Nu de zon is doorgebroken, je weet wel dat gele ding dat pijn aan je ogen doet, kruipen wij voor 3 weken even in onze donkere holletjes. Fijne vakantie en tot 21 augustus. Hier onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Caught In The Wake Forever, Library Tapes, Lost Harbours, Misophone, OM, The Baird Sisters, Dead Can Dance, Цветелина Янева и орк. Орфей en Speed Caravan. En keken naar: Jeder für Sich und Gott Gegen Alle.
Caught In The Wake Forever – Against A Simple Wooden Cross (cd, Hibernate)
Project van de Schotse melancholiscus Fraser McGowan, die al diverse mini releases heeft uitgebracht. Nu een heel album. De sfeer is zoals altijd droefgeestig en desolaat, maar de muziek indrukwekkend mooi. Het houdt het midden tussen folkachtige songs en elektronische experimenten. McGowan lijdt chronisch aan angstaanvallen en is vorig jaar volledig ingestort. Zelfs zijn vrouw en zoon hebben hem veralten. Nadat hij weer enigszins is opgekrabbeld heeft hij dit album gemaakt. Dat het zeer intiem is en diepe, oprechte emoties herbergt moge dan ook duidelijk zijn. Het zit wel ergens in de hoek van Boduf Songs, The Boats, Calla, Ian Hawgood en Talk Talk. Muziek die heel klein is, maar groots weet uit te pakken. Editie van 250 exemplaren.
Library Tapes – Sun Peeking Through (cd, Auetic)
Library Tapes is al een aantal jaar gereduceerd tot het soloproject van de Zweed David Wenngren. Hij maakt overigens ook muziek onder zijn eigen naam en houdt er tevens de projecten Forestflies, Xeltrei, Murralin Lane en Le Lendemain op na. Hij werkt op zijn albums samen met artiesten als Per Jardsell, Erik Skodvin, Sylvain Chauveau, Colleen, Danny Norbury en Peter Broderick. Zijn muziek zit in de neoklassieke hoek en kent dezelfde intense melancholie als Dakota Suite. Sommige albums zijn meer pianogeoriënteerde en andere aangevuld met elektronica, veldopnames en strijkers. Net nu de zon hier volop doorbreekt komt hij met zijn nieuwe album Sun Peeking Through, wat denk ik de meest opgewekte titel is die je van hem krijgen kunt. Zijn pianostukken krijgen hier rugdekking van celliste Julia Kent (Rasputina, Antony And The Johnsons), violiste Sarah Kemp (aka Brave Timbers, Last Harbour, Anna Kashfi, Lanterns On The Lake) en cellist Danny Norbury (The Boats, Le Lendemain, Kinder Scout). Het levert intense, bloedstollend mooie desolate muziek op, die je diep weet te raken. Denk aan een Max Richter, Hildur Gudnadóttir, Dustin O’Halloran, Set Fire To Flames, Rachel’s, Sylvain Chauveau, Svarte Greiner, Goldmund, Rafael Anton Irisarri en Dakota Suite. Tot de verbeelding sprekende intieme pracht.
Lost Harbours – Hymns & Ghosts (cd, Liminal Noise Tapes)
Dit Britse collectief, niet te verwarren met Last Harbour, is al sinds 2007 actief, maar brengt tot nu toe voornamelijk cassettes uit. Nu komen ze eindelijk met een volwaardig album aanzetten. Ze laten in de eerste twee tracks meteen een duister, mysterieus en bijna sacraal geluid horen. Een soort Gregoriaanse zang die samensmelt met drones, folk en dark ambient. Het heeft in de verte wel wat weg van Ronan Quays. Hierna laten ze ook meer akoestische, bijna pastorale liedjes horen waarbij de zang en akoestische gitaar wel samengaan met subtiele elektronica en veldopnames. Dit koerst weer meer richting een band als Hood. Maar ook Low en Dakota Suite komen als associatie naar boven borrelen. Richard Thompson (gitaar, bas, zang, percussie, piano, orgel), Emma Reed (klarinet, fluit, percussie) en gastzanger Bobbie Watson (“Hymns & Ghosts Pt2”) zetten hier een magisch surrealistisch en emotioneel geladen geheel neer. Ofwel betoverend, bevreemdend en bloedmooi.
Luister Online bij Bandcamp:
Hymns & Ghosts (album)
Misophone – Another Lost Night / Laughing At The Moon (cd+cd-r, Inpartmaint)
De mystieke Britse multi-instrumentalisten M.A. (Matt) Welsh en S. (Steven) Herbert claimen dat ze al 13 albums hebben uitgebracht. In het begin doen ze dat in oplages van 1 en geven dit dikwijls aan vrienden, vandaar dat je daar niet altijd meer iets van terugvindt. Zo nu en dan duikt er weer één op en brengen die dan uit. Maar ze maken ook nog steeds nieuw materiaal. Via de kleine, bijzondere labels Kning Disk en Another Record zien deze dan het licht. Ze zijn hoe dan ook één van de meest ongrijpbare, low-profile en eigengereide bands van de afgelopen jaren. Hun albums krijgen veelal rare titels als Where Has It Gone, All The Beautiful Music Of Our Grandparents? It Died With Them, That’s Where It Went…, Be Glad You Are Only Human, I Sit At Open Windows en Songs From The Attic mee. S. is een klassiek getrainde muzikant en multi-instrumentalist (hij bespeelt een instrument of 20) en M.A. schrijft, zingt en werkt met gevonden geluiden. Ze brengen een kruisbestuiving van folk, indierock, ballroom muziek, dark cabaret experimentele en orgelmuziek en altcountry, waarbij
je dikwijls het gevoel hebt dat ze hun wortels in de jaren 30 hebben. Zelfs de hoesontwerpen lijken uit een andere tijd. Nu komen ze met hun vijfde cd sinds 2007, die daar weer helemaal bij past. Ditmaal op het Japanse Inpartmaint label. De tijd staat stil in een ver verleden maar vindt toch op nostalgische wijze een weg naar het heden. Het is hun meest ingetogen werk, maar bevat wel diezelfde mysterieuze sfeer. Naarmate het album vaker draait wordt het steeds mooier. 13 nummers die volslagen uniek en tijdloos te noemen zijn en slechts fragementarisch doen denken aan artiesten als Matt Elliot, Micah P. Hinson, Neutral Milk Hotel, Beirut, Fire On Fire, Syd Barrett, A Hawk And A Hacksaw, Beach Boys, Pascal Comelade, Klimperei en Tom Waits. Als gelimiteerde bonus krijg je er nu de 15 nummers tellende cd-r (cd look & feel) Laughing At The Moon bij. Het is een sfeervolle verzameling van songs van oudere albums als What Is Lacking, I Sleep Like The Dead 1 & 2, At The Water, From Beyond The Bridge en tevens onuitgebracht materiaal, al is de rest ook nog niet eerder verschenen. Het zijn twee indrukwekkende albums, die bijna 80 minuten excentriek luistergenot opleveren.
OM – Advaitic Songs (cd, Drag City)
Al een paar weken geleden aangeprezen door Martijn, maar toch over het hoofd gezien ofzo. Want een nieuwe OM loop ik wel zeker warm voor. Ik vind ze met name beter worden nadat ze hun hoezen van iconen voorzien, dus vanaf Pilgrimage. Het duo Chris Hakius (drums) en Al Cisneros (bas, zang), voorheen ook in Sleep, maakt van Tibetaanse mantra’s een soort meditatieve stonerrock waar Pink Floyd opschuift naar Kyuss of zoiets. Op God Is Goodmaakt Chris plaats voor Emil Amos, die eveneens in Grails speelt. Het geluid bouwen ze meer uit en ook mystieke elementen uit het Midden Oosten doen hun intrede waardoor ook Dead Can Dance zo nu en dan in beeld komt. Nu komen ze met hun vijfde album waarop ze gebruik maken van diverse gasten die vocalen, cello, viool, fluit, tamboura en tabla toevoegen aan het steeds Oostelijker geluid. Per album lijken ze meer details toe te voegen, wat goed uitpakt in dit geval. De cd opent prachtig op sacrale wijze, waarbij de zang van Kate Ramsey adembenemend mooi is. Het doet wel denken aan SPK ten tijde van Zamia Lehmanni. Daarna komen de duistere stonerrock geluiden weer naar boven, maar in een Oosters en neoklassiek decor. Opvallende bijdragen verder op cello en (alt)viool van Amber Asylum leden Jackie Perez Gratz (tevens Giant Squid, Grayceon) en Lorraine Rath (tevens Worm Ouroboros, The Gault). Steve Albini is zoals altijd weer achter de knoppen te vinden. Het is een heerlijk meditatief, mysterieus en toch heftig album geworden. Hun mooiste en allerbeste tot nu toe zelfs!
Luister Online bij Luisterpaal:
Advaitic Songs
The Baird Sisters – Until You Find Your Green (LP, Grapefruit, 2012)
Traditionele folkmuziek; de gezusters Meg (Espers) en Laura Baird maken er iets leuks van. Aan de ene kant gaan ze hier terug naar de begintijd van hun muzikale carrière, toen de 4-track Portastudio cassetterecorder nog een futuristisch ding was. Aan de andere kant laten ze de live-achtige opnames van de vorige platen voor wat het is en kiezen ze voor een studio (Laura’s boerderij, in dit geval) waarin ze effecten kunnen toevoegen. Zodoende is het geluid verrijkt met fluit, cello, mandoline en andere instrumenten, maar ook met field recordings van onder meer krekels. Het experiment overheerst echter niet waardoor de sprookjesachtige pracht waar de dames bekend om staan, bewaard blijft. Een nummer als Where The Waters Flow kan zodoende tot het beste werk gerekend worden. Until You Find Your Green is onderdeel van het abonnement van de Grapefruit Record Club, maar is ook gewoon los te bestellen.
Jeder für Sich und Gott Gegen Alle (Werner Herzog)
Kaspar Hauser was de natte droom van elke Cobra-kunstenaar. Volkomen tabula rasa, zonder enige cultuur. Werner Herzog (de neo-expressionist) laat Kaspar hier spelen door de (veel te oude) Bruno S, een vergelijkbare 'naïeve gek'. Herzogs wereldje is voor expressionisme wel wat te realistisch, maar zijn voorkeuren voor deformanten en surrealisme (woestijn!) ontbreken niet. Ook hier neemt hij gewoon ruim de tijd voor een circus met 'freaks', Kaspar incluis. De scenes met de meeste magie zitten echter daarvoor, net nadat Kaspar door zijn mysterieuze begeleider in de geciviliseerde wereld is gedropt. Het Duitse dorpje is niet alleen gefascineerd door deze vreemdeling, ze nemen hem ook ongeloofwaardig hartelijk in hun midden op. Kaspar krijgt lesjes in tafelmanieren, en leert van de dorpskindjes gedichten. Ondertussen voert hij zelf een vogeltje. (Beestjes, al even ongerept.) Het is allemaal erg aandoenlijk, en heeft die humane Herzog-touch. Maar hoe meer Bruno S. moet (en kan) gaan spreken, hoe meer hij op een nadrukkelijk formulerende mongool begint te lijken. Ik kreeg er een soort Hans Teeuwen-gevoel bij, moet je je die in een remake voorstellen… Het (depressie)drama dat Hauser aan het eind van zijn leven treft wordt door Herzog wat achteloos afgedaan. Misschien lag het aan het slepende middengedeelte. Herzog is in elk geval wel zeer geïnteresseerd in de ijverige alles herhalende notulant, een schots en scheef oud knarretje dat aan het eind tevreden naar huis huppelt.
Dead Can Dance Anastasis
De dansende doden zijn herrezen. Het klinkt vertrouwd en deze keer geen eindeloze percussie-experimenten die de vaart uit het laatste album haalden. Gewoon lekker wat iedereen beetje verwachtte en hoopte. Beetje voorspelbaar dus. Het lijkt wel op Brendan Perry's solo-werk en ik was eigenlijk meer onder de indruk van zijn Ark. Misschien omdat ik stiekem ook meer van zijn stem gaan houden dan van Lisa's zangkunsten.
Цветелина Янева и орк. Орфей Дъщеря на Песента
Georgi Yanev en zijn groep Orfei waren al bezig voor popfolk-babe Cvetelina Yaneva geboren was. Ork. Kristal deed het al langer, maar het lijkt een trend te worden dat de oude Thracische bruiloftsjazzgarde aanpapt met hippe chalga-zangeresjes. Wellicht valt daar een theorietje over de desillusie van Europa en een zoektocht naar de roots over op te zetten, maar laat ik het even bij de muziek houden. Cvetelina is misschien niet de meest virtuoze zangeres, maar het oog wil ook wat en Ork. Orfei zorgt wel voor het instrumentale vuurwerk (al houden ze zich naar mijn idee wel een beetje in). Gewoon lekker zorgeloos vermaak.
Speed Caravan Kalashnik Love
Beter laat dan nooit en dit is zo'n gevalletje want het verscheen al in 2009. Ik kende DuOud, het project van oud-virtuoos Mehdi Haddab met de Tunesische beatprogrammeur én oud-virtuoos Smadj, maar was nog niet achter Haddabs ander band Speed Caravan aangegaan. Gemiste kans, want Speed Caravan is rauwer, meer op Haddabs agressieve spel gebaseerd. Zo gevens ze bijvoorbeeld Killing An Arab van de The Cure een nieuwe lading en nemen ze met hun versie van Galvanize de op een Marokkaanse sample gebaseerde ChemBros-banger terug naar Noord-Afrika.
Galvanize-Speed Caravan-Grenier-042010-Occitanes from Occitanes-Proenza on Vimeo.