En toen was die kleine blonde dood en komt die grote blonde waarschijnlijk overal mee weg. Gelukkig zijn er nog onze levendige, niet weg te denken, donkerbruine lijstjes uit het:
We luisterden naar: iLiKETRAiNS, Ulrich Schnauss, Amiina, The Black Heart Procession, Chronomad, Dakota Suite with David Darling & Quinten Sirjacq, Gareth Davis & Machinefabriek, Library Tapes, Yann Tiersen, Tsukimono, Eluvium, Piiptsjilling, Söndörgő ft. Ferus Mustafov, Belbury Poly en Ghost Box Study Series. En keken naar: Le Père De Mes Enfants.
iLiKETRAiNS – He Who Saw The Deep
In mijn recensie van de vorige iLiKETRAiNS plaat Elegies To Lessons Learnt schreef ik dat al die langzame walsen in 6/8 wat te eenvormig waren; elk liedje geweldig, maar vrijwel elk liedje had datzelfde ritme. Moet je niet achter elkaar zetten. En af en toe een vierkwartsmaat ertussen in zou ook geen kwaad kunnen. Nu blijkt dat de mannen goed Nederlands kunnen lezen en mijn advies hebben opgevolgd, want nieuweling He Who Saw The Deep doet gewoon regelmatig aan 4/4 en durft ook nog eens vaak midtempo regionen te bezoeken. Goede keuze van de band, want hoe goed de vorige albums ook waren, dat kunstje was wel uitgespeeld. Dus wordt de Mogwai/Explosions In The Sky meets Tindersticks/Joy Division/Nick Cave mix nu aangevuld met midtempo-pop, en dan is op sommige plekken Editors of Interpol niet heel ver weg. Helemaal niet erg, de muziek krijgt iets meer lucht en licht en dat had de band wel nodig. Of de impact even groot is als bij Progress/Reform valt nog te bezien, maar een prachtplaat is het nu al.
Ulrich Schnauss – Missing Deadlines: Selected Remixes
Mijn favoriete nugazer; zijn A Strangely Isolated Place blijft een zalige droomplaat. En nu blijkt begin dit jaar een remixverzamelaar uit te zijn gekomen. Mooi nieuws dus, met prachtige nummers van Madrid, Mojave 3, Rachel Goswell, Lunz, Asobi Seksu en nog meer van die dingen. Schnauss blijft dicht bij huis, en dat is helemaal niet erg, want een eigen plaat van hem is alweer een tijd geleden. Geen muziek om veel woorden voor te gebruiken (lees: ik kan er weinig woorden voor vinden), vooral heerlijk doorluisteren en niet moeilijk over doen.
Amiina – Puzzle (cd, Amínamúsík)
Dit “Sigur Rós”-strijkkwartet is eind jaren negentig opgericht door de 4 dames Edda Rún Ólafsdóttir (altviool), Hildur Ársælsdóttir (viool), María Huld Markan Sigfúsdóttir (viool) en Sólrún Sumarliðadóttir (cello). Pas in 2006 kruipen ze zeer verdienstelijk uit de schaduw van hun werkgever. In 2007 levert dat na diverse singles het prachtdebuut Kurr op. Onlangs hebben de twee mannen Magnús Trygvason Eliassen en Guðmundur Vignir Karlsson (aka Kippi Kaninus) de band naar een sextet opgewaardeerd. Dat even los van het kleine leger aan hulptroepen dat op hun tweede cd Puzzle acte de presènce geeft. De band klinkt weer engelachtig en melancholisch, maar minder introvert. Het is een mengelmoes van neoklassiek, gitaarloze post-rock en elektronische muziek. De strijkers en de heerlijk etherische zang worden nu prachtig ondersteund door lome, ritmische elektronica. De muziek heeft daardoor duidelijk meer body gekregen en dat is alleen maar goed. Niks moeilijk tweede album, niks gepuzzel, gewoon een bloedmooie opvolger.
Luister Online bij Myspace:
Over And Again / What Are We Waiting For?
Black Heart Procession – Blood Bunny / Black Rabbit (cdep, Temporary Residence)
De heropleving van Three Mile Pilot onlangs heeft er in ieder geval niet voor gezorgd dat Pall Jenkins andere band in de koelkast is gezet. De nieuwe schijf die rond de 39 minuten lang is bevat 3 nieuwe songs die volgens hun welbekende donkere post-rock recept gefabriceerd zijn. Daarnaast staan er 5 remixen op van oudere nummers door Mr. Tube (2x), Lee “Scratch” Perry, Eluvium, en Jamuel Saxon. Met name die van Eluvium is erg mooi. Een meer dan leuk tussendoortje.
MP3:
Blank Page
Chronomad – Sayeh (mcd, Alien Transistor)
Project van Saam Schlamminger, de in Istanbul geboren muzikant die via Iran uiteindelijk in Duitsland is terecht gekomen. Hij brengt op het Notwist label zo nu en dan een cd uit als Chronomad. De laatste overigens alweer uit 2004. Hiernaast zit hij in diverse andere projecten als Amoll, Lunarplexus, Blacken The Black en is hij te gast bij The Notwist en Tied & Tickled Trio. Met Chronomad gaat hij altijd de dialoog tussen de verschillende culturen aan. Op deze nieuwe mini levert dat een fraaie kruisbestuiving op van elektronische muziek en muziek/samples uit het Midden Oosten. Op experimentele wijze last hij dat aaneen tot een spannend album van helaas maar 23 minuten.
Luister Online:
Sayeh (album)
Dakota Suite with David Darling / Quentin Sirjacq – Vallisa (cd, Glitterhouse)
Chris Hooson (piano, gitaar) alias Dakota Suite heeft op de cd The End Of Trying al eens samengewerkt met de geweldige cellist David Darling. Nu hebben ze samen met pianist Sirjacq één concert gegeven in de Vallisa kapel te Bari (Italië). Dat is zoals het Dakota Suite betaamt een sobere en uiterst droefgeestige aangelegenheid geworden. Maar ook één van een uitzonderlijke schoonheid. Live lijken zijn toch al aangrijpende nummers er nog harder in te hakken. Kippenvel!
Luister Online bij Myspace:
One Day Without Harming You
Gareth Davis & Machinefabriek – Drape (cd, Home Normal)
Na de mini’s Ghost Lanes en Soundlines zoeken de twee innovatieve artiesten elkaar weer op. De muziek is opgenomen in het befaamde Amsterdamse Steim. Davis gewapend met basklarinet en Machinefabriek met gitaar, loop pedalen en versterker. Ze improviseren er op los, wat in aanvang een subtiel spel van stilte en geluid oplevert. Ergens in de vrije ruimte ontmoeten de geluiden elkaar op een gegeven moment waardoor er intrigerende hybriden ontstaan met meer volume. De atmosfeer in de vier lange stukken is gespannen, duister, spookachtig en biologerend. Het is een fascinerende trip door al dan niet definieerbare klanklandschappen, geschetst door twee grootse muzikanten. Tot de verbeelding sprekende experimenten.
Luister Online:
Drape (albumsnippers)
Library Tapes – Like Green Grass Against A Blue Sky (cd + bonus cd-r, Auetic)
Library Tapes is al een aantal jaar gereduceerd tot het soloproject van de Zweed David Wenngren. Hij houdt er ook de projecten Forestflies, Xeltrei en Murralin Lane op na en dat terwijl de productie van zijn Library Tapes nou niet bepaald laag ligt. Hij werkt op zijn albums samen met artiestenals Per Jardsell, Erik Skodvin, Sylvain Chauveau, Colleen, Danny Norbury en Peter Broderick. Zijn nieuwe cd bevat zoals vaker het geval filmische en uiterst desolate muziek. Hij beperkt zich zoals vaker vooral tot bloedmooie verstilde pianopartijen ondersteund door veldopnames en allerlei schurkende, knetterende, kraken
de en niet te duiden mysterieuze geluiden. David weet met een enkele klank een enorme indruk te maken. De muziek heeft zeker in de meer uptempo stukken ook wat van minimal music weg. Hij krijgt in de twee langste stukken weer eens ondersteuning van cellist Danny Norbury. . David neemt je nog steeds mee naar de meest desolate plekken. Dat levert bloedstollend mooie, aangrijpende muziek op, die diepe snaren weet te raken. Denk aan een Max Richter, Nils Frahm, Dustin O’Halloran, Erik Satie, Peter Broderick, Set Fire To Flames, Rachel’s, Sylvain Chauveau, Svarte Greiner , Goldmund, Rafael Anton Irisarri en Dakota Suite. De gelimiteerde bonus cd-r bevat één lang stuk van ruim 32 minuten van min of meer dezelfde strekking; het is daarmee overigens langer dan de gewone cd, die bijna een 30 minuten duurt. Al met al is dit weer een puik werk geworden van een bijzondere artiest.
Luister Online bij Myspace:
Terese / Om Du Är En Fägel / Like Grass Straws Against A Blue Sky
Yann Tiersen – Dust Lane (cd, Mute)
Joop Doderer had altijd last van het Swiebertje-effect. De Franse multi-instrumentalist en componist Yann Tiersen heeft last van het Amélie-effect. De man wordt ten onrechte opgehangen aan dat album van die bioscoopfilm (“Le fabuleux destin d’Amélie Poulain”). Film en muziek zijn daar overigens in perfecte harmonie en de melodietjes doen het overal goed, maar de beste man heeft ervoor al 5 uitstekende album plus een live plaat en erna inmiddels ook alweer 4 albums (waarvan 1 met Shannon Wright) en 2 live platen afgeleverd die minstens zo goed zijn zo niet beter. Om nog maar te zwijgen van zijn aandeel in This Immortal Coil. Tiersen heeft zoveel meer in huis dan die op zich prima pianoriedeltjes en accordeondeuntjes; live speelt hij bijvoorbeeld keihard “State Of Shock” van The Ex & Tom Cora. Nu een compleet nieuw werk op Mute. Zijn This Immortal Coil avontuur heeft hem duidelijk weer een andere weg gewezen, want Dust Lane is zonder daarna het meest duistere en droefgeestige dat hij heeft gemaakt. Zoals hij zelf ook zegt: "a journey on the dusty lane that leads us to death. Not a sad thing, but like a colourful, sometimes painful, but mostly joyful experience: life!". Tiersen bespeelt hier gitaren, keyboards, strijkers, speelgoedinstrumenten, bas, effecten en stoelen. Ook zingt hij nu regelmatig. Hij wordt geholpen door drummer Dave Collingwood, Matt Elliott (The Third Eye Foundation) op gitaar, Indiase fluit en zang, Gaëlle Kerrien en Syd Matters op zang en een koor. De productie is in handen van Ken Thomas (Sigur Rós, M83, Moby). Tiersen koerst met zijn geluid richting Coil, The Third Eye Foundation en Swans. Door zijn bekende repeterende, filmische en tevens Serge Gainsbourg-achtige elementen zorgt hij dat het nog enigszins luchtig genoeg blijft. Maar het is een duister, broeierig en bovenal meesterlijk werk geworden.
Luister Online bij Myspace:
Ashes / Fuck Me
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Palestine
Dark Stuff
Tsukimono – Sketches 6-27 (cdr, MechanizedMind, 2003)
Tsukimono – Time Canvas (cd, Kning Disk, 2007)
Tsukimono – Field Hollers 2000-2010 (mp3, 2010)
Het voorprogramma van Peter Broderick in Middelburg maakte misschien wel de meeste indruk: Tsukimono blijkt geen schattig Japans meisje te zijn, maar de getalenteerde Johan Gustavsson uit Zweden. Hij speelde nauwelijks een kwartier, maar toch wist ik niet hoe snel ik een aantal albums van hem moest opsnorren. Sketches 6-27 vind ik – voor zover de redelijk uitgebreide discografie is beluisterd, het meest imposant. Hierop gebruikt Tsukimono vooral piano, gitaar en loops om een minimaal en melancholisch geluid te creëren. De elektronica op dit album is beter hoorbaar dan op de latere releases, maar dat moet men maar in de tijdgeest zien. Time Canvas doet het ook meteen goed. Hypnotiserende composities gemaakt van strijkinstrumenten als viool en cello en elektronica leveren een prachtige en uitermate belevenisvolle ambientplaat op. Het is een album die langzaam aan je voorbij trekt, alsof je een uur lang als betoverd naar de wolken staart. Minder ontspannend en veel kleurrijker is de verzamelaar Field Hollers 2000-2010. Zoals de titel al zegt is dit een compilatie van het beste van Tsukimono van het afgelopen decennium, althans volgens het netlabel It’s A Trap. Daar ben ik het misschien niet helemaal mee eens, maar het biedt een mooi overzicht van zijn muziek door de jaren heen en is daarom ook een prima introductie. Bovendien is deze release geheel gratis te downloaden.
Eluvium – Static Nocturne (ep, WatershipSounds, 2010)
Deze ep – een gelimiteerde uitgave in een handgemaakte “portemonnee” – bevalt mij stukken beter dan het eerder dit jaar verschenen Similes. Matthew Cooper maakt op Static Nocturne naar eigen zeggen een hommage aan “static & white noise”. De vijftig minuten durende track begint met verfijnde ambient en piano maar vervormd de field recordings steeds meer richting ruisende noise om later weer terug te keren op het beginpunt. Dit proces wordt herhaald met afwisseling in geluid en intensiteit, en zonder verveling. Wederom een dromerig geluidspectrum om eens even helemaal je geest in te verliezen. Een meer dan interessante release, die als fysiek exemplaar helaas reeds is uitverkocht.
Piiptsjilling – Wurdskrieme (lp, Experimedia, 2010)
Als trouwe volger en koper van alles wat Machinefabriek aanraakt, mag deze lp van Piiptsjilling niet in mijn collectie ontbreken. De top van Neêrlands experimentele muziekscene werken hier op geweldige wijze samen. Rutger Zuydervelt, Mariska Baars (Soccer Committee) en de Friese gebroeders Jan en Romke Kleefstra hebben in navolging van het Piiptsjilling debuutalbum opnieuw een fascinerende geluidservaring neergezet. De muziek wordt gevoed door gitaar, drone-elektronica, field recordings en de voordracht van gedichten in Friese taal, die een onheilspellende sfeer oproepen. Het is een spannend samenspel tussen de subtiele aanrakingen van de akoestische snaren aan de ene kant en de opwellende ambient soundscapes aan de andere. Wurdskrieme is duidelijk geen album waar Machinefabriek de boventoon voert, zeker in vergelijking met zijn latere werk. Hiervoor is het geluid bij vlagen te grof en er is alle ruimte voor improvisatie van de andere muzikanten. En dat staat garant voor langdurig luisterplezier.
Le Père De Mes Enfants (Mia Hansen-Løve)
Wankele films verdienen ieders aandacht. Dit is er zo een, van een jonge regisseuse met de prachtige naam Mia Hansen-Løve. Ok, Vagner Love (voetballer) klinkt misschien nog mooier, al heeft de O van Mia een pijltje als een soort hartje. Het filmhart op de juiste plek! Ze begon haar carrière niet voor niets lekker ouderwets als journaliste voor Cahiers du Cinema. In eerste instantie lijkt Le Père een film-in-film film te worden, een prachtgenre van/voor de filmnerds. De vader uit de film is is namelijk een drukbezet arthouse producer, die werkt met nukkige doch geniale Zweden, vriendelijke Oostblokkers en Koreanen (die laatste blijven buiten beeld). Veel getelefoneer, handsfree in de auto, een overdosis stress, als dat maar goed gaat. De omineuze signalen zijn daar, maar in het uitstekende eerste kwart gaat de film vooral over het beetje gezinsleven dat de man heeft. Of misschien beter, dat zijn familie-leden uit hem trekken. Ook voor zijn eigen bestwil. Zijn Italiaanse vrouw, die, echt waar, op Afellay lijkt, kijk maar, sleept hem mee op vakantie. Zijn drie dochters adoreren hem (in meer en mindere mate). Heerlijke alledaagse, Le Voyage du Ballon Rouge-achtige kalme situaties; beetje ravotten, toneelstukjes (een producer heeft natuurlijk creatieve kinderen) en toeristische uitstapjes. In een kathedraal etaleert manlief zijn kennis aan het jongste kroost, waarna die vervolgens vooral geïnteresseerd zijn in het aansteken van een kaarsje. ("Pa, mag ik een euro”) Waarom is dat eigenlijk zo leuk in een kerk? Hartverwarmend is het in elk geval allemaal wel. En dat moet natuurlijk ook, voor de klap die komt. En toen wist Hansen-Løve, die ook het scenario schreef, het even niet meer. De film heeft tot dan toe werk en thuis vakkundig afgewisseld, maar nu de verbinder van dit alles weg is, lijkt de film zich eigenlijk nergens meer thuis te voelen. Het naturelle ritme wordt kwijtgespeeld. De echtgenote gaat aan de slag met de in noodweer verkerende filmmaatschappij, maar die akkefietjes voelen totaal obligaat, zelfs wat irritant aan. Raadselachtige Russen die investeringen willen doen, whatever. Thuis zijn de twee jongste dochters plots buiten beeld (hoeveel maanden zijn we eigenlijk verder, waarom is mama daar niet) en focust de film op de oudste puberende dochter. Tot dan een bijrol, maar die ontdekt nu wat geheimen over vader (afgezaagd en een nutteloze complicatie) en er wordt gehint op een romance. Uiteindelijk gebeurt er eigenlijk opvallend weinig (mee). Het is daar, zogezegd op het moment dat de film daar eindelijk vrede mee lijkt te hebben, dat de film zich in de laatste paar minuten gelukkig weer herpakt. De kaarsen komen opnieuw tevoorschijn, na kerk is er nu een enerverende stroomstoring. En dan is daar plots een bitter einde, wat me toch erg raakte. Het gezin vertrekt uit Parijs, vooral omdat moeder dat wil, en zij is de baas. C’est la vie. De bladzijde wordt omgeslagen, en het de oudste dochter laat in een hoekje van de auto een traan. Que Sera klinkt, als bizar cliché, totaal verrassend op op de soundtrack. Een liedje dat ik dit jaar overal tegenkom. (Hitchcock, Allo Darlin’) Een fijn toeval.
Söndörgő ft. Ferus Mustafov @ Rasa, Utrecht
Söndörgő is een Hongaarse groep van multi-instrumentalisten die Servische tambura deuntjes afwisselen ment Hongaarse liederen, maar voor de King Ferus net zo makkelijk Macedonische dansdeuntjes spelen. Ik twijfelde in eerste instantie een beetje of dat een goed idee was, want die foute Casio-begeleiding hoort er eigenlijk wel een beetje bij en kan live een toch wel een lekkere rauwe 'edge' geven (zie Omar Souleyman). Maar je moet toch wel een hele kouwe zijn willen de vrolijke klanken van de groep je niks doen en als begeleiders van Ferus Mustafov fungeren ze uitstekend. Met 'King Ferus' wordt het nóg gezelliger (without him any show is not great! meldt de tekst op een cd die ik heb), want het is duidelijk voor wie het meeste publiek is gekomen. Klein van stuk, een fatsoenlijke combover lukt inmiddels ook al niet meer en af en toe stuurt hij zijn virtuoze clarinet- of saxofoonspel vrolijk door een digitaal effectje, hij is de man die de show steelt. De dansvloer loopt al snel vol om zolang de King op het podium (of in de zaal) staat niet meer leeg te raken. De Macedoniërs dansen subtiel, de plaatselijke folkloristische dansgroepdames virtuoos en dan natuurlijk nog een stel volstrekt willekeurig rondspringende types, kortom: een dolle boel.
Moon Wiring Club and Belbury Poly Study Study Series 1: 'Youth And Recreation'
The Advisory Circle with Hong Kong In The 60s Study Series 2: 'Cycles and Seasons'
Belbury Poly and Mordant Music Study Series 3: 'Welcome To Godalming'
Broadcast and The Focus Group Study Series 4: 'Familiar Shapes and Noises'
Belbury Poly Farmer's Angle (Revised Edition)
Dat ze niet eerder met vinyl in de weer gingen daar bij Ghost Box is verrassend, maar nu hebben ze de smaak te pakken. Na Mind How You Go van The Advisory Circle is nu Farmer's Angle van Belbury Poly aan de beurt om een out-of-print release een tweede leven op vinyl te gunnen. Nu op een 10”, met een nummer vervangen/re-imagined door The Advisory Circle. Warm Air dekt de lading, want het klinkt net ietsje warmer dan het wat meer onderkoelde werk van de gastheer. Tussendoor fietsen er nog een setje van inmiddels vier vinyl singles onder de naam Study Series. Hierop vind je samenwerkingen en remixen van bekende en onbekende bands uit de Ghost Box kliek en daarbuiten. Allemaal dik in orde en op lekker dikke plakken vinyl, who cares about downloads?