“Jaarlijks 700 doden door geluidshinder”. Met gevaar voor eigen leven schenken wij u onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: 40 Watt Sun, Mountains, Battles, Birds Of Passage, Brontide, Fink, Vladimír Godár, Mathias Grassow, El Hadra, Nicolas Jaar, Tomáš Kočko & Orchestr Godula, Lotte Kestner, Mountains, My Dying Bride, Puzzle Muteson, Σαβίνα Γιαννάτου & Νεκτάριος Καραντζής, Evan Caminiti, N.O.R.E., Barn Owl, Sylvester Anfang II, Expo ’70, Wild Beasts, Bill Wells & Aidan Moffat, Hexvessel, Virus en Morbid Angel.
40 Watt Sun – The Inside Room
Al door meerdere Subjectivisten genoemd en geroemd, en aangezien wij ontzettend veel verstand hebben moet dit wel een prachtplaat zijn, nietwaar? In ieder geval, ik hou het niet droog bij deze intens treurige doom metal. Muzikaal ergens tussen traditionele jaren 80 doom en moderne postdoom, maar de breed uitwaaierende gitaren en de trage, onzekere drumpartijen zijn niet meer dan een prachtige kapstok voor de van tristesse overlopende zang van Patrick Walker, die met zijn heldere stem zingt alsof zijn vriendin net voor zijn ogen zelfmoord heeft gepleegd. Een heel album kan weleens teveel zijn, maar in porties van drie à vier nummers is dit de beste melancholische doomtrip die je ooit hebt gehoord.
Mountains – Air Museum
Alweer een plaatje dat al door meerdere Subs aangehaald werd, en wederom is dat niet voor niks. Sietse kwam er als eerste mee aanzetten; en het grappige is dat hij al op verschillende plaatsen zijn antipathie jegens Emeralds heeft laten doorschemeren, en dat hij wel zeer positief is over deze Mountains. Terwijl ik heel veel Emeralds in Mountains terughoor. Weliswaar wat meer ambient en wat minder synthbubbels, maar de spacy sfeer en de drones zijn dermate gelijkend dat ze wat mij betreft snel mogen gaan samenwerken. Voor het genieten van Air Museum maakt het allemaal niet uit, dat is een wonderschone plaat geworden; voor in de nachtelijke uurtjes heet dat dan.
Battles – Glass Drop
Heb het nog maar eens geprobeerd met Battles. En die springerige thema’s zijn leuk, en het is origineel, en het is heerlijk gespeeld, en drummer John Stanier is subliem. En het doet me helemaal niets. Te lichtvoetig, teveel weird om het weird, te blij (het Animal Collective syndroom), te weinig meeslepende melodieën. Geef mij And So I Watch You From Afar, die eenzelfde springerigheid in thema’s wel vertaald naar meeslepende en energieke rock.
Birds of Passage – Without The World
Mistroostige ambient, een fluisterzingende dame die overduidelijk niet blij is: ik zou er bijna OMG WTF van uitroepen. Mooie, bijna stilstaande melancholie die door die zang toch nog in liedjesregionen wil verblijven. Vreemd genoeg zie ik het zo voor me dat ze het heel goed zou doen op een festival als Roadburn; allemaal mannen met baarden vol tranen, al snikkend troost zoekend bij de drank.
Brontide – Sans Souci (cd, Holy Roar)
Noem het instrumentale mathrock, post-rock, hardcore, experimentele metal of avant-rock, deze Britse band zal hoe dan ook de geschiedenis ingaan als een band die weet hoe je nummers op geniale wijze weet op te bouwen en te variëren. Elk nummer kent verrassende wendingen en diverse sterk opgebouwde climaxen. Daarbij leggen de muzikanten nog diverse acrobatische kunsten en virtuoos spel aan de dag. King Crimson meets Ruins en Don Caballero meets Tool, zoiets. IJzersterk!
Sans Souci (album)
Fink – Perfect Darkness (2cd, Ninja Tune)
Hoewel hij ooit als DJ is begonnen, blijft hij een beetje een vreemde eend op het Ninja Tune label. Dat maakt voor de muziek helemaal niets uit, want die blijft op een ongekend hoog niveau. Fin Greenall ofwel Fink brengt met subtiele elektronica geïnfecteerde singer-songwritermuziek, die hier door een aantal gasten fraai ingekleurd wordt met bas, drums, gitaren, trombone, keyboards en strijkers. Tel daar de lekkere soulvolle bluesstem van Fink bij op en je hebt weer een geweldig album in handen. Je krijgt er nu tijdelijk een mini album bij met 4 akoestische versies van zijn albumtracks. Zijn meest complete en overtuigende album tot nu toe.
Luister Online:
Perfect Darkness
Vladimír Godár – Querela Pacis (cd, Pavian)
Deze Slowaakse componist heeft eerder al het prachtige album Mater afgeleverd met Iva Bittová. Nu een geheel nieuw werk, gestoken in een prachtig dik kartonnen hoes en boek, waarop zijn compositorische talenten dik onderstreept worden. Hij zit met zijn rustieke, melancholische muziek vol strijkers, koorzang, sopraan, altzang en bas in de moderne hoek van Arvo Pärt, Henryk Górecki en Zbigniew Preisner. Zo mooi en ontroerend tref je het echt zelden.
El Hadra – Ornaments (cd, Thar)
Mathias Grassow – 3rd Dimension (cd, Musical Philosophy)
Mathias Grassow brengt graag duistere muziek ten gehore. Of dat nu onder zijn eigen naam is of bij een project als Nostalgia, dat doet er dan niet toe. Hij brengt wel per project verschillende vormen van duisternis ten gehore. Als hij door Tomas Weiss gevraagd wordt deel te nemen aan El Hadra, om lekker duistere soundscapes te maken, zegt hij natuurlijk meteen ja. Weiss wil met zijn sufi-trance muziek steeds met andere gasten werken. De eerste keer was dat Klaus Wiese (ex-Popol Vuh). Ook de nieuwe cd staat vol heerlijk dromerige en hypnotiserende duisternis. Als bonus krijg je de schijf 3rd Dimension van Mathias Grassow. Hierop staan 3 lange, gitzwarte maar adembenemend mooie klanklandschappen. Sterke dubbelslag!
Luister El Hadra Online:
Ornaments
Nicolas Jaar – Space Is Only Noise (cd, Circus Company)
Deze jonge (1990) in New York geboren en in Chili opgegroeide muzikant brengt op zijn debuut bijzondere elektronische muziek met zang. Hij zit op een laidback manier op het kruispunt van de minimal, techno, house, dubstep, triphop, avantpop en wereldse jazz. Daarmee komt hij uit op een eigenzinnige en mysterieuze hybride van The Triffids, Kangding Ray, Massive Attack, Burial, DJ Shadow, The Field, Erik Satie, Planningtorock, Kaada en AFX. De rode draad wordt gevormd door de heerlijk lome en melancholische sfeer. De muziek groeit per luisterbeurt en kan zo maar verworden tot een heus meesterwerk. Maar luister en oordeel vooral zelf!
Luister Online (klik op Listen):
Colomb / John The Revelator / Your Waltz / Too Many Kids Finding Rain In The Dust / Space Is Only Noise If You Can See
Tomáš Kočko & Orchestr – Godula (cd, Indies Scope)
Dit is zo’n typisch muzikant die de Tsjechische muziek en in het bijzonder de folk glans geeft met zijn Orchestr. Dat laat hij in verschillende samenstellingen en met verschillende benaderingen al op 6 eerdere albums horen. Hij is ook een producer van menig ethno-doom album. Die ervaring heeft hij nu ook op zijn nieuwste album meegenomen. Je hoort zinnenstrelende Tsjechische folk, maar ook folk-metal en doom, waarbij de folk de hoofdmoot vormt. Dat alles wordt gebracht met originele instrumenten en fraaie, dikwijls meerstemmige zang. Geweldige power-folk!
Luister Online:
Godula (albumsnippers)
Lotte Kestner – Stolen (cd+mcd-r, Saint-Loup)
Ik vind Sara Lov van Dévics wel enigszins vergelijkbaar met Anna-Lynne Williams van Trespassers William of omgekeerd. En nu helemaal, want die eerste komt onlangs met een coveralbum en Anna-Lynne brengt nu ook haar coveralbum uit. Alleen noemt Anna-Lynne zich solo dan altijd Lotte Kestner. Binnenkort is ze ook te horen in het nieuwe duo Ormonde waarvan de eerste geluiden meer dan hoopgevend zijn. Maar goed ik dwaal af. Als Lotte Kestner brengt ze 12 prachtig, breekbare en bovenal eigenzinnige covers van onder meer Damien Jurado, Bon Iver, Kent, The National, Eels, The Cure, Vic Chesnutt, New Order en Interpol. Ze begeleidt zichzelf hier hoofdzakelijk op akoestische gitaar en bedient hier en daar de toetsen. In de Interpol cover zorgen Doug Jenkins en J.J
. Golden nog rerspectievelijk voor cello en drums. Voor de rest weet Anne-Lynne in haar uppie te betoveren met (f)luisterrijke pracht. Tijdelijk krijg je er nog een extra cd-r bij met covers van Billy Idol, Vashti Bunyan, Beyoncé, David Bazan en Catherine Wheel. Zeker haar versie van Beyoncé’s “Halo” is om in te lijsten zo mooi.
Luister Online bij YouTube:
Falling Snow
Let’s Go To Bed
Leif Erikson
If I Were
Mountains – Air Museum (cd, Thrill Jockey)
Eindelijk binnen! En ik ga er geen woorden meer aan vuil maken en verwijs een ieder gewoon naar het stuk van Sietse. Nou nog één woord dan: subliem!
My Dying Bride – Evinta (2cd, Peaceville)
Hun 20 jarig bestaan vieren ze groots met een project dat al 15 jaar in de maak is. Ze brengen hier 2 cd’s, of 3 als je er erg veel geld voor over hebt, met klassieke herbewerking van oude melodieën en thema’s. De geluiden van de viool en cello worden hier verder enkel omhult door duister toetsenwerk waaruit dark ambient vloeit. Zo nu en dan prevelt zanger Aaron wat, maar de sopraanzang en zo nu en dan tenor springen het meest in het gehoor. De zwartgallige sfeer die My Dying Bride altijd zo typeert blijft hier fier overeind. Prachtig klassieke doom!
Luister Online bij Soundcloud:
Albumteaser
Puzzle Muteson – En Garde (cd, Bedroom Community)
De Brit Terry Magson (zang, gitaar) vormt een band met Nico Muhly (piano, harmonium, Rhodes) en Bedroom Community labelbaas en muzikant Valgeir Sigurðsson (bas, percussie, synthesizer, Rhodes, programmering). Hij brengt stemmige singer-songwritermuziek waarbij hij met een licht geknepen stem zingt. De songs worden verder nog fraai voorzien van violen, altviool, cello’s, trombones, fagot en harp door een klein leger aan IJslandse gasten. De muziek is een soort mannelijke variant op die van Lou Rhodes. Een heerlijk dromerige album.
Σαβίνα Γιαννάτου & Νεκτάριος Καραντζής – Ομήρου Οδύσσεια (cd, Lyra)
Ze mogen er dan wel een dubieuze financiële huishouding op na houden, maar muziek maken kunnen ze die Grieken. Eén van mijn grote favoriete zangeressen Savina Yannatou brengt met enige regelmaat prachtige werken uit die tussen folk, klassiek en soms ook experimentele muziek inzitten. Samen met componist Nektarios Karantzis brengt ze nu Omirou Odysseia. Haar beeldschone zang wordt hier schitterend omlijst met serene muziek van diverse strijkers, percussionisten en blazers al dan niet op traditionele instrumenten. De muziek komt op schitterende en melancholische wijze uit tussen de 3 genoemde genres.
Luister Online bij Myspace:
Ιθάκην Ευδείελον / Νόστιμον Ήμαρ / Ώς Φάτο
Evan Caminiti – When California Falls Into the Sea [lp, Handmade Birds]
Heerlijk mysterieuze plaat van Barn Owl gitarist Evan Caminiti. Gitaarspel dat per direct mistige avondschemeringen oproept, desolate kreten aan een flets schijnende maan. Melancholische klanken. Soms heftig, als een Fushitsusha echo, dan weer eenzaam dolend over de meest uitgestrekte vlaktes.
N.O.R.E – N.O.R.E Shot Somebody [track, mixtape]
N.O.R.E brengt als weinig anderen die rauwe New York tracks en met deze beat, gebaseerd op Prodigy’s uitspraak “yeah N.O.R.E shot somebody” , is het een beetje de ‘A Milli’ van de Oostkust. Verplichte 2011 kost.
Barn Owl– Shadowland (12”, Thrill Jockey, 2011)
Aan de oppervlakte mag deze ep luisteren als ambient, maar diep van binnen zitten genoeg andere elementen verscholen. Drones, metal, oude soundtracks en noise loeren om de hoek, zonder dat er één ook daadwerkelijk de hoek om gaat. Het duo Barn Owl creëert daarmee een redelijk sinistere sfeer en een hoop spanning, terwijl de drie nummers (bijna 25 minuten) erg relaxed in het gehoor liggen. Het is een talent dat maakt dat Barn Owl in de nooit aflatende stroom releases van dit genre positief opvalt.
Sylvester Anfang II – Buda Rehearsals (Cassette, Who Can You Trust?, 2011)
Sylvester Anfang II – Commune Cassetten (LP, Blackest Rainbow, 2010)
Wanneer het Vlaamse funeral folk collectief weer eens komt spoken met schijnbaar willekeurige psychedelische jams, ben ik er als de kippen bij. Nu mocht ik een cassette met rehearsals in ontvangst nemen, al had het net zo goed een “echt” album kunnen zijn. Sylvester Anfang II klinkt namelijk altijd al alsof ze een beetje losjes aan het oefenen zijn op diverse instrumenten. Dit maal hoor ik gitaren, drums, een orgel en wat spacy effecten, hypnotiserend vooruit borrelend, en het geheel zit verrassend goed in elkaar. Nu was Sylvester Anfang II zich al een beetje aan het losmaken van de potten en pannen-folk van het eerste deel van de band, bewijst ook de LP Commune Cassetten. Die is nog wat meer laid-back en minder groovy maar kan zich vanwege de kleurrijke psychfolk meten met het beste werk van deze heren.
Expo ’70 – Inaudible Bicoastal Trajectory (LP, Aguirre, 2011)
Lekker zwaar vinyl van Justin Wright, zowel in gewicht als in geluid. Op beide zijden vinden we een registratie van een liveoptreden tijdens Expo ’70’s tournee door Amerika in 2010. Hypnotic Brain Cloud Float (kant A) werd gespeeld in New York, terwijl tijdens deze show op de achtergrond de film Fantasic Planet werd vertoond. Ik ken de film niet, maar als deze uit surrealistische beelden met een science fiction randje bestaat, dan doen de brommende drones het goed als soundtrack. De andere kant, Mystical Bamboo Garden Cultivation, werd opgenomen in Californië, met als duidelijk verschil dat deze kosmische drones hun oorsprong vinden in de Moogsynthesizer in plaats van de gitaar. De panoramische soundscapes van Expo ’70 bieden ook hier niets nieuws, maar de kwaliteit is wederom van een hoog niveau, dus mij hoor je niet klagen.
Wild Beasts – Smother
Denkt u even een smuggy grijns op mijn gezicht. Bij deze (geweldige!) plaat heb ik een enorm 'told you so'-gevoel. Wild Beasts' fantastische debuut Limbo, Panto stond ten slotte al op 2 in mijn jaarlijstje jaren geleden… Jaja. Waar Hayden Thorpe toen nog zong als een hysterische keukenmeid met spierballen (en ongebleekte… snor), heeft hij hier zijn maniertjes onder controle, zonder zijn kracht te verliezen. Laat die Mercury Prize maar komen. De geesten zijn sinds Antony ook wel rijp gemaakt voor dit soort stemmen eigenlijk. Thorpe heeft nu wat van een stokoude Engelse folk-zangeres. Luister naar hoe hij 'not cause I didn't care' zingt in de opener Lion's Share, of een tekstregel als 'I would lie anywhere with you'. Op een vage manier doet het me denken aan Marianne Faithfull's bizarre bijdrage aan The Memory Remains van Metallica. Mooi hoe de Beasts hier groovy-experimenteel uit de hoek komen, terwijl ze wel gewoon hun gevoel voor pop extraordinaire hebben behouden. Misschien wel versterkt door de prominente rol voor synths en repetitief stuwende Xx-drums; probeert Loop The Loop maar. En de iii-yeah-oh!-kreetjes in het epos End Come Too Soon, dat het album afsluit, kunnen zo de Gabriella Cilmi-hitparade in.
Bill Wells & Aidan Moffat – Everything's Getting Older
Da's al het tweede mooie collab-plaatje uit de Britse folk meets electronica-hoek dit jaar. Jon Hopkins deed het met King Creosote, met nog verrassender resultaat. Bill Wells (nooit van gehoord) geeft Moffat een filmische begeleiding mee met jazzy piano, contrabas en subtiele elektronica. En dat past Moffat weer als een aftands jasje dat ie al jaren aan heeft, en lekker stinkt. Laat die man maar verhalen vertellen, hoeft niet eens zingend. The Copper Top, bijvoorbeeld, een pijnlijk mooie spoken word-stuk met piano, trompet en viool. Een man duikt de pub in na een begrafenis en (juist dat maakt het echt literair) vertelt over zijn nette pak. 'I had to make a quick exit to be alone with my memories, I was sick of hearing everyone else's.'
Hexvessel Dawnbearer
Virus The Agent That Shapes The Desert
Hexvessel is een donker folkproject van Mathew "Kvohst" McNerney (Void, DHG) die die geweldige vocalen op <code>'s Resplendent Grotesque voor z'n rekening nam (door mij ooit abusievelijk aan Vicotnik toegewezen). Als je een zwak hebt voor dat stemgeluid ben je gauw verkocht, hoewel Dawnbearer wel een ander genre is natuurlijk. Akoestische gitaren, mellotrons en een mooi occult sfeertje en in een prachtige gatefold hoes met extra boekwerkje bovendien. Virus is het kindje van 'blastmaster' Carl-Michael "Czral" Eide (Ved Buens Ende, Cadaver, DHG), die na een val van vijf hoog nu full-time gitarist/zanger is en och, de drumhonneurs werden bij Virus toch al waargenomen door Einar "Einz" Sjursø (Beyond Dawn). Czral heeft een unieke stijl, in beide disciplines: onverspelbare melodieën, vreemde Voïvod-kronkels en een vloeiende groove kenmerken Virus' progressieve rock. Op debuut Carheart kon de kritische geest nog beweren dat het misschien wat vergezocht was, maar inmiddels op het derde album is het een heel eigen maar volwaardig idioom.
Bij nader inzien: Morbid Angel Illud Divinum Insanus
Verwachtingen en vooroordelen, ze speelden me toch parten vorige week. Maar, ondanks die eerste keer bleven die 'slechte' nummers als Am I Morbid en Destructos vs. The Earth/Attack! een vreemde aantrekkingskracht houden en heb ik juist die songs toch nog maar eens een paar keer beluisterd. Meestal is dat een teken dat ik iets erg goed vind zonder dat ik 't zelf door heb dus ik ben in de winkel toch weer gezwicht en heb de cd aangeschaft, altijd goed voor extra aandachtige beluistering. En tja, eigenlijk dus best een goed album, bij herhaalde draaibeurten herken je toch steeds meer elementen van de oudere platen met David Vincent. Die maffe teksten passen op een rare manier daar toch ook weer bij, Vincent was altijd al een rockster met z'n getoupeerde haar en grote zonnebril (denk aan Fenriz' stelregel), al blijven ze vreemd. Bovendien staan er behalve die rariteiten (die wel onwijs catchy zijn) toch wel erg vette klassieke tracks op als Existo Vulgoré, Blades for Baal en 10 More Dead.