Huishoudens houden na aftrek vaste lasten meer over. Over naar het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: M(h)aol, The Revolutionary Army Of The Infant Jesus, Steve Von Till, Trigaida en Watine.
Jan Willem
M(h)aol – Something Soft (cd, Merge / Konkurrent)
Dat er iets door het water in Dublin zit, wat dikwijls een geweldig post-punk geluid oplevert, was met bands als Sprints, Fontaines D.C., The Murder Capital en dergelijke al duidelijk. Datzelfde geldt voor de band M(h)aol, dat in 2023 al het geweldige album Attachment Styles heeft afgeleverd. Hierop vind je een lekker tegendraad geluid waar alternatieve rock en post-punk elkaar omarmen. Ze presenteren nu hun volgende wapenfeit Something Soft. En in tegenstelling tot die naam zetten ze hier alles nog scherper neer. Super pakkende songs, met stekelige zang, pompende bas- en drumpartijen, scheurende gitaren en een lekkere punkattitude. Het album is tot stand gekomen door Constance Keane (drums, zang), Jamie Hyland (bas, zang), Sean Nolan (gitaar), Sarah Deegan (bas) en met de hulp van voormalige bandlid Zoë Greenway (bas, zang) en Gilla Band lid Dara Kiely (zang). In hun stroom aan bijtende muziek nemen thema’s als (nep)feminisme, dierenwelzijn, consumentisme en de strijd om een plek te vinden in een wereld mee zonder empathie en op een onbeschaamde manier. Denk daarbij aan een mix van Wet Leg, Dry Cleaning, Sprints, The Murder Capital, Joy Division en Goat Girl. (H)eerlijk album!
The Revolutionary Army Of The Infant Jesus – Rumours Of Angels (cd, Nine x Nine Records)
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, wordt in christelijke kringen wel gezegd. Maar het geldt zeker voor het Britse gezelschap The Revolutionary Army Of The Infant Jesus. De naam ontlenen ze overigens aan de film Cet Obscur Objet Du Désir (1977) van Luis Buñuel, maar qua thematiek zit de religie er zeker wel doorheen. Het beloop van de band is ook onnavolgbaar. Zo brengen ze de twee fantastische albums The Gift Of Tears (1987) en Mirror (1991) uit, plus nog een mini Paradis (1995) uit, om vervolgens pas 20 jaar pas de draad weer op te pakken en weer een paar prachtalbums af te leveren. Die eerste twee albums zijn al een keer heruitgegeven in 1994 met als toevoeging La Liturgie Pour La Fin Du Temps, dat twee nummer extra oplevert. In 2013 brengt het Franse Infrastition label de eerste twee albums opnieuw uit, maar nu met de titel After The End. Daar zit een derde schijf bij met de titel A Rumour Of Angels, waarop je 9 tracks vindt; 3 van de 4 nummers van de eerder genoemde epee plus wat andere versies van eerdere albumtracks. Nu is Rumours Of Angels verschenen, waar dat album los is uitgebracht plus ook de vierde track van de epee. Het is een veredelde compilatie van oud werk van de groep, maar die wel als aanvulling geldt (en zeker als je die prachtige epee mist). Er zijn wel twee tracks verwisseld qua titel, een foutje dat op de eerdere versie van het album ook al stond, maar dat mag de pret niet drukken. Het is de tijd dat de groep nog meer experimentele muziek brengt en soms zelfs richting de industrial gaat, maar ook folkrock, neoklassiek en ambient aansnijdt en die goddelijke zang bevat. Een must have voor de fans en liefhebbers van onder meer Dead Can Dance!
Steve Von Till – Alone In A World Of Wounds (cd, Neurot Recordings / Konkurrent)
Zanger en gitarist Steve Von Til, voluit Stephen Francis Vontill, Jr.,is vooral bekend als één van de frontmannen van Neurosis en het satellietproject Tribes Of Neurot. Daarnaast is hij eveneens terug te vinden in Culper Ring en Amber Asylum, maar brengt hij solo ook werk uit als Harvestman en gewoon onder zijn eigen naam. Met name in die laatste hoedanigheid vind ik hem ijzersterk. Hij is nu eindelijk terug met het nieuwe album Alone In A World Of Wounds, dat vijf jaar na zijn vorige komt (de ambientversie ervan even niet meegerekend). Von Till (zang, gitaren, piano, synthesizers) krijgt hier hulp van diverse (bekende) artiesten op cello, synthesizers, Franse hoorn, bas, pedal steel, drums, keyboard en veldopnames. In ruim 41 minuten brengt hij 8 gitzwarte songs, die ergens tussen Americana, folkrock, ambient, slowcore, drones en gothic finishen. De melancholie sijpelt echt uit iedere porie en wordt alleen maar versterkt door zijn zware, doorrookte en met whisky gepekelde zang. Het intens, donker en ook van een ongepolijste schoonheid, die voortkomt uit het egoïsme van de mensheid, die de aarde kapot maakt. Liefhebbers van Mark Lanegan, Michael Gira, Templo Diez en Wovenhand zullen hier wel mee uit de voeten kunnen.
Trigaida – Polet (cd, Etheraudio Records)
Trigaida is een Bulgaars folktronica project bestaande uit producer Ivan Shopov, folklorezangeres Asya Pincheva en multi-instrumentalist Georgi Marinov (Horhe). In 2021 lieten ze hun goed ontvangen debuut Elate het licht zien. Nu zijn ze terug met hun tweede album Polet. Ze brengen hier weer die kenmerkende fusie van Bulgaarse folklore met een breed spectrum aan hedendaagse muziekgenres. De zang van Asya vormt daarbij het heldere middelpunt. De andere twee brengen onder meer programmeringen, didgeridoo en Kaba doedelzak. Maar ze mogen hier rekenen aan een keur van gasten op gitaar, ney, viool, trompet, programmering, piano, klarinet, drums, kora, zang en koorzang. Ook aan de instrumenten valt af te lezen dat ze hun muziek hebben verrijkt met Afrikaanse, Arabische, dance en jazzelementen. Dat weten ze tot een opgewekte, smaakvolle blend om te zetten. De zang gaat soms wel richting Le Mystère Des Voix Bulgares, maar ook naar meer hedendaagse. Dit is prachtige wereldmuziek 2.0.
Watine – N’être qu’humaine (cd, Catgang)
De veelzijdige Franse zangeres, pianiste en componiste Catherine Watine speelt dikwijls in de nacht op haar piano met enkel een klein lampje aan. Deze intimiteit weet ze ook dikwijls vast te leggen op haar albums. Al brengt ze daar dikwijls een mix van triphop, chansons, alternatieve pop, neoklassiek en later tevens avant-garde en experimentele muziek. Dat onder de naam Watine, maar ook met PHÔS en het trio This Quiet. Haar vorige album Short Series Of Arranged Piano (2023) als Watine week daar wat vanaf. Hierop liet ze haar nachtelijke pianomuziek horen, die desolaat en droefgeestig is maar ook wonderschoon en poëtisch. Deze lijn trekt ze door op haar nieuwe album N’être qu’humaine, wat “Alleen maar mens zijn” betekent. Het is mogelijk allemaal nog een tandje droever, maar ook intiem en intens. Ze lardeert haar zang en pianospel her en der met (geluiden van) cello, fagot, klarinet, viool, veldopnames en wat (elektronische) interventies. Ze weet er werkelijk bij de strot grijpende chansons van te maken, die me dikwijls tot tranen weten te roeren, maar ook troostvol zijn en voor bezinning zorgen. Het zijn tijdloze songs, waar ze enerzijds gebruik maakt van traditionele structuren maar die op moderne wijze aanvliegt. Daardoor moet je zowel denken aan klassiekers als Erik Satie, Jean Claude Debussy en Gabriel Fauré en meer hedendaagse of modernere artiesten en bands als Tindersticks, From The Mouth Of The Sun, Jacques Brel en Library Tapes. Veel mooier dan dit krijg je het zelden.