Het zuinige restje (Zeeland, hè) van de eerste Nederlandse Neanderthaler is gevonden en deze blijkt een Subjectivist te zijn geweest. Dit is te zien aan het permanent fronsende wenkbrauwbot. In Iran lopen er ook nog levende Neanderthalers rond en deze week blijkt ook Obama er één te zijn door wel een vlieg kwaad te doen en daar nog trots op te zijn ook. Terecht fier zijn wij op onze primitieve doch gevleugelde lijstjes uit het:
We luisterden naar: Sonic Youth, Jon Balke / Amina Alaoui, Lisa Gerrard & Michael Edwards, Centenaire, Nouvelle Vague, Christopher Tignor, Balmorhea, Pierre Bastien, Anduin + Jasper TX, Seasons (Pre-Din) / Black Eagle Child, Bohren & Der Club Of Gore, Deerhunter, Nils Frahm, Peter Broderick, Dinosaur Jr, The Traditionalists, Nicholas Szczepanik en Karma To Burn. En keken naar: Mr Jealousy, The Long Goodbye en zelfs tweemaal naar Anvil! The story of Anvil.
Sonic Youth – The Eternal In menige recensie werd ‘The Eternal’ gespiegeld aan eerder werk uit de jaren ’80 en te licht bevonden. Onterecht, want verrassen doet Sonic Youth met een worp fijne, melodieuze liedjes met een fijn rafelrandje. Waar de luisteraar van nu een eventuele gitaarstorm hoort aankomen, is de weersvoorspelling op The Eternal menigmaal vals: de storm klaart op of blijkt een luchtspiegeling, ook een verrassingseffect. Ingehouden spanning is ook nog steeds spanning, zoals het coda van ‘Anti Orgasm’. Wanneer de cd dreigt in te dutten, is er gelukkig een venijnig stukje Lee Ranaldo op zijn Orwelliaans: ‘What We Know’. De laatste drie nummers kunnen wat mij betreft door voor de opvolger van Daydream Nation’s driedubbele afsluiter, met als slagroom op de taart het dromerige en broeierige ‘Massage The History’. Het zijn de afwisselingen in de drumpartij die het ‘m doen. Kippevel.
Jon Balke / Amina Alaoui – Siwan (cd, ECM)
De Noorse componist Jon Balke opereert veelal in de jazzhoek, maar laat zich tegelijkertijd niet in een hokje stoppen. Hij diept namelijk graag contrasten uit. Op zijn nieuwste cd werkt hij samen met de enigmatische Marokkaanse zangeres Amina Alaoui. Zij zingt de teksten van Sufi dichters, Christelijke mystici, troubadours en ander tuig. Dit koppelt Balke aan zowel Barokke muziek als prachtig filmische strijksessies en her en der Spaans getinte en fado-achtige stukken. Niet als muzikaal onderzoek, maar gewoon om de vrijheid van de muziek te benadrukken. Soit zeg ik dan of whatever zelfs, want ik spreek wel een aardig woordje over de grens. Het belangrijkste is dat het überhaupt, ga ik weer, werkt. En dat doet het. Het grenst aan het magische, waarbij de trompet van Jon Hassell ook mooi past. Droefgeestige stemmingen en mysterieuze atmosferen van Noord naar Zuid en Oost naar West met hier en daar een opgewekt intermezzo. Prachtig!
Luister Online:
Tuchia / O Andalusin / Ya Safwati / A La Dina Dana / Thulâthiyat
4 tracks
Lisa Gerrard & Michael Edwards – Ichi (Victor Entertainment)
Lisa Gerrard is na haar Dead Can Dance periode naast een soloartieste ook een soundtrack-tijgerin van formaat geworden. En ondanks dat haar website weinig activiteit vertoont, is ze zelf drukker dan ooit. Met Klaus Schulze bijvoorbeeld, maar ook met diverse nieuwe albums en soundtracks. Eén ervan, waarvoor je een goede mailorder in het Oosten moet vinden, is de soundtrack voor de film Ichi, waar ze samen met Michael Edwards de score heeft gemaakt. Deels instrumentaal en deels met die bekende maar o zo innemende woordloze zang van Gerrard. Als je van die zang houdt is dit ook weer een soundtrack om te omarmen. Ze blijft de natte droom voor elke non en mens die droomt van pure sereniteit. Droefgeestigheid tot in de puntjes uitgewerkt. Adembenemende pracht in 21 delen.
Centenaire – 2 (The Enemy) (cd, Chief Inspector)
De succesvolle labels Active Suspension en Clapping Music zijn nagenoeg drooggevallen, maar de diverse artiesten die ze (vaak samen) hebben voortgebracht laten nog wel van zich horen. Een heel leuke wat dat betreft is Centenaire, waarin My Jazzy Child (Damien Mingus), Domotic (Stéphane Laporte), Aurélien Potier en Orval Carlos Sibelius de krachten hebben gebundeld. Hun tweede cd is minder folkachtig dan de eerste, waardoor er leuke ingetogen indierock overblijft. Alleen het nummer “Testosterone” kent, hoe kan het ook anders met zo’n titel, diverse harde erupties. Climaxen, hoogtepunten…maar laat ik vooral mijn eigen hormonen in toom houden. Denk aan een lekkere vrijpartij van Pinback, Slint, Black Heart Procession en Gravenhurst.
Luister Online bij Myspace:
A Cure / Wheelchair
Nouvelle Vague – 3 (cd, The Perfect Kiss/PIAS)
Over hormonen gesproken. Ik ben een groot liefhebber van de muziek uit de jaren 80 en dan met name de wave, gothic en andere vrolijke muziek van die tijd. Zet daar een stel schaars geklede Franse zuchtmeisjes tegenover en ik ben helemaal om. Dit is al jaren het succesvolle recept van Nouvelle Vague. De verwarring wordt alleen maar groter als ze hun vierde officiële cd 3 noemen. Maar ook hier nemen ze klassiekers van Depeche Mode, Magazine, Echo & The Bunnymen, Sex Pistols, Psychedelic Furs, Violent Femmes, Simple Minds, The Police, Talk Talk, Talking Heads, Plastic Betrand en meer met glijmiddel onder handen. Ditmaal ook in mannelijk gezelschap van de schatplichtigen Martin Gore, Barry Adamson, Ian McCullogh, Terry Hall, Gary Numan en meer. Een heerlijk vervolg volgens het aloude recept.
MP3:
Master And Servant
Christopher Tignor – Core Memory Unwound (cd, Western Vinyl)
Slow Six is het vijfkoppige ensemble rond Christopher Tignor. Met hun geweldige geluid komen ze ergens tussen Rachel’s, Clogs, Brian Eno en Arvo Pärt uit. Marketing technisch is het geen slimme zet met zo’n naam solo te gaan; het is geen naam als Broek ofzo. Tignor werkt met computers, viool en piano aangevuld door gasten op de vleugel en viool. Hiermee weet hij toch uit de schaduw van zijn band te kruipen met intieme, langzaam voortkabbelende en uiterst sfeervolle neoklassieke werken. Fans van Library Tapes, Rachel’s, Max Richter, Peter Broderick, Balmorhea, Clogs en Johann Johannsson kunnen hier eigenlijk niet omheen. Of dat kan natuurlijk wel, maar de muziek raakt je toch wel diep in het hart.
MP3 (fragmenten):
Last Thought At Night
Core Memory Unwound
Balmorhea – All Is Wild, All Is Silent (cd, Western Vinyl)
Rob Lowe, nee niet die van Lichens, 90 Day Men en Castanets of de acteur of de TV On The Radio muzikant, maakt deel uit van het zeskoppige Balmorhea. Deze groep met de geweldig bekkende naam maakt filmische postrock, subtiele Americana en neoklassiek. Met akoestische en elektrische gitaren, elektronica, piano, strijkers en zang weten ze een heerlijk droefgeestig geheel neer te zetten dat af en toe uit de bocht vliegt. Dan kom je dan ergens uit tussen Rachel’s, Philip Glass, Sigur Rós, Peter Broderick, Ólafur Arnalds, Timesbold, Goldmund, Godspeed You! Blck Emperor en The Dirty Three. Dat klinkt als muziek in de oren!
MP3 (fragment):
Harm & Boon
Luister Online:
All Is Wild, All Is Silent
Pierre Bastien – Visions Of Doing (cd+cd-rom, Western Vinyl)
Deze aflevering van het Schaduwkabinet wordt mede mogelijk gemaakt door Westen Vinyl, ten minste daar heeft het alle schijn van. De 50-er Pierre Bastien grijpt muziek maken aan als excuus om eeuwig met meccano te kunnen blijven spelen. Zo heb ik kinderen genomen om weer met lego en playmobil te kunnen spelen en stiekem ook met Barbies. De Fransman creëert al jaren zijn gevarieerde en bovenal unieke muziek, tegenwoordig vaak vanuit Rotterdam, met zelf gebouwde orkesten van speelgoed, elektronica en akoestische instrumenten. Hij is ook een zielsverwant met artiesten als Pascal Comelade en Klimperei. Aan zijn albums nemen dikwijls diverse gasten deel om de boel op te leuken. Zijn nieuwste werk is een soundtrack voor en hommage aan de films van Karel Doing. Het resultaat is een mengelmoes geworden van speelgoedmuziek, kamerorkestraties en jazz met Afrikaanse en Oosterse elementen. Het cd-rom deel bevat een film van ruim 6 minuten van de hand van Doing. Al met al weer een fijn speels werk van Bastien!
MP3 (fragmenten):
American On The Highway
Energy Energy
Tides
Anduin + Jasper TX – The Bending Of Light (cd, SMTG Limited)
Vago’s in het kwadraat, maar het zijn wel mijn vago’s ja! De Amerikaan en Zweed produceren hier samen gruizige elektronica met drones, piano en veldopnames. Eigenlijk gewoon een optelsom, o nee kwadraat dus, van wat ze afzonderlijk normaal doen. Soms jazzy en filmisch en andere momenten weer verstild experimenteel. En altijd gehuld in een gitzwarte atmosfeer. Duister droefgeestige en bloedstollend betoverende muziek. Deaf Center, Svarte Greiner, Bohren & Der Club Of Gore en Xela vormen aanknopingspunten. James Plotkin doet de mastering overigens.
Luister Online:
A Beam Of Light Bends Back Upon Itself…
Kleinodig
:
Seasons (Pre-Din)/Black Eagle Child – Split (2×3” mcd, Thy)
Bohren & De Club Of Gore – Mitleid Lady (mcd, Latitudes)
Deerhunter – Rainwater Cassette Exchange (mcd, Kranky/4ad)
Nils Frahm – Wintermusik (mcd, Sonic Pieces)
Peter Broderick – Five Filmscore Outtakes (3” mcd, Secret Furry Hole)
Ik moet er weer als een gewillige rammelaar uitzien de laatste tijd, want er wordt flink aan me geschud. En ja hoor, er rollen altijd wel een paar duiten uit om weer zo’n “oei 200 stuks of minder, aargh de wereld vergaat als ik die dan niet heb, warm, zweet, ik wil minderen maar deze moet ik hebben” mini van één of ander onverlaat te kopen. Ik heb net gekookt en krijg met mijn vette vingers die pokke 3” nauwelijks te pakken. Na veel pogingen heb ik er eindelijk één te pakken, blijken er in het toch al minuscule pakketje potdomme 2 schijfjes te zitten. Het mysterieuze Seasons (Pre-Din), hoe kom je erop, doet het hier samen met Black Eagle Child. Twee keer twee nummers waarbij ze elkaar keurig afwisselen qua eerste en tweede plek op de schijf. De eerste opereert in de hoek van Richard Skelton, Celer en Xela met introverte elektronica, drones, klassiek getinte en folk elementen. Black Eagle Child zit ook in die hoek, maar combineert folk met subtiele noise, lo-fi en veldopnames. Beide bewijzen dat er in de navelpluis heel interessante dingen gebeuren die ver van de realiteit afstaan.
Het Duitse Bohren & Der Club Of Gore heeft er jaren over gedaan om eindelijk hun mini in de prestigieuze Latitudes-serie uit te brengen. Blijkt het slechts om één nummer van ruim 10 minuten te gaan; de heren zijn dan ook perfectionistisch. Het is wel een compositie die de boeken in mag als één van hun meest duistere doom-jazz tracks ooit. Als een apocalyptische aankondiging brengen ze met een slakkengang hun onheil op prachtig en filmische wijze ten gehore. Voor liefhebbers van sunn o))) met een filmisch en melancholische inborst.
Dé band in vorm is Deerhunter. In een hoog tempo werken ze aan een behoorlijk indrukwekkende discografie. En dat terwijl er ook nog projecten als Lotus Plaza en Atlas Sound op nagehouden worden. Nu dus weer een mini van een kwartier waarop 5 overheerlijke rocknummers. Deze hebben een spanwijdte van de Beatles en Beach Boys tot aan My Bloody Valentine en Pixies. Ik zou haast zeggen, nee ik zeg het gewoon: wat wil een mens nog meer?
Nils Frahm heeft naast het prachtige The Bells ook de 30 minuten durende Wintermusik op zijn naam staan (hij maakt overigens ook deel uit van het duo Ubertonmensch). Hierop heerscht wederom een heerlijk melancholische sfeer. Hij heeft starend naar zijn navel 3 composities gefabriceerd met piano, celesta en pomporgel. Met zijn repetitieve klanken hamert hij een weg naar de diepste snaren. Wim Mertens, Peter Broderick, Erik Satie en Philip Glass zijn namen ter referentie. Wederom zeer fraaie muziek van een man waar we nog veel van gaan horen!
Peter Broderick neemt niet eens de moeite zijn 5 tracks een naam te geven, maar ja voor zijn muziek schieten woorden dan ook tekort. De filmische minisoundtracks gefabriceerd met piano, viool en elektronica zijn echt van een bijzondere schoonheid.
Luister Online naar Deerhunter:
Rainwater Cassette Exchange
Luister Online naar Peter Broderick:
Filmscore Outtake 3 (halverwege de pagina klikken op het pijltje)
Dinosaur Jr – Farm
Ik ben nog niet helemáál om, maar dat riedeltje over hoe ik jaren geleden bij de plaatselijke bieb een paarse Dinosaur-cd haalde en vervolgens intens haatte, hoef ik nooit meer af te steken. Zal er wel eentje uit de midden-periode zijn geweest. Zou ’t aan Barlow’s terugkeer liggen? (Toch eens Sebadoh proberen dan zeker) Ik hoor nu ook eindelijk waar de vergelijkingen die Merry Pierce om de oren kreeg vandaan komen. Inderdaad, Mascis krakerige, wat hoge stem doet denken aan Volmanza. Farm is wel net even te lang, had een langer en een kort nummer af gemoeten, of gewoon de opener en de afsluiter die allebei tot de minderen behoren. Het geluid wordt wat eenzijdig na een tijdje en de solo’s lijken wat iels te krijgen. Staan vele superieure gitaarmelodieën tegenover, met Plans en See You als uitschieters.
Mr. Jealousy (Noah Baumbach)
Noah Baumbach blijft een 100% raak score houden, voor mij. En dat wordt met vier films toch wel erg knap. Nu alleen nog het obscure Highball zien, wat ie onder een pseudoniem regisseerde, al staat ’t op IMDB gewoon onder z’n eigen naam. Er is wel een duidelijk verschil in diepte tussen zijn ouder en nieuwer werk. Mr. Jealousy (uit ’97, dus oud) is samen met Kicking and Screaming er echt eentje uit de school van Woody Allen. Whit Stillman is naast Baumbach een andere goede leerling, hun “east coast elite”-films lijken ook wel wat op elkaar, zeker omdat hier wat van Stillman-regulars rondlopen. (Mogelijk alleen Chris Eigeman trouwens, maar soit) Mr. Jealousy is Baumbach in een romantische bui, het mag dan over relatieconflicten gaan de algehele sfeer is goedmoedig en licht, met visuele grapjes uit de Nouvelle Vague en een zoet orkestdeuntje ter opening en afsluiting. Eric Stoltz is Meneer Jaloezie. Hij heeft een lief nieuw dinnetje maar raakt geobsedeerd door haar eerdere vriendje, een schrijver (Eigeman) die inmiddels succes heeft. Dat is dus een dubbele reden voor jaloezie. Via via belandt ie met de man in een therapiegroep, waar Stoltz zich dan voordoet als zijn beste vriend. (Met diens goedkeuren overigens, alhoewel niet vooraf) Dat levert tal van hilarische situaties op zeker als die vriend (Carlos Jacott, een soort Peter Heerschop) zich dan zelf ook maar bij de groep meldt en zich voordoet als een versie van Stoltz. Alleen dan met ’n zwaar Engels accent. En spencer. En pijp.
Anvil! The Story of Anvil
This Is Spın̈al Tap is gewoon waar. Niet waargebeurd, maar in deze documentaire, Some Kind Of Monster terug verkleind naar gewone-mensen-niveau, blijkt dat die rockumentary supratemporaal, verticaal gewoon altijd gebeurt, ergens. Zeker de afgelopen dertig jaar bij Anvil. De docu zorgt voor een lach en een traan en ik heb het ook niet droog gehouden.
The Traditionalists Le mani destre recise degli ultimi uomini
Vergeet planningen, vergeet aankondigingen, neem het zoals het komt. Ineens is daar een nieuwe Secret Chiefs 3 plaat, geen Book of Souls maar een manifestatie van The Traditionalists. Muziek voor een imaginaire giallo, een theologische horror soundtrack. Morricone, Piccioni, Nicolai, Frizzi noem ze maar op, dat zijn de inspiratiebronnen en het is een meer dan waardig eerbetoon.
Nicholas Szczepanik The Chiasmus
Een lange rij 3″ cdr’s, compilatiebijdragen en wat dies meer zij ging vooraf aan The Chiasmus, wat dan uiteindelijk dus toch Szczepanik’s officiële debuut is. Een dromerige drone, al is het opgedeeld in vier tracks. Het voelt evengoed als een prettige aaneengesloten waas, een subtiele fuzz waar je heerlijk in kan wegzakken.
Anvil! The story of Anvil- (Sasha Gervasi, 2007)
Meest romantische film die ik in lange tijd zag. Het vertrekpunt is glashelder: Anvil trok in de tachtiger jaren op met de grote metal acts van onze generatie, maar daar waar Bon Jovi, Slayer en Megadeth miljoenen platen zouden verkopen, zag het publiek Anvil over het hoofd. Sasha Gervasi volgt de inmiddels gerimpelde hoofden van het centrale duo, Steve Kudlow en Robb Reiner, twintig jaar na de mislukte doorbraak op een armoedige toernee door Europa. De goed bedoelende vrouwelijke manager blijkt geen organisatorisch talent, zodat we de band onder meer met een lading flight cases zien achterblijven op een perron, omdat de trein vol is. Daarnaast werkt de band aan een demo, een laatste poging om weer eens een platendeal te bemachtigen. De echtgenotes schudden onderwijl weemoedig het hoofd. Het ligt natuurlijk voor de hand deze docu te beschrijven als een waargebeurde Spinal Tap, maar het is veel meer een relaas over passie en doorzettingsvermogen. Als zodanig lijkt de film erg op het onovertroffen American Movie (Smith, 2007) en wordt de gevoelige snaar regelmatig bespeeld. Als de heren bij de demo-opnames in Engeland bijna uit elkaar gaan en het vervolgens weer goedmaken, valt het niet mee om de boel droog te houden.
The long goodbye (Robert Altman, 1973)
Een pracht van een semi-noir. Altman en Leigh Brackett (The big sleep) bewerkten het verhaal van Raymond Chandler en Elliot Gould is Philip Marlowe. Altman en Gould complementeren elkaar mooi in een poging Marlowe te vertalen naar de dynamische, chaotische en losgeslagen 70s. Marlowe is een teruggetrokken kattenliefhebber, mompelt zijn wisecracks veelal tegen zichzelf en lijkt ongevoelig voor vrouwelijk schoon: de exhibitionistische buurvrouwen worden systematisch genegeerd. De cinematografie is opvallend, met veel prachtige, complexe shots die de algehele verwarring nog verder opvoeren. Een heel moderne film ook. Er zit een irrationele gekte in de opper-gangster, gespeeld door Mark Rydell. In een van de beste scenes draagt Rydell zijn handlangers op zich uit te kleden. The long goodbye vormt het scharnier tussen The big sleep en het werk van Scorsese en Tarantino. Met gangsters kun je lachen, dat idee. Oh ja, het verhaal is uitstekend, en het einde grimmiger dan we van Chandler gewend zijn.
Karma To Burn @ 013 (18/06/09)
Karma To Burn toont als geen andere band aan dat zang bij metal gewoon echt niet nodig is als je riffs maar goed genoeg zijn. Dan volstaat simpelweg een powertrio* van gitaar/bas/drums. Neem nou zo’n nummer als “Thirty”, mijn persoonlijke KTB-favoriet: Onvoorstelbaar dikke vette mongoloïde monstertruckriff waar Iommi zelf nog een blokje voor zou omlopen plus een drumpartij waar ze net zo goed een chimpansee of een stokstaartje voor in hadden kunnen huren, of Phil “syncopatie? klinkt als een hele enge ziekte” Rudd natuurlijk. Goed, drummer Rob Oswald tierelantijnt er voor ’t contrastgebeuren heus nog wel wat omheen, maar ik geloof niet dat ik uit hoef te leggen waar in dit nummer precies de pay-off zit.
Het trio uit Hicksville**, West Virginia is dus terug van jaren weggeweest en staat afgelopen donderdag dankbaar glunderend voor een net niet helemaal volgepakte maar woest enthousiaste kleine zaal van 013 (alle nagemaakte nederstonerts zitten dezelfde avond in de Effenaar bij Monster Magnet). De uitstraling van de band is daarmee wel veel gemoedelijker dan tien jaar terug, toen met name gitarist William Mecum met zijn kort opgeschoren haar, baseballpetje, strontetende grijns en voortdurende gefluim heel erg mooi op z’n rednecks “top of the world, motherfuckers!” stond te wezen. Of “We’re all ready for tonight! How about you, shitheads?”, zo u wilt. Bassist Rich Mullins is wel nog steeds hetzelfde schatje, met een stonede lach van oor tot oor, voortdurend vooraan het podium naar het publiek kijkend, of we het nog wel leuk vinden, en steeds precies op de goede headbangmomentjes met de benen wijd en de bepette kop omlaag. Oswald wipt tussen de nummers door van pure opwinding bijna van zijn drumkruk af en heeft zijn crashbekken dusdanig hoog en waterpas hangen dat hij er alleen bij kan geraken middels een soort van tennisopslagbeweging danwel een op hoog nivo uitgevoerde variant van de klassieke Keith Moon florettechniek.
Halverwege de set volgen ook nog twee nieuwe nummers, waarvan het tweede vooral in de smaak valt. De echte-echte krakers van het tien jaar oude meesterwerk Wild Wonderful Purgatory zijn al vroeg in de set langsgekomen, maar gelukkig wordt “Thirty Four”, het prijsnummer van Almost Heathen (2001) en al net zo’n monomaan BOEMTAKiaans knalfeest als “Thirty”, wel tot het einde bewaard. Hoewel, het echte einde maak ik niet meer mee. Ik kom altijd erg graag in 013 – lekker rare Tilbo’s kijken tijdens de rookpauzes in de Veemarktstraat, of was het nou andersom… – maar het nadeel is dat ik meestal vanaf elf uur naar m’n klokje moet gaan zitten spieken om de laatste trein terug nog te kunnen halen. Maar goed, het was de trip weer dubbel en dwars waard. Leipe shit, ouwe lullen!
* Bestaan er eigenlijk ook powerkwartetten, -septetten of -duo’s? Ik geloof van niet. Wordt hoog tijd.
** Hebben ze dat nou zelf verzonnen of niet?
Karma To Burn – “Thirty”(YouTube)
Karma To Burn – “Thirty Four”(YouTube)