Young, waarvan vooral die met Crazy Horse in Fillmore East erg goed is. De band klinkt lekker zwaar en wordt naarmate het optreden vordert alleen maar beter, met als hoogtepunt veertien minuten lang gitaargeweld op het einde ( ‘Cowgirl In The Sand’). ‘Live at Massey Hall’ is Neil in z’n eentje, met bizarre bindteksten van Young. Wat deze opname iets minder interessant maakt, is dat Young constant z’n gitaar moet stemmen, wat de vaart er een beetje uit haalt. Maar de muziek is geniaal. Young was al unplugged toen het nog underground was.
Sonny Sharrock – Ask The Ages
Je zou denken dat dit een vergeten jazz-klassieker uit de jaren ’60 is, maar dit is toch echt opgenomen in 1991. Toegankelijk, spiritueel en recht uit het hart: mooiere jazz is er niet. Ik moet meneer Atlas Sound maar bedanken voor het ontdekken van dit moois, want hij zette afsluiter ‘Once Upon A Time’ op een mixtape. Op YouTube vond ik een bizarre tribute aan Sharrock, van de makers van de tekenfilmserie SpaceGhost waarin een hele aflevering ruim baan wordt gegeven aan de muziek die Sharrock ervoor opnam. In beeld zie je Thurston Moore die wordt geïnterviewd, maar daar is uiteindelijk geen tijd meer voor.
Dexter: seizoen I, 2006, 12 afleveringen
Tijdens mijn studie Geneeskunde in een vorig leven vind ik de snijzaal altijd superspannend. Dit natuurlijk omdat er Anatomie practica zijn en het snijden en prepareren geblazen is. De mens zien van binnen, dat is fascinerend. Daar kan geen koeienoog van de Biologieles tegenop.
De serie Dexter die de VPRO van zondag 9 november tot en met woensdag 20 november iedere avond heeft uitgezonden, heeft op voorhand al mijn aandacht door de ietwat bloedige vooraankondigingen. Nu is het doorgaans niet mijn bedoeling tv series te bespreken, maar deze heeft me behoorlijk van het muziek luisteren afgehouden. In het kort gaat het over de forensisch onderzoeker Dexter Morgan, met als specialisatie bloedspatanalyses. Saillant detail is dat Dexter niet alleen zo zaken oplost of bijdraagt aan de oplossing, maar zelf ook seriemoordenaars om zeep helpt en daarbij bijzondere rituelen op nahoudt. Niets aan de hand totdat een andere seriemoordenaar zijn pad kruist en hem blijkt te kennen. Zijn zoektocht naar een gelijkgestemde ziel begint en naarmate de serie vordert grijpt deze je steeds meer beet.
Elke bloedvlek heeft zijn eigen verhaal, zo blijkt. Het is bij wijze van spreken zo dat als iemand buiten een bloedneus heeft gehad dat Dexter kan uit welke richting de wind heeft gewaaid en hoe lang de persoon in kwestie is geweest. Dit soort elementen passen wel in een tv serie en niet in een film, want dat zou jeuken. Maar als er bloed is gevloeid is Dexter erbij en geniet ervan. Jammer is ook dat ik een aflevering voor de diverse ontknopingen er al uit ben, maar toch, je wilt die bevestiging zien en het verhaal an sich weet ook wel te verrassen. Het is een psychologische thriller met een knipoog, want echt zwaar wordt het nooit. Onder meer het mooi gemonteerde camerawerk zorgt ervoor dat alle bloedige handelingen kunstig voorbij komen. Het is ritmisch, wat ook dikwijls ondersteund wordt door fraaie muziek (de soundtrack is besteld). Ik ben nu al benieuwd naar de volgende seizoenen. Volgende week weer muziek!
Rudo Y Cursi (Carlos Cuarón)
Laat ons nadenken over sport in films. In film noirs wordt vaak gebokst en geworsteld, vechtsporten zijn vanzelfsprekend altijd een goed beginpunt voor wat vette actie. Je kunt straatgevechten ook best als sport rekenen, zeker als erop gegokt wordt, zie daarvoor recent nog Dito Montiel's Fighting. Met Hollywood als hofleverancier spreekt ook een grote Amerikaanse sport als honkbal een woordje mee met Eight Men Out, Field of Dreams en het fantastische Bad News Bears. Maar voetbal… Het lijkt een zeldzaamheid. Mij schiet niet veel meer te binnen dan wat jeugdfilms, onzin als Shaolin Soccer en achtergrondvulling (vaak meisjes) in Amerikaanse films als 500 Days Of Summer. Dan hebben we 't over fictie. Als ik één video, naar een onbewoond eiland mee zou nemen zou ik meteen kiezen voor De Mooiste Doelpunten van het WK '94. Eens in de zoveel jaar kijk ik 'm weer, de cheesy synthesizer-muziek (waarschijnlijk recht uit een of andere goedkope database geplukt) en Evert ten Napel's 'legendarische' retorische vraag als opener. "Wat is er mooier dan het scoren van een doelpunt?" Het WK '94 was het eerste grote voetbaltoernooi dat ik echt met interesse volgde, met in de openingswedstrijd de zelden aanwezige Bolivianen, sterren als Hagi en Roger Milla, die 'stokoud' nog een goaltje maakt en als gastland de VS, inmiddels best een aardig team, dat een team excentriekelingen opgesteld met types als Lalas en paardenstaart Tony Meola. Evert: "Tony Meola weet wat de kracht van de Zwitser is en tóch gaat die bal erin!" Ben de naam van die vrije trappen-specialist helaas kwijt, een wat rossig type. Dan had je natuurlijk nog Jonk die na een doelpunt stilstaat en bescheiden zijn arm de lucht insteekt en de held der helden Jorge Campos die op de videocassette in een kort 'keepers zijn ook goed hoor'-blokje helaas maar eventjes langskomt. Het WK '94 is ook het toernooi van Andres Escobar en daar is dan eindelijk een bruggetje naar de film van deze week. De Columbiaan werd na zijn eigen doelpunt en daaruit volgende uitschakeling terug thuis omgelegd. De toedracht is nooit helemaal helder geworden, maar dat het iets te maken had met schimmige goksyndicaten verbonden met drug lords zit er dik in. De ouderwets besnorde Rudo (Diego Luna) een van de twee broers waar deze film om draait, roept vergelijkbare problemen over zichzelf af, door aan 't snuiven en gokken te slaan, waarna er nog maar een manier is om zijn hachje te redden. Niet het maken van een eigen goal, maar als keeper een Grobbelaartje doen, dat komt uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Waarmee ik niet wil suggereren dat Escobar het expres deed… Rudo Y Cursi speelt in deze eeuw, maar in het dorpje waar de film begint lijkt het eerder dertig jaar eerder. Het is eigenlijk jammer dat dat niet zo is, want de film had best wat feel good nostalgie kunnen gebruiken en wat hitjes bovendien. Juist slechte muziek speelt een rol, want het andere broertje, Cursi, gespeeld door Gael García Bernal, is een fanatiek en bijzonder slecht zanger. Sterker nog, de boerenpummel/babbelkous is nauwelijks geïnteresseerd in het edele voetbalspel. Jammer toch als mensen hun passie en hun talent door elkaar halen, verzucht de voice-over van een slinkse voetbalscout (Guillermo Francella) die in zorgvuldige tegeltjes praat, waar hij waarschijnlijk jarenlang op heeft zitten broeden. In een geinig moment zien we 'm een van de voice-overs ook on screen weer vol enthousiasme vertellen. Deze Mexicaanse Lemic ontdekt de twee broertjes op een dor veld in 't binnenland en brengt ze uiteindelijk allebei naar de Mexico City, ondertussen percentages uitdelend en opstrijkend. De film volgt verder een voorspelbaar procédé van vermaak op weg naar de top, om daar eenzaamheid aan te treffen en de downfall begint, waarna uiteindelijk een best mooie cirkel wordt gemaakt, terug naar de ultieme loterij van het voetbal, de 'pienantie'. Prijzenswaardig cynisch is het zij-plot waarin de familie, eerst gematigd tevreden met de plotseling betrekkelijk rijke broertjes, al snel (en zonder blikken of blozen) een nog aangenamer financier van goederen en huizen vindt. Inderdaad, de drug lords.
Method Of Defiance Nihon
Death Cube K Torn From Black Space
De derde officiële Method Of Defiance is vergeleken met de vorige releases een stuk minder drum 'n' bass-georiënteerd. Het resultaat is meer 'standaard' Laswell zoals bijvoorbeeld het Points of Order album. De bezetting is bescheiden met onder andere Toshinori Kondo en Dr. Israel wordt er meer die typische dikkige dub ingevoegd en de aanwezigheid van Bernie Worrell zorgt voor een paar P-funk klassiekers waarvan Cosmic Slop het meeste aandacht krijgt. Bij de cd zit ook een dvd met twee livesets, een leuk setje. Alsof Tunnel nooit verschenen is borduurt de vierde Death Cube K eerder voort op Dreamatorium en Disembodied. Warmer en wolliger, meer ambient dan de stukken vreemder uitgevallen Tunnel waar Laswell niet bij betrokken was maar door Bucketheads duistere alter ego alleen in elkaar gedraaid was.
Luciano Cilio Dell'universo assente
Te vroeg gestorven door zichzelf van het leven te beroven laat Cilio een zeer bescheiden oeuvre achter. Slechts een plaat eigenlijk met nog wat stukken uitgevoerd door curator Girolamo De Simone. De muziek van de voormalig architect heeft een Nick Drake-achtige herfstigheid over zich door droevige piano-klanken met lange, wat dissonante samenzang van breekbare stemmen die doet denken aan Giacinto Scelsi. De houtblazers hebben wat van de meer plechtige momenten van King Crimson's Islands. Een melancholisch meesterwerkje weer prachtig verpakt door Die Schachtel.
Parque via – Enrique Rivero (2008)
Een geslaagde minimalistische film uit Mexico, waarin een ‘house sitter’ met schik in zijn werk te horen krijgt dat het huis dat hij in orde houdt verkocht is. Rivero neemt de tijd om ons vantevoren deelgenoot te maken van het sobere leven van Beto (gespeeld door Nolberto Coria, een soort Mexicaanse Harvey Keitel). Heel langzaam begrijpen we dat Beto zich heeft verzoend met zijn bestaan en eigenlijk niet meer anders kan. Dat leidt tot een akelig, maar onontkoombaar einde. Rivero’s film laat zich vergelijken met die van Carlos Reygadas, die eenzelfde traagheid en monotonie bezwerend wist te maken in Stellet licht. Ook het werk van de Argentijnse Lucrecia Martel moet bekend zijn bij Rivero. De manier waarop je als kijker de gevoelstoestand van de hoofdpersoon probeert in te vullen met nauwelijks meer clues dan de omgeving waarin wordt rondbeweegt (een procédé dat teruggaat op het baanbrekende werk van Antonioni) is identiek, maar toch niet eenvoudig om te realiseren als debuterend cineast.